Ο Μαθιός Κουκάκης, ήταν ένας δυνατός άντρας. Διέθετε μια υπερφυσική δύναμη που τον ξεχώριζε από τα άλλα κοπέλια της ηλικίας του.
Oι Κουκάδες, πρέπει να είχαν καταγωγή από τον Αποκόρωνα και συγκεκριμένα από το Αργυρομούρι της Εξώπολης.
Εκεί πρέπει να γεννήθηκε ο πατέρας του ο Σπύρος που ήρθε στην Ασή Γωνιά και παντρεύτηκε τη Δεσποινιά Σταυρουλάκη. Μια πολύ όμορφη κοπελιά, που την έλεγαν λόγω της ομορφιάς της Βαγιονοδεσποινιά.
Και τώρα η ιστορία μας.
Ο Μαθιός, ήταν από φτωχή οικογένεια και έμεινε από νωρίς ορφανός από πατέρα. Μετά τον σκοτωμό του αδελφού του, του Γιώργη, στον πόλεμο του ’40, έμεινε δυο φορές ορφανός. Όμως, ήταν εργατικότατος και με την μυϊκή δύναμη που διέθετε, είχε πάντα αρκετή δουλειά.
Από τους πρώτους που έκλεινε κάποια θέση σε κάποιο μιτάτο της περιοχής σαν μαντρατζής ή γκαλονόμος, ήταν ο Μαθιός. Μα και στις φάμπρικες που βγάζουνε το λάδι και που ήθελαν δυνατούς άνδρες, ο Μαθιός ήταν ο πρώτος που έκλεινε σαν μυλωνάς, σε κάποια φάμπρικα του χωριού.
Ήταν επίσης και άνθρωπος της παρέας. Ήταν πρόσχαρος, με χιούμορ και του άρεσε να πίνει λίγο παραπάνω.
Ήταν η ημέρα της γιορτής του Τιμίου Σταυρού. Είχαν ανεβεί πάνω στο μικρό εκκλησάκι και αφού τελείωσε τη θεία λειτουργία, ο παπά Στελής, κατέλυσαν στο καφενείο του Αγγελογιώργη, που βρισκόταν στη μέση του δρόμου της Μεσοχωριάς, λίγο πριν το τσαγκάρικο του πατέρα μου του Γιάννη του τσαγκάρη.
Εκείνη την εποχή, ο δρόμος της Μεσοχωριάς ήταν το εμπορικό, και όχι μόνο, κέντρο του χωριού. Εκεί βρίσκονταν όλα τα μαγαζιά του χωριού. Βέβαια, εμείς που θυμόμαστε αυτή την όμορφη εποχή, που ο δρόμος βρισκόταν στις δόξες του, ανεβαίνοντάς τον τώρα, σε πιάνει μια μελαγχολία.
Άρχιζε από την Νερατζέ, που παλιά ήταν ένα μεγάλο περβόλι, με πρώτο καφενείο – τσαγκάρικο που το κάνανε τα αδέλφια Δρακάκη, ο Πέτρος τερζής και ο Μάρκος τσαγκάρης. Όταν σκοτώθηκε ο Μάρκος στη μάχη του Σκρα, έμεινε μόνο ο Πέτρος. Λίγο παραπάνω, το καφενείο του Αγγελογιώργη με την απότομη τσιμεντένια σκάλα. Ακολούθησε το μπακάλικο του Γκουλαδομανώλη με την γυναίκα του την Αμαλία, και απέναντι ακριβώς το τσαγκάρικο – παντοπωλείο του πατέρα μου του Γιάννη του Πετράκη. Εδώ, σε αυτό το μέρος, ήταν το σπίτι του Μακεδονομάχου Κουτσουδομανούσο. Από εδώ έφυγε για να πάει στη Μακεδονία και να πολεμήσει τους Βουλγαροκομιτατζήδες. Σκοτώθηκε στη μάχη της Βλάστης – Μουρίκι, κοντά στην Κοζάνη.
Λίγο παραπάνω ήταν τα μαγαζιά του Νικολακάκη και απέναντι ακριβώς του Παυλή του Πετράκη, εκτός από το καφενείο ήταν και ο κουρέας του χωριού. Λίγο πιο πάνω μετά τη στροφή ήταν το καφενείο του Μπαρμπουνοσήφη που το θυμάμαι και το έκανε ο Μανώλης ο Μαρκάκης, ο Ψευτομανώλης.
Στην ιστορία μας, λοιπόν.
Την παραμονή της Χάρης του Τιμίου Σταυρού, φέρνουν οι βοσκοί τα τασιμάρια στον Άγιο.
Φαίνεται, λοιπόν, πως ο Αγγελογιώργης είχε σφάξει ένα τασιμάρι. Είχε πάει στον Άγιο ένα γεμάτο σακούλι βραστό και είχε απομείνει το υπόλοιπο.
