Ελισάβετ Διαμαντάκη – Κωνσταντουδάκη:
Α) ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ Στα παιδιά όλης της γης (ποίηση)
Β) ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ’ ΕΝΑ ΦΙΛΟ (ποίηση)
Χρόνια διάβαζα με ενδιαφέρον σε διάφορα έντυπα τα καλογραμμένα ποιήματα της Ελισάβετ Διαμαντάκη-Κωνσταντουδάκη κι ευχόμουν η ποιήτρια να τα συγκέντρωνε σε μια συλλογή ώστε να μπορεί κάθε ενδιαφερόμενος να τα χαρεί όλα μαζί.
Eυτυχώς εφέτος η ευχή μου ικανοποιήθηκε. Χάρη στον Χρήστο Μαχαιρίδη,τ ον εκλεκτό πνευματικό άνθρωπο και εκδότη τα ποιήματα της κ. Κωνσταντουδάκη σε ωραίους καλοτυπωμένους τόμους πλουτίζουν την πνευματική παραγωγή του τόπου μας. Έχω στα χέρια μου δυο τόμους με τους παραπάνω τίτλους. Ας πούμε δυο λόγια γιά κάθ’ έναν ξεχωριστά:
Α) Η Παιδική ποίηση είναι ένα δύσκολο είδος. Όμως η Ελισάβετ Κωνσταντουδάκη, ως δασκάλα, γνωρίζει καλά την ψυχολογία και τις ανάγκες της παιδικής ψυχής και με τα ποιήματα της πολυσέλιδης ωραίας συλλογής,«Καλημέρα κάθε μέρα» απευθύνεται «στα παιδιά όλης της γης» και με στίχους ζεστούς έρχεται να τα ευαισθητοποιήσει.
Τους μιλεί για το Θεό,για την οικογένεια,τους γονείς,τον παππού και τη γιαγιά, για τη ζωή γενικά,για τη φύση,τα ζώα,τα φυτά και τις εποχές του χρόνου,για τον ήλιο, για την Ειρήνη. Η ποιήτρια πιστεύει στις παραδοσιακές αξίες και τις προβάλλει με επιτυχία.
Με τα ποιήματά της αναδεικνύονται τα αιώνια πρότυπα ζωής, η αγάπη, η ομόνοια η αλληλεγγύη, η ειρήνη, η ελευθερία. Δεν αγνοεί όμως και τα σύγχρονα βασανιστικά προβλήματα,την ανεργία,την προσφυγιά,τον πόλεμο,τη ρύπανση και την καταστροφή του περιβάλλοντος.Με δυο λόγια τα ποιήματα της συλλογής είναι γραμμένα με πολλή ευαισθησία και πολλή αγάπη για το παιδί. Στοχεύουν να τουγνωρίσουν έναν καλύτερο κόσμο. Τον έχει ανάγκη το παιδί. Ελπίζω και εύχομαι να το επιτύχουν.
Παραθέτω ελάχιστα αποσπάσματα:
Από την «προσευχή μικρού αγοριού»
«Παρακαλω Σε,φώτιζε/πάντοτε το μυαλό μου,/
οδήγησέ με στο καλό/και στάσου στο πλευρό μου…»
Από το ποίημα «Ας γίνει μου ο λόγος»
«Σ’ εσένα μιλάω,/για σε τραγουδάω/παιδάκι της Γης,/
π’ ελπίδα του κόσμου/προβάλλεις εμπρός μου/καινούργιας Αυγής!»
Από το ποίημα «Κάποιος πρέπει να μιλήσει»
«Είν’ αλήθεια ν’ απορείς/τα σκουπίδια που θωρείς…/
Κάποιος πρέπει να μιλήσει / για το σεβασμό στη φύση!»
Και από το ποίημα «Τα Βιβλία»
«Η συνήθεια να διαβάζεις/ είναι ό,τι πιο καλό,/
Γιατί και χαρά σου δίνει,/ και πλουτίζει το μυαλό!»
