«Είναι δίνοντας που λαμβάνουμε»
Φραγκίσκος της Ασίζης
Σε μια πόλη της Ιταλίας που ονομάζεται Γκούμπιο, κάποτε οι άνθρωποι κατελήφθησαν από μεγάλο φόβο. Μέσα στο δάσος της περιοχής ζούσε ένας μεγάλος λύκος, πολύ τρομερός και άγριος, που όχι μόνο καταβρόχθιζε ζώα αλλά και ανθρώπους με την ίδια ευκολία. Όλοι μέσα στην πόλη αλλά και στις κοντινές περιοχές είχαν τρομοκρατηθεί τόσο που θέλοντας να απομονώσουν την πόλη έχτισαν πολύ ψηλά τείχη και ενίσχυσαν τις πύλες, και ήταν οπλισμένοι σα να πρόκειται να πολεμήσουν οποιαδήποτε στιγμή. Έφτασε τότε σε αυτή την πόλη ο Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης και του προξένησε μεγάλη περιέργεια ο μεγάλος φόβος και τρόμος των ανθρώπων. Συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεί για όλον αυτόν τον φόβο να ευθύνεται μόνο ο λύκος. Σίγουρα υπήρχε μια άλλη αιτία, βαθιά στις καρδιές των ανθρώπων, που ήταν τόσο καταστροφική όσο φαινόταν η απειλή του λύκου. Ο Φραγκίσκος τότε προσφέρθηκε να βοηθήσει. Αποφάσισε να συναντήσει το λύκο, μόνος και άοπλος, αλλά γεμάτος συμπάθεια και καλοσύνη για το ζώο και όπως είπε στους ανθρώπους, επικαλούμενος τη δύναμη του ‘’Σταυρού’’. Ο επικίνδυνος λύκος λοιπόν πήγε να συναντήσει το Φραγκίσκο εξοργισμένος και με το στόμα ανοιχτό, έτοιμος να τον καταβροχθίσει. Όταν όμως ο λύκος συνειδητοποίησε τις καλές προθέσεις του Αγίου και κατάλαβε ότι τον αντιμετώπιζε σαν ‘’αδερφό’’ ξαφνιάστηκε πολύ και σταμάτησε να τρέχει. Η καλή πρόθεση και η καλή ενέργεια του Αγίου κατάφερε να ακυρώσει τη βία που υπήρχε στον λύκο. Με τα μάτια ορθάνοιχτα ο λύκος είδε ότι αυτός ο άνθρωπος τον κοιτούσε με καλοσύνη. Στη συνέχεια ο Φραγκίσκος μίλησε στον λύκο.
‘’ Μικρέ Αδελφέ Λύκε’’ θέλω μόνο να σου μιλήσω αδελφέ μου… κι αν με καταλαβαίνεις, σε παρακαλώ σήκωσε το μικρό σου πόδι για εμένα. Ο λύκος τότε, αντιμέτωπος με τόσο ισχυρή δόνηση αγάπης και στοργής έχασε όλη την κακία του. Με αυτοπεποίθηση, σήκωσε το μπροστινό του πόδι, και ήρεμα το έβαλε στο ανοιχτό χέρι του Φραγκίσκου… -Αγαπητέ ‘’Μικρέ Αδελφέ Λύκε’’, θα κάνω μια συμφωνία μαζί σου. Από σήμερα και στο εξής, θα σε φροντίζω αδελφέ μου. Θα μένεις στο σπίτι μου, θα σου δίνω φαγητό και θα με συντροφεύεις πάντα και θα είμαστε για πάντα φίλοι. Εσύ, με τη σειρά σου, θα είσαι επίσης φίλος με όλους τους ανθρώπους αυτής της πόλης, γιατί από εδώ και στο εξής θα έχεις σπίτι, φαγητό και στοργή, όντας έτσι, δεν θα χρειάζεται πλέον να σκοτώνεις ή να επιτίθεσαι σε κανέναν για να επιβιώσεις. Με την υπόσχεση λοιπόν να μην τραυματίσει ποτέ ξανά ζώο ή άνθρωπο, ο λύκος πήγε με τον Φραγκίσκο στην πόλη. Επίσης όμως και οι άνθρωποι της πόλης εγκατέλειψαν το θυμό τους και άρχισαν να αποκαλούν τον λύκο ‘’αδελφό’’, ενώ υποσχέθηκαν να του δίνουν καθημερινά το απαραίτητο φαγητό. Τελικά ο ‘’αδελφός λύκος΄΄ πέθανε από γεράματα, οπότε όλοι στην πόλη ήταν σε μεγάλη θλίψη. Ακόμη και σήμερα υπάρχει στο Γκούμπιο, μία σαρκοφάγος από πέτρα, στην οποία βρίσκονται τα οστά του λύκου και αποθηκεύονται με μεγάλη στοργή και σεβασμό για αιώνες. Έτσι είναι και η ζωή μας. Αυτό που σπείρουμε αυτό και θα θερίσουμε. Ότι δώσουμε αναμφίβολα αυτό και θα λάβουμε. Το μίσος, η κακία, η άρνηση, η έλλειψη εμπιστοσύνης, ο θυμός, είναι συναισθήματα που εκτός του ότι αγριεύουν τους άλλους ανθρώπους που τα απευθύνουμε, αγριεύουν και τον ίδιο τον εαυτό μας που τα προκαλεί. Το αποτέλεσμα είναι να μας επιτίθονται οι άλλοι και με τη σειρά μας εμείς να επιτιθόμαστε σε εμάς τους ίδιους. Ας είμαστε βέβαιοι πως δίνοντας αγάπη θα λάβουμε αγάπη.
