Ο μεγάλος αδελφός

Γίναμε τυφλοί και δεν βλέπουμε που πάμε;
Καθημερινά διαπιστώνουμε, ότι δεν υπάρχει κανένα ιδεολογικό πρόσημο στους παγκόσμιους φεουδάρχες, δεξιούς, κεντρώους, αριστερούς, αν υπάρχουν. Βλέπουμε τις τάχα πολιτικές διαμάχες και τα ιδεολογικά κατασκευάσματα τους σαν θέατρο ρωμαϊκού αμφιθεάτρου για τις μάζες.
Οι περισσότερες πολιτικές ελευθερίες έχουν καταργηθεί, κι όμως, μιλάνε για «ανθρώπινα δικαιώματα», για κοινωνία πολιτών, για αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Επικίνδυνη φάρσα ή μήπως εξελίσσεται σε επικίνδυνη κατάσταση; Αν στην κυνική αυτή παγκόσμια «ελίτ» ενσωματώσουμε τα στραβά και βάρβαρα χαρακτηριστικά του Νέρωνα, του Χίτλερ, του Αττίλα πάλι ίσως να μην αποδίδαμε σωστά την τωρινή κατάσταση ή αυτήν που έρχεται.
Αυτή η πιο αυταρχική και επικίνδυνη εξουσία που είδε ποτέ ο κόσμος, διαθέτει όπλα ισχυρά όπως το σύστημα παρακολούθησης, στρατιά από «πληρωμένα τσιράκια» που μέσω των ισχυρών μέσων τραπεζιτών και κεφαλαιούχων, κάνουν τους περισσότερους πολίτες, κυρίως στην Δύση, να μην πιστεύουν πια στον αγώνα για κοινωνικές και οικονομικές ελευθερίες.
Στην σημερινή κοινωνία διαπιστώνουμε ότι ο πολίτης αρχίζει να μην έχει να παίξει ουσιαστικό ρόλο, η εξουσία δεν ανησυχεί και επειδή οι άνθρωποι έχουν λιγοστό θάρρος, δεν απαιτείται μεγάλος στρατός για να τους ελέγξεις. Προβληματίζεται ο λύκος για τον αριθμό των προβάτων; Μάλλον καθόλου.
Η ολιγαρχία της παγκοσμιοποίησης θέλει να διαλύσει και την μνήμη. Διαλύει την μνήμη των εθνών παραποιώντας την ιστορία για να μην θυμόμαστε, ότι όσες ελευθερίες είχαμε και έχουμε ακόμα, είναι επιτεύγματα απλών ανθρώπων και όχι δώρα της όποιας ελίτ.
Τώρα θα μου πείτε ότι ο Έλληνας πάντα «εξόντωνε» τον όποιον πρόσφερε στην πόλη του (στην αρχαία Ελλάδα), στην χώρα του (1821), και πάντα.
Όμως θα έπρεπε κάποιοι αληθινοί ιστορικοί και δημοσιογράφοι να παίξουν ουσιαστικό ρόλο με το να καταρρίπτουν τα πέπλα του σκότους και να αναδεικνύουν την αλήθεια.
Αν εγκλωβίσουμε τον προβληματισμό μας μόνον στο Facebook και στους τοίχους του καφενείου, τότε ζούμε στην παραπλάνηση, χωρίς κανένα περιθώριο αποσκίρτησης.
Ναι, ίσως για την εσωτερική μας απελπισία να φταίει το διεφθαρμένο σύστημα, αλλά ας γίνει μια αρχή, με φωτισμένη σκέψη της μνήμης και μη αφήνοντας την λήθη να φέρει το σκότος, ούτε να αφήσουμε τον χυδαίο ωφελιμισμό να πρωταγωνιστεί.
Μια αφυπνισμένη κοινωνία δεν μπορεί να εμποδιστεί από κανένα μπλόκ και μπορεί να προχωρήσει στην ανασύσταση του πολιτισμού, στην αναδιοργάνωση των δομών, στην κατανομή των παγκόσμιων πόρων, σύμφωνα με το κοινό καλό και το δίκιο.
Υπάρχει συλλογική μνήμη. Βοήθεια και συσπείρωση χρειάζεται.