Β) Η δεύτερη συλλογή μας μεταφέρει σ’ ένα άλλο κλίμα. Η ποιήτρια ζεί την καθημε-ρινότητα που βιώνομε όλοι μας. Τα άγχη, τις αγωνίες, τα λογής λογής προβλήματα και ως ευαίσθητος άνθρωπος τα εξωτερικεύει. Με 37 «γράμματα σ’ ένα φίλο» εκφράζει τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ο φίλος παραμένει άγνωστος. Μπορεί να είναι καθένας από μας. Μας γράφει λοιπόν για όλα όσα μας σκλαβώνουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά με σκοπό να μην μας αφήσει να γονατίσομε.
«Κλειστά τα μάτια, φέρνουν σκοτάδι./ Κλειστά τα χείλη, φέρνουν σιωπη…/
…Κι έχουν, φίλε, πολλοί στη Γη / ανάγκη από φως, κι από μια Καλημέρα…».
Ο πόλεμος την συγκλονίζει. Επιθυμεί, όπως όλοι μας, έναν άλλο κόσμο. Διαβάζοντας τους παρακάτω στίχους,μεταφερόμαστε στη θλιβερή πραγματικότητα των καιρών μας
«Διψώ, και ντρέπομαι να πιώ νερό, πεινώ, μα πως να φάω /όταν μυριάδες άσαρκα παιδιά, της πείνας πεθαμένα/ προσμένουνε ν’ανοίξει ο λυτρωτής ο χάρος την αγκάλη;/ Θωρώ το σπίτι μου όμορφο, ζεστο, για το χιονιά που φτάνει / μα πάλι νιώθω φόβο και ντροπή, κλεμμένο λες και τό’χω /απ’ όσους ο τρελός ο πόλεμος, άφησε δίχως σπίτι…»
Προβληματισμένη η ίδια προβληματίζει κι εμάς καθώς θα γράψει
«Αναρωτιέμαι,γιατί δε φρόντισαν,/ στο πάνθεο του Ολύμπου/
να υπάρχει και Θεός της Ειρήνης / όπως υπήρχε του Πολέμου;/
Μήπως, η Ειρήνη του Κόσμου είναι ένα Όνειρο;…».
Ο φανατισμός γενικά μα ειδικότερα των οπαδών του Ισλάμ, των Τζιχαντιστών, την εξοργίζει και απευθυνόμενη στον Αλλάχ του φωνάζει
«Ρίξε το βλέμμα σου στη γη και βάλε «χαλινάρι» /στους ξεκαπίστρωτους πιστούς σου τους Τζιχαντιστές…/ φώτισέ τους, πρόσταξέ τους,/ να φέρονται σαν άνθρωποι!…»
Παρ’ όλ’ αυτά ο λόγος της είναι αισιόδοξος. Oλα τα γράμματα διαχέει μια αισιοδοξία και μια ελπίδα για έναν κόσμο φωτεινό και γελούμενο.
Γράφει: «Μα εσένα, φίλε, κανένα σκοτάδι δε μπορεί ν’ αφανίσει/ το μέσα σου φως/
Και καμιά φυλακή / να κρατήσει τη φωνή σου αιχμάλωτη…»
Η ποιήτρια αποστρέφεται τα διφορούμενα. Ό,τι αισθάνεται το εκφράζει καθαρά και υπεύθυνα. Ο λόγος της,κυρίως ανομοιοκατάληκτος,είναι στέρεος υπεύθυνος,ευθύς.
Μας καλεί «να δουλεύουμε μαζί/ κάτω από το θάμπος του ήλιου / διώχνοντας μακριά το σκοτάδι/και πλάθοντας «ήλιους» δικούς μας αβασίλευτους/ Θάλασσες, καράβια, λουλούδια, /λευκά περιστέρια κι αγάπες κρυστάλλινες/Να γεμίσουν τον απέραντο χώρο της καρδιάς μας/και τίποτε απ’ αυτά να μην κρατήσουμε!».
Θερμά συγχαρητήρια.
