Η επικρατέστερη γνώμη, χωρίς καμιά χαριστική διατύπωση, προς τη μία ή προς την άλλη πλευρά των εν διαστάσει πρώην αναγκαστικών «συμμάχων», αποκλίνει περισσότερο προς τις θέσεις του Εμμανουέλ Μακρόν.
Τι προδικάζει η σκληρή και αιφνιδιαστική κίνηση του Εμμανουέλ Μακρόν, ν’ ανακαλέσει τους πρεσβευτές της Γαλλίας από τις ΗΠΑ και την Αυστραλία, μετά την σύμπηξη του ιδιότυπου «συμμαχικού»-ψυχροπολεμικού μετώπου AUKUS, μεταξύ ΗΠΑ, Αυστραλίας και Βρετανίας;
Απλή διαμαρτυρία του γάλλου προέδρου για την αθέτηση της γαλλο-αυστραλιανής συμφωνίας εκ μέρους της Αυστραλίας, για την αγορά στόλου συμβατικών υποβρυχίων γαλλικής κατασκευής; Ή μήπως μια επισημοποίηση της αποστροφής του Μακρόν προς την αντιευρωπαϊκή συμπεριφορά του ΝΑΤΟ, που κακά τα ψέματα δεν είναι τίποτε άλλο από την his master’s voice του αμερικανικού Πενταγώνου; Ή μήπως και τα δύο;
Η επικρατέστερη γνώμη, χωρίς καμιά χαριστική διατύπωση, προς τη μία ή προς την άλλη πλευρά των εν διαστάσει πρώην αναγκαστικών «συμμάχων», αποκλίνει περισσότερο προς τις θέσεις του Εμμανουέλ Μακρόν.
Για τον απλούστατο λόγο, ότι ο σημερινός και προφανώς φιλοντεγκωλικός πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, χωρίς να το διακηρύσσει, αλλά με την εν γένει pro continental, δηλαδή φιλοηπειρωτική (Ευρωπαϊκή) συμπεριφορά του θεωρεί:
– Την αποσπασθείσα από τον ευρωπαϊκό κοινοτικό κορμό Βρετανία ως ένα περιττό και επιζήμιο, για την ευρωπαϊκή συνοχή, βαρίδι.
– Τις ΗΠΑ, ως υπερδύναμη, άκρως ωφέλιμη μόνον για τον εαυτό της, με την ιμπεριαλιστική της και μάλιστα μέχρις αυτοκτονίας φιλονατοϊκή συμπεριφορά.
Όσο για την αθέτηση, εκ μέρους των «συμμάχων», των ΗΠΑ αυστραλών, της συμφωνίας για τα γαλλικά υποβρύχια, η επιεικώς αγενής αυτή συμπεριφορά ίσως ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της γαλλικής γιατί όχι και ευρωπαϊκής οργής.
ΝΑΤΟ-Τουρκία, ξένα σώματα στην Ευρώπη
Με λίγα λόγια και χωρίς φλύαρες λεκτικές πιρουέτες:
– Η παρουσία του ΝΑΤΟ στον ευρωπαϊκό κορμό και μάλιστα στην ιστορική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα των Βρυξελλών, λειτουργικά, είναι άκρως γραφειοκρατική και ως προς τα πολιτικά αποτελέσματα σαφώς φιλοαμερικανική. Και μάλιστα μέχρι του σημείου, να μη προασπίζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα όχι μόνον συγκεκριμένων χωρών-μελών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ (Ελλάδα-Κύπρος), αλλά και να εκχωρούνται άλλοτε σιωπηλά και άλλοτε ανοιχτά, στη νεο-οθωμανική τυραννία του νεο-χαλίφη της Άγκυρας Ερντογάν.
– Ακόμη και οι μέχρι χυδαιότητας προκλητικές παρενοχλήσεις πολεμικών σκαφών της Γαλλίας, στα χωρικά ή γειτονικά προς την ελληνική ΑΟΖ, από τουρκικά καταδιωκτικά σκάφη, αρκούν για την αποβολή του ΝΑΤΟ από τον ευρωμεσογειακό χώρο, αλλά και για την υπερεπείγουσα συγκρότηση αμιγώς ενεργού ευρωπαϊκού στρατού άμυνας και ασφάλειας.