– Είντα να σασε κάμω γω. Επά ‘χω γεμάτο το φενέρι βραστό από το ψεσινό τασιμάρι. Μα σήμερο είναι νηστεία και δε ντρώνε κρέας!
Πρότεινε στην παρέα, φέρνοντάς τους μια μεγάλη φιάλη κρασί.
– Φέρε το ‘πα, και γω θα πάρω ούλη την αμαρτία απάνω μου, φώναξε ο Μαθιός.
– Εγώ θα σας το φέρω μα η αμαρτία δικιά σας, είπε και έφερε στην παρέα μια μεγάλη λεκανίδα με βραστό από το Μοναστηρικό κριγιό που είχε σφάξει, και η παρέα άρχισε με βουλιμιά να τρώνε και να πίνουν.
Συνέχισαν να κρασοπίνουν και κάποια στιγμή ο Μαθιός κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Όπως με διαβεβαίωνε ο γιος του ο Γιώργης, που είναι από τους πιο διάσημους λαγουτιέρηδες και τραγουδιστές, και του είχε πει ο πατέρας του, του παρουσιάστηκε ένα σπιθουράκι και σε λίγο παρέλυσε το πόδι του και δεν μπορούσε να κρατηθεί όρθιος!
Τον έβαλαν σε μια καρέκλα και σηκωτό τον πήγαν στο σπίτι του.
Και συνέχισε ο Γιώργης: Εντίγεντονε ένα χρόνο με το μεγάλο μαλάθρακα που έβγαλε στη γάμπα του ποδιού, και είχε φοβερούς πόνους! Πάνω στο χρόνο, πάλι του Τίμιου Σταυρού, βάνει τα στιβάνια ντου με δυσκολία και βγήκε στον Άγιο.
Έφθασε στην Εκκλησία με μεγάλη δυσκολία, κουτσαίνοντας. Εκαμε το Σταυρό ντου, επροσκύνησε το Σταυρό, και αμέσως κατάλαβε πως σταμάτησε να τρέχει η πληγή. Αισθάνθηκε να του έφυγε ο πόνος και όταν τελείωσε τη λειτουργία ο παπά Στελής, κατέβηκε στο σπίτι.
Σε κάμποσες μέρες έγινε εντελώς καλά. Όμως, του απόμεινε το σημάδι για να θυμάται την περιπέτεια που πέρασε.
Μια ιστορία μου είπε ακόμα ο Γιώργης για τον πατέρα του που δείχνει πόσο θρήσκος ήταν. Αυτή την ιστορία την είχα ακούσει να την λέει ο πατέρας μου πολλές φορές και εγώ πιστεύω πως ήταν αλήθεια γιατί δεν εκατέχενε να λέει ψώματα!
«Στον Ασφεντιληδέ, είχαμενε ένα χωράφι, που μια χρονέ το είχε σπείρει ο πατέρας μου μιγάδι.
Ηταν χειμώνας και ξεκίνησε να πάει μέχρις εκεί να δει, επειδή του είχανε πει πως μπαίνουν οζά Μαρουλιώτικα και τα ταΐζουν.
Πήγαν με το Βαγγέλη, έναν γείτονά μας, που είχε κι αυτός κάποια δουλειά στην περιοχή. Κάπου χώρισαν και ο πατέρας μου πήρε το δρόμο για το σπαρμένο. Μόλις έφθασε κοντά, παρατήρησε πως μέσα ήταν οζά και ένας κριγιός.
Νευριασμένος, σηκώνει ένα τσεκούρι – μανάρι που κράθιενε και το ασφεντούριξε – πέταξε, χωρίς να θέλει βέβαια να σκοτώσει κανένα. Όμως, το μανάρι βρήκε τον κριγιό στο λαιμό και ο κριγιός έπεσε κάτω ψόφιος!
Φώνιαξε τον Βαγγέλη και ήρθε και τον βοήθησε να τον κρεμάσουν σε μια αγριελιά για να τον γδάρει.
Αν τον άφηναν εκεί, θα τον τρώγανε οι καναβοί – γύπες.
Μόλις είχε αρχίσει να τον γδέρνει, ακούστηκε ένα “μπεεεεεε”!
– Μαθιό, Θεόψυχά μου α- δε- ναι φώνιαξενε ο κριγιός!
– Αποκλείεται Βαγγέλη. Είντα ‘γω του ‘κοψα την γκεφαλή ντου!
Σε λίγο ακούνε και οι δυο την σχεδόν κομμένη κεφαλή του κριγιού και φωνιάζει ξανά “μπεεεε”!
Πήγαν κοντά και παρατήρησαν πως ο κριγιός ήταν τρυπαντισμένος, δηλαδή τασιμάρι – μοναστηρικός.
Τρομοκρατημένοι έκαναν το Σταυρό τους, παράτησαν τον κριγιό όπως ήταν, και σχεδόν τρέχοντας, έφυγαν».
