Από τη στιγμή που κατάλαβε τον εαυτό του, ήξερε πως μοίρα του, ήταν η μουσική. Oταν έπιασε για πρώτη φορά μπουζούκι στα χέρια του, πιτσιρικάς, η μαγεία είχε ξεκινήσει. Και για 50 χρόνια, ο Χρήστος Νικολόπουλος συνεπαίρνει όσους τον ακούν, από κάθε γωνιά του πλανήτη.
Eχει γράψει μουσική για 1840 δικά του τραγούδια και έχει παίξει σε περισσότερα από 20.000. Ο “μάγος” του μπουζουκιού και συνθέτης εκατοντάδων επιτυχιών, μίλησε στις “διαδρομές” κατά την επίσκεψή του στο Μουσείο Τυπογραφίας, λίγο πριν από το “ρεσιτάλ” στο ιστορικό καφέ “Κήπος”.
Ξεκινήσατε την πορεία σας, σε πολύ μικρή ηλικία και σε χρόνια δύσκολα. Πόσο πρέπει κανείς να αγαπά αυτό που κάνει, ώστε να αψηφίσει κάθε αντιξοότητα;
Από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου, εκεί στα 10-11 χρόνια μου ένιωθα πως αγαπώ την μουσική. Το πρώτο όργανο που έπαιξα, ήταν ένα παιδικό ακορντεόν. Λίγο μετά, ο αδελφός μου βρήκε ένα μπουζούκι και το έφερε σπίτι. Και από τη στιγμή που το έπιασα στα χέρια μου ήξερα πως δεν θα το αφήσω ποτέ. Η οικογένειά μου βέβαια δεν το “καλόβλεπε” το μπουζούκι, γιατί τα χρόνια εκείνα ήταν συνδεδεμένο με τον… υπόκοσμο και ήθελαν να με αποτρέψουν. Ομως όταν ο πατέρας μου συνειδητοποίησε πως δεν αλλάζω γνώμη, δέχτηκε και πήγα σε σχολή. Εκεί σε χρόνο ρεκόρ -5 μήνες- έμαθα να διαβάζω νότες, παρτιτούρες. Και έπαιζα διαρκώς. Επειδή η οικογένειά μου ήταν πολύ φτωχή -τα αδέλφια μου και οι γονείς μου μέναμε σε ένα πλινθόκτιστο δωμάτιο- έκανα διάφορα “μεροκάματα” για να βοηθήσω οικονομικά παίζοντας σε γάμους, πανηγύρια… Και σιγά-σιγά, οι μουσικοί της περιοχής με έμαθαν.
Και από εκεί ξεκινά μια πορεία που “μετρά” περισσότερα από 50 χρόνια…
Ναι. Αρχικά έπαιζα για ένα ελάχιστο χαρτζιλίκι στην Ημαθία και σε γύρω χωριά. Επαιξα σε κέντρα στη Βέροια, την Κοζάνη, τη Φλώρινα.. Σε κάθε δουλειά γνώριζα όλο και καλύτερους μουσικούς, και εξελισσόμουν πολύ γρήγορα. Το 1963 αποφάσισα να πάω στην Αθήνα. Πήρα λοιπόν την ευχή του πατέρα μου, που ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος, ευγενικός και ευαίσθητος, μου έδωσε και ένα μικρό χαρτζιλίκι και ξεκίνησα για το… άγνωστο. Το μόνο που ήξερα είναι πού συχνάζουν οι μουσικοί. Εκεί πήγα και εγώ: στο Μπαράκι των Μουσικών στην Βερανζέρου. Με είδαν λοιπόν πιτσιρικά με το μπουζούκι και με έβαλαν να παίξω: “παίξε αυτό και παίξε και εκείνο” και εγώ έπαιζα. Είχα θάρρος με το μπουζούκι, ήξερα ότι παίζω καλά. Κάποια φορά, με άκουσαν και οι “ατζέντηδες” που επίσης σύχναζαν εκεί. Και μου “έκλεισαν” δουλειά, στο Ηράκλειο της Κρήτης στο μαγαζί… “ο μαύρος γάτος”.
Μετά ξαναγύρισα στην Αθήνα. Στη στάση του λεωφορείου, μπροστά από το σπίτι μου, υπήρχε μια ταβέρνα, η “ταβέρνα του Μανωλιά”. Εκεί, άκουγα συχνά να παίζουν μουσική, μπήκα και εγώ μια μέρα και ζήτησα να με ακούσουν. Τους άρεσα και με πήραν στη δουλειά. Τότε έπαιζα αμισθί και σε στούντιο, για να γνωρίσω κόσμο και να με μάθουν. Αλλη μια σύμπτωση μετά, με πήγε στην Θεσσαλονίκη. Ο Μανώλης Αγγελόπουλος έψαχνε μπουζούκι, γιατί το μπουζούκι του συγκροτήματος έπρεπε να πάει φαντάρος.
