Αρχές της Ανοιξης, περίοδος Αποκριάς, ζούμε διαφορετικά απ’ τον υπόλοιπο χρόνο. Η έννοια μασκαράς ενώ όλο τον άλλο χρόνο θεωρείται υποτιμητική και μόνο σα βρισιά εκλαμβάνεται τώρα στις μέρες που διανύουμε θεωρείται σαν κάτι το φυσιολογικό, κάτι στο οποίο όλοι οφείλουμε να συμμεριστούμε και να μοιάσουμε. Το πνεύμα των ημερών επιβάλλει τα μασκαρέματα, το ξεφάντωμα και την κραιπάλη και ένα είδος Διονυσιακής ατμόσφαιρας όπου τα κρασιά και τα φαγιά είναι άφθονα και καταναλώνονται απ’ όλους. Το επιβάλει η στιγμή όπως είπαμε.
Εδώ είναι το οξύμωρο. Με τι διάθεση μάς εγκαλούν όλοι για Απόκριες και κατανάλωση, όταν είναι αποτυπωμένες ακόμα οι εικόνες των μικρών προσφυγόπουλων με τα μικρά τους σακίδια στα χέρια να έχουν πάρει έναν δρόμο μακρύ μπας και βρουν μια πατρίδα φιλόξενη; Οταν το φαγητό για κάποιους ανθρώπους είναι η μεγαλύτερη ανάγκη για να επιβιώσουν εκεί μέσα στα αντίσκηνα και μες στη λάσπη. Πώς δεν θα παρεξηγηθεί στις μέρες μας η λέξη μασκαράς που αφορά εμάς τους υπόλοιπους που αδιαφορούμε και ετοιμαζόμαστε για γιορτές και ξεφάντωμα.
Εγώ δεν αμφέβαλα ποτέ, είμαστε όλες τις εποχές μασκαράδες που μας νοιάζει μόνο η καλοπέραση και ο εαυτός μας. Ο πόνος του διπλανού μάς αφήνει αδιάφορους κι αν υπάρχει ένας λόγος που βρεθήκαμε και εμείς σαν χώρα πλέον σε δύσκολη οικονομική θέση πτωχευμένοι και ζητιάνοι των άλλων χωρών είναι αυτός. Ποτέ δεν λειτουργήσαμε κοιτώντας το γενικό συμφέρον, αλλά μόνο το προσωπικό όφελος. Και επειδή ο μιμητισμός δίνει και παίρνει, αυτός καθόριζε την παιδεία μας. Γιατί αυτός και όχι εγώ. Εγώ καταναλώνω πιο πολύ, άρα υπερέχω. Και να που φτάσαμε.
Οι πρόσφυγες καμιά φορά δρουν και σαν γιατρικό προκαλώντας τον οίκτο σε μερικούς, που όμως δεν αντιδρούν, λέγοντας, υπάρχουν και χειρότερα. Ακούω πολλούς όμως, που στην Ελλάδα που στερήθηκε και μόρφωσε τα παιδιά της, τη νεολαία, προτείνουν την ξενιτιά για καλύτερη λύση. Δε χάθηκε και ο κόσμος λένε. Είναι όλοι αυτοί που με τις επιλογές τους οδήγησαν μια ολόκληρη χώρα στον γκρεμό. Απορώ πώς ακόμα κοιτούν στα μάτια και λένε τέτοια πράγματα στη νέα γενιά.
Αλλά είπαμε, ήμασταν και θα είμαστε μια ζωή Γκρέκο μασκαρά, όπως έλεγε και το παλιό άσμα.
*φυσικός – συγγραφέας
