Ο λυτρωτικός(!) θάνατος ενός “θαμμένου” παιδιού

Οκτακόσια μόλις μέτρα από τη Σχολή βρέθηκε ένα… παιδί νεκρό. Ησυχος πια(!) ο Βαγγέλης και λυτρωμένος(;) από τη απάνθρωπη συμπεριφορά απάνθρωπων…
Μια ακόμη “υπόθεση κλεισμένη”, αφού ο θάνατός του λύτρωσε και τους όποιους εμπλεκόμενους. Ετσι προστάζει για τους αυτόχειρες το νομικό πλαίσιο…
Αυτό που θα ’πρεπε να υποτάσσεται στις προσταγές μιας άλλης Δικαιοσύνης, εκείνης που τοποθετεί τα πράγματα εκεί όπου θα ελέγχονται και θα πληρώνουν οι πραγματικοί, οι ηθικοί αυτουργοί… αυτοδίκαια!
Οσο για εμάς… εννοώ όλους μας -τούτο που λέγεται κοινωνία ντε- εμείς όλοι λοιπόν το συνηθίσαμε ή προσπαθούμε ή κάποια στιγμή θα το συνηθίσουμε…
Πίστεψέ με είναι θέμα χρόνου η συνειδητοποίηση, η απόλυτη υποταγή! Μάθαμε να ζούμε μ’ αυτό και μ’ αυτό θε να πεθάνουμε. Χωρίς αιδώ και ζώντας μέσα σε μια απέραντη υποκρισία, εθιστική, μεταδοτική στους τριγύρω, με άλλοθι μια θλίψη που τη φορούμε φερετζέ σαν/όταν το κακό συμβεί.
Λίγος ο χρόνος που θα κλάψουμε, λιγότερος αυτός για να “θλιβούμε” σε ένα κόσμο που όλα κινούνται γρήγορα! Σ’ ένα κόσμο που δεν είναι… κόσμημα· μάλλον μια ακατέργαστη πέτρα που κάθε της επιφάνεια μπορεί να σε σκίσει αν δεν προλάβεις να αμυνθείς, να προνοήσεις τις αιχμές που έχουν τούτη την αποστολή της εκδοράς των αδυνάτων.
[Τι ειρωνεία οι ίδιες αυτές επιφάνειές υπό το φως του ήλιου να μπορούν να γοητεύσουν προσφέροντας τα χρώματα ενός ουράνιου τόξου…]
…Κι όλα αυτά τ’ ανθρώπινα τ’ απάνθρωπα συμβαίνουν καθημερινά, τριγύρω μας, μπροστά στα μάτια μας κι εμείς τα προσπερνούμε, τ’ αφήνουμε να θεριεύουν. Την ίδια ώρα που εμείς αποζητούμε τη λογική απόσυρση στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας… Ετσι για να γλυτώσουμε, ν’ αποποιηθούμε την ατομική ευθύνη, ν’ αποτινάξουμε από πάνω μας την επικινδυνότητα να τα βάλουμε με το σύστημα το οποίο “υπηρετούμε” τυφλά, ασυνείδητα ή και συνειδητά!
Φανερά αδύναμοι κι εμείς, ξεκάθαρα φοβούμενοι, έχοντας επιπλέον διάφορα -κατά πώς μας βολεύει- “άλλοθι” που μας κρατούν δέσμιους μπρος στα μεγάλα, τα άλυτα προβλήματα…
Ο Βαγγέλης που κλαίμε, θα δώσει τη θέση του σε κάποιον Ιωάννη, σε ένα Μηνά… σε κάποιον άλλο από τους πολλούς “θαμμένους” που κάποια στιγμή θ’ “αποσυρθούν” ’κει που δεν θα τους φτάνουμε!
Κι εμείς, τότε ξανά θα ζήσουμε την επανάληψη… Και το κακό εξακολουθητικά θα βασιλεύει, να αρπάζει, να ταλανίζει με λόγια και με πράξεις τους αδύναμους, κείνους τους “μοναχικούς” που ζουν ανάμεσά μας υπομένοντας τα μαρτύρια που τους έχουμε υποβάλει, “θαμμένοι” απ’ τις δικές μας τις φτυαριές.
…Το κακό θα βασιλεύει κυρίως με τη δύναμη και τα όπλα που του παρέχει η αδιαφορία μας!
Οχι δάκρυα ψεύτικα λοιπόν! Γιατί η πρόσκαιρη πλημμύρα τους θε να απορροφηθεί σύντομα πολύ από τη “χωμάτινη” φύση μας!
Οχι άλλα δάκρυα και τόσες πανταχόθεν βαρύγδουπες εκφράσεις· κάτω απ’ όλα αυτά κρύβεται η δική μας η συνυπευθυνότητα γι’ αυτό που ονομάζεται “σύγχρονη ζωή”!
Κι όχι πως παλιότερα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα, αλλά είναι αυτή η αδυναμία του ανθρώπου· να ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο, όμορφο αγγελικά πλασμένο και να νομίζει ο αφελής πως κάποτε θα μπορέσει να τον έχει…