Α΄. Πρόλογος
Ξέγνοιαστα, ακούραστα κι ανέμελα έτρεχε και πηδούσε δώθε-κείθε το κάτασπρο μικρό τ’ αρνί. Χάρμα στο μάτι του διαβάτη, στόλισμα ζωντανό στην καταπράσινη τη φύση, πρόκληση στο μικρό παιδί τ’ αμάλαγο με την ψυχούλα του να πεταρίζει στη λαχτάρα να πιάσει το μικρό τ’ αρνί να τ’ αγκαλιάσει, να γίνουν ένα οι δυο μικρές υπάρξεις σαν έχουνε κοινά σημεία τόσα: Καθάριο βλέμμα, νιάτα, ζωή και ξεγνοιασιά, δείγματα κ’ υποδείγματα αγνότητας, προτίμηση και από τον ίδιο τον Αμνό του Όντος, που παίρνει αγκαλιά τ’ άσπρο τ’ αρνί και λέει: “`Αφετε τα παιδία ελθείν προς με…”
Β΄. Ο λύκος και ο χασάπης
Πιο’ κεί, πίσω απ’ τα χαμόκλαδα, τις φυλλωσιές και την πυκνή τη βλάστηση, ο λύκος! Άγρυπνο βλέμμα σαν βιγλίζει το ξέγνοιαστο παιγνίδισμα τ’ αρνιού και καρτερεί να το σιμώσει, να τ’ αδράξει, να δώσει κορεσμό στην όρεξή του, μιας και δεν είναι τούτο, τίποτα παραπάνω από λεία. Και κείνο γοργοπόδαρο πασχίζει να ξεφύγει, σαν νοιώθει πυρωμένη την ανάσα του σαρκοφάγου θηρευτή να το ζυγώνει…
…Άγραφος νόμος να’ ναι ο λύκος θύτης, να είναι θύμα το αρνί. Τον δικαιώνει η ύπαρξη της τροφικής εκείνης αλυσίδας των βιολόγων που θέλει το μικρό, βορά στα δόντια του μεγάλου, τον νομιμοποιεί η δύναμή του σαν είν’ με την πλευρά του δυνατού, τον κάνει μύθο η γιαγιά στα παραμύθια …
Λίγο πιο κάτω, στην εξημερωμένη ανθρωπίσια γειτονιά, ο χασάπης. Δεν είναι άγριο θεριό ετούτος, σαν είναι πλάσμα δίποδο που έχει γραφτούς νόμους, νόηση και πολιτισμό, άσχετ’ αν είναι και παμφάγος, μιας και δεν γράφτηκε ποτέ, πως κάτι τέτοιο είναι ανεπίτρεπτο. Τρέφει και καμαρώνει το αρνί και το αφήνει λεύτερο να τρέχει στο λιβάδι, να χαίρεται την πλούσια απλωσιά της φύσης, μα άσχετα εάν όλα τούτα είναι με ημερομηνία λήξης, μονόπλευρα καθορισμένη απ’ τον αφέντη…
…Σαν εκατάλαβε πως κινδυνεύει το αρνί από το λύκο, πήρε τα όπλα του. Κυνήγησε το άγριο θεριό με μπαταριές. Κι εκείνο, χωρίς όπλα, πέρα απ’ τα δόντια του τ’ ανίσχυρα στου δίποδου θεριού τον οπλισμό, κρύφτηκε λαβωμένο στις φυλλωσιές του δύσβατου βουνού. Γύρισε πίσω νικηφόρος ο χασάπης, περήφανος που γλύτωσε τ’ αρνί απ’ του τετράποδου του αγριμιού τα δόντια. Σίμωσε στ’ άκακο ζώο, και κείνο χώθηκε στην αγκαλιά του κουνώντας την κοντή ουρίτσα χαρούμενο, σαν έβρισκε απάγκιο σίγουρο στου δυνατού προστάτη του τα χέρια.
Όμως, ο δυνατός προστάτης, του’ σφιξε με τη στιβαρή του απαλάμη τη μουσούδα, κι αφού γονάτισε και τ’ ακινητοποίησε τα γοργοπόδαρά του, πήρε στο άλλο χέρι το λεπίδι, του’ κοψε το λαιμό, πέρα ως πέρα. Έτρεξε με ορμή τ’ άλικο αίμα, γίνηκε ποταμός που λίμνιασε και στράλιαξε κι έγινε κόκκινος λεκές εις το γρασίδι. Φορτώθηκε ο χασάπης το αρνί, βαθειά δικαιωμένος μα και περιχαρής που το’ σωσε από τα δόντια τ’ άγριου θεριού. Με βήματα γοργά απομακρύνθηκε κι έμεινε πίσω του ο κόκκινος λεκές της λευτεριάς, του άκακου αρνιού απομεινάρι…
Για το αρνί, κανείς δε νοιάστηκε, κανείς δεν έκανε τον κόπο να σκεφτεί αν προτιμούσε να γενεί θήραμα ή σφαχτάρι. Αν προτιμούσε λεύτερο να τρέχει, να πηδά, ν’ αντροκαλιέται τη ζωή μεσ’ στο κοπάδι, να βρει να ζευγαρώσει, να φτάσει στην αντίπερα την όχθη εκεί που κλείνει της ζωής ο κύκλος κι επιστρέφει στη μάνα γη, τη δανεική του χωματένια φύση. Αν προτιμούσε να μην ορίζει άλλος τη ζωή του, να μην του βάζει ημερομηνία λήξης στο διάβα του στο πράσινο λιβάδι. Αν προτιμούσε να ορίζει τη ζωή του λεύτερα κι αυτοδύναμα το ίδιο, χωρίς αυτόκλητους προστάτες-θύτες. Κανείς ποτέ του δεν το ρώτησε. Απλά, γιατί γεννήθηκε αρνί και σαν αρνί είναι εξ’ ορισμού –με τα ανθρώπινα μετράδια- αδύναμο ν’ αντιπαλέψει του λύκου τ’ αντροκάλεσμα κι έχει ανάγκη ένα προστάτη δυνατό, να διώξει μακριά το σαρκοφάγο, κι έτσι ανεμπόδιστα να’ ναι δική του λεία…
Γ΄. Επίλογος
…Ο διαβατάρης ο περαστικός, ήταν ακούσιος αυτόπτης μάρτυρας στο μακελειό τ’ αρνιού. Εσίμωσε τον κόκκινο λεκέ, πήρε στο δείχτη του χεριού του λίγο αίμα, κι έγραψε στο πράσινο χορτάρι:
“Αλίμονο σ’ αυτόν που είν’ αρνί και δεν μπορεί το λύκο να παλέψει.
Θα’ βρει αυτόκλητους σωτήρες να τον σώσουν για να τον κάνουνε σφαχτάρι
για καλό του, μιας και αυτοί ορίζουν το καλό, ως το ορίζουν πάντα
με τα δικά τους μέτρα και μετράδια”…
…Δάκρυσε κι ο αμνός του Όντος στην εικόνα, σαν είδε τ’ άκακο ομοίωμα νεκρό, σφαχτάρι στο λεπίδι κάποιου απ’ τα “παιδία” που αντρώθηκε κι έγινε χασάπης, και Του’ μεινε η σιγουριά πως θα’ ναι ο αυριανός ο καρφωτής στη δεύτερη τη σταύρωσή Του…
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΛΥΡΑΚΗ ΚΑΙ ΣΕ ΣΑΣ ΠΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΤΕ ΤΕΤΟΙΑ ΑΡΘΡΑ