Ο Μεθυσμένος Αρχάγγελος

Για να φτάσεις τελικά στη γη σου, θα χρειαστεί να ταξιδέψεις πολύ μακριά. Μέσα σου. Και μιά ζωή, αγέννητη ακόμα, σε περιμένει. Να τη γεννήσεις και να γεννηθείς απ’ αυτήν. Μα πάλι, όποιος σκαλίζει τη θύμηση, θα βρει πληγές του Έρωντα, σε δράκου αρματωσιά. Καθώς ξημέρωνε των Αρχαγγέλων και της θυσίας του Αρκαδιού. Κι εσύ γιορτάζεις. Και ‘συ είσαι μακριά. Και ‘γω, ακόμη μακρυτερα. Καθώς πλανεύτηκα απ’ το δρόμο των αστεριών. Και βρέθηκα στο πέλαγο. Και θρηνώ, καθώς κανείς δεν έμεινε. Μα τώρα ξέρω πως το μεγάλο κάστρο περιμένει. Καλώ ‘σε, φως. Να βγεις. Και να ζεστάνεις τα τρίσβαθά μου. Κι ήρθαν πάλι όλοι. Όπως πάντα. Κι είναι το δάκρυ των Αρχαγγέλων, όλα. Ο χρόνος τρέχει προς την αρχή. Ο χρόνος τρέχει προς το τέλος. Κι είναι, λες, το τέλος, η αρχή. Παράξενο. Όλο λείπεις. Μα δε λείπεις ποτέ. Και ‘γω, που τόσο το χάδι αγάπησα, το γδύθηκα πιά. Και έντυσα εσένα. Τα πιό όμορφα κρίνα, στους χειμώνες ανθίζουν. Κι είναι το νιογέννητο φως, της ελπίδας η γέννα. Αγάντα. Στο κάτω κάτω, τι είναι η ζωή ; Το ενδιάμεσο ανάμεσα σε δυό πρεμιέρες. Και μοιάζουν όσα νιώσαμε, μεθυσμένος Αρχάγγελος. Και τώρα ξέρω. Πως οι αποφάσεις, είναι για να αναθεωρούνται. Κι αν η ψυχή σου είναι γυμνή, μη φοβάσαι. Το άγγιγμα θα τη ντύσει. Μα όσο πιό μικρή είναι η κλίμακα, τόσο πιό σύνθετη η μελωδία. Και οι άνεμοι όντε άγρια φυσούν. Βοηθούν. Στο, τα φτερά ν’ ανοίξουν. Οι οιωνοί, είναι πάντα δίβουλοι. Και τα φοβησμένα μάτια, σπάνια ερμηνεύουν σωστά. Μα σα σπουργίτι, η σκέψη. Κούρνιασε, βρεγμένη, μα χαρούμενη. Κι είναι κάθε στιγμή, η ώρα για το πέταγμα. Και να ξέρεις. Τα βρεγμένα φτερά μπορεί να ‘ναι πιό βαριά. Μα είναι και πιό σταθερά. Τι κι αν το να νοιάζεσαι, σημαίνει να πονάς. Δε πειράζει. Διότι κάθε γέννα, έχει κι ένα πόνο. Που τον ξεχνάς μετά. Κι όλα μοιάζουν, μεθυσμένος Αρχάγγελος. Που μου σιγοτραγουδά απόψε.