Ηταν λοιπόν και η… μοίρα που σας έσπρωχνε την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα σημεία.
Ναι, ναι ήταν κάπως έτσι. Μετά από τη Θεσσαλονίκη, που είχα αρχίσει πια να γίνομαι γνωστός, ζήτησε να με ακούσει ο Καζαντζίδης. Με έβαλε να παίζω ξανά και ξανά και τελικά με πήρε μαζί του, τον τελευταίο ενάμισι χρόνο που εμφανιζόταν σε κέντρα. Πήγαμε και περιοδεία στην Αμερική. Το 1966 ο Καζαντζίδης σταμάτησε τις εμφανίσεις, όμως ήδη ήμουν γνωστός και από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν λίγο πιο εύκολα.
Είστε -κυρίως- αυτοδίδακτος. Από την πορεία σας θεωρείτε ότι το ταλέντο, ασχέτως μαθημάτων, είναι τελικά αυτό που “λάμπει”;
Οποιος δεν έχει ταλέντο, δεν θα κάνει καριέρα. Μπορεί να κάνει κάτι για λίγο, αλλά θα “ξεφουσκώσει”. Εγώ μετρώ ατελείωτες ώρες δουλειάς. Επαιζα ασταμάτητα, ήμουν στα στούντιο, εμφανιζόμουν σε κέντρα.
Για περισσότερα από 20 χρόνια, χωρίς υπερβολή, έπαιζα 15 ώρες τη μέρα μπουζούκι. Και τις Κυριακές που δεν είχα πολύ “σφιχτό” πρόγραμμα, έγραφα τα δικά μου τραγούδια.
Πριν από λίγες εβδομάδες, έγιναν δυο συναυλίες για τα 50 χρόνια παρουσίας σας στη μουσική, στο Μέγαρο. Είναι δικαίωση που το λαϊκό τραγούδι μπήκε πλέον τόσο δυναμικά και σε αυτόν τον “ελιτίστικο” χώρο;
Αισθάνθηκα περηφάνια και συγκίνηση, και επειδή με τίμησαν, και επειδή η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη, το κοινό ενθουσιώδες, αλλά και επειδή ξανάσμιξα με καλλιτέχνες μετά από 10-15 χρόνια στη σκηνή. Το ότι άνοιξε τις πόρτες του το Μέγαρο για το λαϊκό τραγούδι, είναι σίγουρα δικαίωση.
Γιατί το λαϊκό τραγούδι έχει παίξει σημαντικότατο ρόλο τόσο στην τέχνη, όσο και στην πορεία των Ελλήνων.
Εκτός από την μεγάλη αγάπη, τη μουσική, έχετε και δυο “λατρείες”: τα εγγόνια σας. Τι θα θέλατε να “πάρουν” από εσάς;
Είμαι ένας άνθρωπος που έχει δείξει ήθος, όλα αυτά τα χρόνια, δεν ζηλεύω τους άλλους, ίσα-ίσα χαίρομαι με εκείνους που δημιουργούν, έχω βοηθήσει πολύ πολλούς ανθρώπους…
Αυτά τα στοιχεία θα ήθελα να πάρουν τα εγγόνια μου. Αλλά και κάτι ακόμα: Μπορεί να είμαι όλα τα παραπάνω, και ήπιος και χαμηλών τόνων, αλλά δεν μου αρέσει να με πειράζουν. Αν με πειράξει κάποιος, θα αντιδράσω…
Επίσκεψη στο Μουσείο Τυπογραφίας
“Είμαι άνθρωπος που θέλω να μαθαίνω. Μου αρέσει να μαθαίνω, ακόμα και πράγματα που μπορεί να είναι ιδιαίτερα και να μην έχω έρθει στο παρελθόν σε επαφή μαζί τους. Το Μουσείο ήταν έκπληξη για μένα. Καταρχάς είναι μοναδικό στην Ελλάδα. Και έχει τα πάντα για μια πολύ ενδιαφέρουσα τέχνη. Πραγματικά αξίζει κανείς να το δει”, είπε ο Χρήστος Χρήστος Νικολόπουλος, λίγο μετά την ξενάγηση του στο “Μουσείο Τυπογραφίας”.
Ο μουσικοσυνθέτης των μεγάλων επιτυχιών και δεξιοτέχνης στο μπουζούκι, απόλαυσε μια διαφορετική “βόλτα” στις αίθουσες του Μουσείου, τύπωσε σε αυθεντικό τυπογραφικό πιεστήριο του 19ου αιώνα και παρακολούθησε με ενδιαφέρον την εξέλιξη της Τυπογραφίας, της τέχνης που έκανε τα βιβλία πρωτίστως, προσιτά στον καθένα. Μάλιστα, σε αρκετά από τα μηχανήματα, στάθηκε αρκετά λεπτά, για να παρατηρήσει πώς δουλεύουν, τους μηχανισμούς τους, τα “γρανάζια” τους…
