ΕΚΑΤΟ νεκροί την ημέρα! Για (ξανα)σκεφθείτε το! Πώς φεύγουν μόνοι τους με μόνη επαφή το κρεβάτι της εντατικής; Διασωληνωμένοι και περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους άγνωστους, πίσω από μάσκες, στολές, γάντια. Και κανείς συγγενής δίπλα τους!
MONH επαφή ο ήχος της φωνής και το αγωνιώδες βλέμμα κάποιου γιατρού, η αφή της γαντοφορεμένης νοσηλεύτριας ή κάποιου υγιεινομικού υπαλλήλου…
ΚΑΝΕΙΣ, από μας τους “εκτός”, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει την αβάσταχτη μοναξιά και αγωνία που αισθανονται τόσο οι ασθενείς στις ΜΕΘ, όσο και τα μέλη των οικογενειών τους, που ζουν το δράμα αναγκαστικά από μακριά. Τι να σου κάνει ένα τηλεφώνημα “ενημερωτικό” που δεν ξέρεις πόσες αλήθειες κρύβει και με πόση αγωνία ακούγεται.
ΣΤΑ νοσοκομεία, στις ΜΕΘ, ναι, οι ασθενείς έχουν κάποιον που να τους φροντίζει. Αναλογισθείτε όμως, όλους εκείνους τους άλλους που μη βρίσκοντας θέση, μένουν ασθενείς στα σπίτια τους παλεύοντας τόσο με την αρώστια που τους αργοτρώει (πυρετός, ανυπόφορη δύσπνοια κ.ά.), όσο και με τη μοναξιά μέσα στους τέσσερις λευκούς τοίχους του δωματίου τους. Πόσοι να είναι άραγε, αυτοί που βρίσκονται μόνοι και εγκλωβισμένοι, χωρίς κλινική εξέταση, χωρίς κάποιον να “στέκεται πλάι” τους;
ΑΛΙΜΟΝΟ μας, αν αφήσουμε τους κατά μέσον όρο 100 νεκρούς τη μέρα σε όλη τη χώρα, να καταστούν ανούσια “στατιστική” μιας βασανιστικής καθημερινότητας. Οι αριθμοί σύγκρισης με νεκρούς άλλων χωρών είναι απάνθρωποι, όταν αποσκοπούν στο να πούμε δήθεν ότι «εμείς είμαστε σε καλύτερη μοίρα»! Με λιγότερους νεκρούς.
ΣΤΗΝ εποχή μας -όπως θα έλεγε κι ο Μαλρώ- μια ανθρώπινη ΖΩΗ πιθανόν να μην αξίζει τίποτε, αλλά και τίποτε δεν αξίζει όσο μια ανθρώπινη ζωή! Οι νεκροί δεν είναι αριθμοί. Είναι μια οδυνηρή πραγματικότητα που μας αφορά, είτε στην Κρήτη είμαστε, είτε στη Θεσσαλονίκη!
Στο 19ο επεισόδιο, ζούμε μια οδηγική «Οδύσσεια» στη Νέα Κυδωνία, δοκιμάζουμε το εμβόλιο και «αποκαλύπτουμε» την ύπαρξη εξωγήινων.
