Μάη μου καλέ πρόβαλες ξανά,
ανθοστολισμένος, μες τα σκολινά.
Φεύγοντας ο Απρίλης, εσύ ακολουθείς,
για να ευωδιάζεις κάθε τι στη φύση,
να το ομορφαίνεις και ν’ αναστηθεί.
Mήνα μ’ όμορφε και Μάη μυρωμένε,
όλοι σε λατρεύουνε και σε περιμένουν.
Να ’ρθεις να σκορπίσεις χάρη και ζωή,
μα και ευωδία σ’ όλη μας τη γη.
Να βγουν στις ράχες, στις κορφές, να σε προϋπαντήσουν,
νέοι και γέροι και παιδιά τραγούδια ν’ αρχινίσουν.
Ανθοντυμένος και στολισμένος μας ήρθες Μάη,
γεννιέται η φύση, μοσχομυρίζει, χαμογελάει.
Στεφάνια πλέκουν οι κοπελιές,
παίζοντας δίπλα στις ρεματιές.
Μα και τ’ αγόρια τις βοηθούν κόβοντας άνθη και τραγουδούν.
Σ’ ένα στεφάνι και μαργαρίτα κ’ άνθη πολλά
κι ένα κορίτσι ξεφυλλίζοντας τη ρωτά:
Μ’ αγαπά ο άνθρωπός μου ειλικρινά;
Κι εκείνη πολύ ωραία του απαντά.
Η αγάπη να γνωρίζεις εξαρτάται κι απ’ τους δύο,
θα πρέπει να ’χουν δεσμό θερμό μες στην ψυχή και μεγαλείο.
Μάη μου όμορφε και μυρωμένε
Σ’ υπεραγαπώ ανθοστολισμένε.
Θα ‘ταν ένα θαύμα να ’σουν δυο φορές,
για να ευωδιάζεις φύση κι αγκαλιές.
