Σε µια από τις βιντεοταινίες της δεκαετίας του ‘80, στο “Λαλάκης ο εισαγόµενος” ο ηθοποιός Νίκος Παπαναστασίου έδινε “αγώνα” υπέρ των εισαγόµενων για να καλύψει το πάθος του για τα προϊόντα της αλλοδαπής. Τότε ήταν επώνυµα ρούχα, ηλεκτρικά είδη, ηλεκτρονικά που δεν παράγονταν στην Ελλάδα, γιατί από αγροτικά η χώρα ήταν σχεδόν αυτάρκης στα βασικά είδη διατροφής.
Πέρασαν 40 χρόνια από τότε και η χώρα συνέχισε να είναι ελλειµµατική. ∆εν παράγει προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, ούτε διαθέτει σοβαρή “βαριά” βιοµηχανία, και οι περισσότερες από τις εταιρείες αυτού του είδους µετανάστευσαν προς φορολογικούς… παραδείσους.
Πλέον όµως δεν παράγει ούτε τα αναγκαία αγροτικά προϊόντα, αφού ένα µεγάλο µέρος των πάγκων των µανάβηδων και των “super market” έχει κατακλειστεί από λεµόνια Αργεντινής, αβοκάντο Τανζανίας, πατάτες Αιγύπτου, τοµάτες Τουρκίας…
Η τοπική αγροτική παραγωγή περιορίστηκε και οι διαρκώς αυξανόµενες ανάγκες των επισκεπτών – τουριστών απαίτησαν µεγάλες και φτηνές εισαγωγές από τρίτες χώρες. Σύµπτωµα της εποχής; Προσωρινό φαινόµενο; Κάθε άλλο! Το ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών αποδεικνύει ότι και στον αγροτικό τοµέα η χώρα είναι ελλειµµατική.
Το ενδεχόµενο σε λίγα χρόνια να εισάγουµε ελαιόλαδο από τη Γερµανία που µπορεί να ακουγόταν ως ανέκδοτο, πλέον φαίνεται να αποτελεί ορατή πραγµατικότητα!
Ο “Λαλάκης” του 1984 τελικά… έβαλε “µυαλό (στην ταινία γιατί ακόµα και στις βιντεοταινίες υπάρχει το ευτυχισµένο τέλος), όχι όµως και οι συµπατριώτες τους! Έτσι ο “Λαλάκης” του 2024 δηλώνει “εθνικά υπερήφανος” που εργάζεται, καταναλώνει, ζει και αναπνέει χωρίς τοπική παραγωγή…
Παρασκευάς Περάκης και Μιχαήλ Λαμπαθάκης κάνουν… unboxing την επικαιρότητα
