Λένε πως η κοινωνία δεν προσβλέπει πια σε κάτι υπερβατικό. ∆εν συµφωνώ.
Ο αγώνας των κατοίκων του δήµου Αποκορώνου για τους Πυλώνες Υπερυψηλής Τάσης µε πείθει ότι ζούµε και αναπνέουµε ακόµη. Κι ας είναι «πρώτο τραπέζι πίστα» τα στελέχη του Α.∆.Μ.Η.Ε. και κάποιοι περιφερειακοί σύµβουλοι.
Τα “παιδιά της γαλαρίας” του Αποκόρωνα υπερασπίζονται το περιβάλλον και τη ∆ηµόσια Υγεία.
Την “ηγεµονική µοναξιά” και την “ταµιευµένη σιωπή” την ένιωσαν πολύ καλά οι αιρετοί του δήµου Αποκορώνου στην τελευταία συνεδρίαση της Επιτροπής Περιβάλλοντος της Περιφέρειας Κρήτης. Αν και βίωσαν την ηγεµονική µοναξιά στην Επιτροπή, δεν τα παρατούν, συνεχίζουν τον αγώνα τους.
Αν ήµουν ποιητής, θα αναρωτιόµουν «ποια επουράνια κλίκα εµπνέει τους υµνωδούς και τους αγιογράφους τους;». Ο λύκος; ∆εν είµαι ποιητής, ζω και δραστηριοποιούµαι στα Χανιά όπου όλοι γνωριζόµαστε καλά.
Αν ήµουν πάλι ποιητής, θα δανειζόµουν τη φράση «οι εναερίτες στις κολώνες των βραχυκυκλωµένων ψεµάτων». Αλλά είπαµε δεν είµαι ποιητής, ούτε λύκος.
Οι Αποκορωνιώτες συνεχίζουν να παλεύουν για τα συµφέροντα του τόπου τους.
Υπόσχονται αλλήλοις πως δεν θα σταµατήσουν. Ποιος άλλωστε θα εµποδίσει τον λύκο να νηστεύει;