– Η Τουρκία του νεοφασίστα «προέδρου» της, Ερντογάν και της ανθελληνικής συντροφιάς του, υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας της Τουρκίας Τσαβούσογλου και Ακάρ, είναι όχι μόνον ξένο, αλλά και ολότελα εχθρικό σώμα, προς την ΕΕ των 27 χωρών-μελών της. Και είναι απορίας άξιο, πώς ο χυδαίος στρατοκράτης τούρκος καραβανάς Ακάρ δεν έχει κηρυχθεί persona non grata από την Ελλάδα. Ξένο σώμα λοιπόν η Τουρκία, πολιτισμικά αλλά και πολιτικά.
Και μάλιστα, μέχρι σημείου να ιεροσυλούνται, αδιαμαρτύρητα από την UNESCO, μνημεία του βυζαντινού πολιτισμού και να προαναγγέλλονται κατακτητικές νέες, ατιμώρητες από τον ΟΗΕ επεμβάσεις, σε ολόκληρη την κυπριακή επικράτεια. Και χώρια οι καταπατήσεις των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων στον νεο-οθωμανικό λάκκο των λεόντων!
Η σιωπή του ΝΑΤΟ ή ορθότερα η συγκάλυψη της συμπεριφοράς αυτής από τον Στόλντεμπεργκ και τον εκάστοτε πρώην ή μελλοντικό Γ.Γ. του ΝΑΤΟ κατατάσσει το βορειοατλαντικό Σύμφωνο στο χώρο των εγκάθετων ανατροπέων της ευρωπαϊκής συνοχής.
Το ευρωπαϊκό μέλλον
Το δόγμα «η Ιστορία επαναλαμβάνεται» κατακρίνεται από τους υποστηρικτές της αντίθετης γνώμης, ότι κάθε εποχή είναι ασύγκριτη ως προς τις προηγούμενες ή επόμενες εποχές. Και όμως η ευρωπαϊκή ήπειρος που φτάνει γεωπολιτικά μέχρι και τα μέσα ή τις εσχατιές της Ρωσικής Ομοσπονδίας (πρώην ΕΣΣΔ) έχει από παλιά την αμιγώς δική της ευρωπαϊκή ιστορία με το αδιαφιλονίκητο ευρωπαϊκό μέλλον.
Ο στρατηγός και επί μακρό διάστημα πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Σαρλ ντε Γκωλ, ήδη από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μίλησε για μια ενιαία δημοκρατική και πολυπολιτισμική Ευρώπη, «από τα Ουράλια έως το Γιβραλτάρ».
Το όραμά του αυτό, ο ντε Γκωλ το υπεράσπισε εμπράκτως ο ίδιος, με την αποχώρηση της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (21.02.1966). Και με το σκεπτικό, ότι ο άξονας ΗΠΑ-ΝΑΤΟ απεργάζεται την ευρωπαïκή συνοχή.
Η επανένταξη της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ έγινε στις 11.03.2009 από τον Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος μετέτρεψε την άλλοτε ανεξάρτητη Γαλλία, σε φιλοπολεμική και επεκτατική-ιμπεριαλιστική ουρά του διδύμου ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, με αποκορύφωμα τον βομβαρδισμό αμάχων στη Λιβύη του Μοαμάρ Καντάφι.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν επιφορτίζεται στις σημερινές γεωστρατηγικές συγκυρίες, με το καθήκον του, να κινητοποιήσει ή ορθότερα να συναγείρει τους λαούς και τις ηγεσίες των 27 χωρών-μελών της ΕΕ, στο κάλεσμα για μια Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα περιλαμβάνει για την πλήρη γεωστρατηγική οικονομική, αλλά και πολιτισμική ενότητα και τη σημερινή κραταιά Ρωσική Ομοσπονδία. Δηλαδή κάτι που θα ήταν εξ ορισμού αδιανόητο στο προηγούμενο καθεστώς των κλειστών συνόρων της ΕΣΣΔ.
Σήμερα λοιπόν, μια Ευρωπαϊκή Ένωση αυτού του εντυπωσιακού αλλά και ρεαλιστικού διαμετρήματος θα εξομάλυνε τις σχέσεις Ρωσίας-Ουκρανίας και μια διευρυμένη Ευρωπαϊκή Ένωση καταστατικώς κατοχυρωμένη, με δική της οικονομία, ανάπτυξη και πολυπολιτισμική ενότητα, δεν θα είχε τίποτε να ζηλέψει από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία ή και την αξιοζήλευτη μικρή Νέα Ζηλανδία.
Το μέλλον λοιπόν μπροστά μας, αλλά και «οι καιροί ου μενετοί»!
