Ο Μιχάλης Μεϊμάρης για τις νέες τεχνολογίες

Τον κυρίαρχο ρόλο που παίζουν σήμερα οι νέες τεχνολογίες ως προς τον τρόπο που βλέπουμε τον σύγχρονο κόσμο καθώς και την αναγκαιότητα -και λόγω πανδημίας- καλλιέργειας μιας κουλτούρας ενσωμάτωσής τους στην καθημερινότητά μας, υπογράμμισε, μεταξύ άλλων, ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μιχάλης Μεϊμάρης (φωτ.) σε μια ιδιαίτερη συνέντευξη που παραχώρησε ο καταξιωμένος καθηγητής στη Δώρα Αντωνίου στην “Καθημερινή”.
«Σήμερα ζούμε σαν αμφίβια μεταξύ δύο κόσμων, του αναλογικού-πραγματικού και του ψηφιακού-δυνητικού», επεσήμανε και τόνισε χαρακτηριστικά πως οι κάθε λογής οθόνες που μας περιβάλλουν αποτελούν στις μέρες μας «το μέσο και το μήνυμα της τάξης πραγμάτων του σύγχρονου κόσμου» και λειτουργούν ως «καθρέπτης του εαυτού μας».
«Η οθόνη είναι αυτή που μας κατευθύνει στο πώς να κοιτάξουμε το “πρόσωπο του κόσμου”. Το ζητούμενο είναι, αυτή η ματιά να στρέφεται σε μονοπάτια γνώσης και αναστοχασμού και όχι παραπλάνησης και εφησυχασμού», σχολίασε, μεταξύ άλλων, ο κ. Μεϊμάρης που υπήρξε πρωτεργάτης της δημιουργίας του Εργαστηρίου Νέων Τεχνολογιών, το οποίο εγκαινίασε το 1993 στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς κι ένας από τους πρωτοπόρους μελετητές των νέων τεχνολογιών στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Τακτικός επισκέπτης και “λάτρης” των Χανίων, ο κ. Μεϊμάρης αποτελεί τακτικό συνεργάτη του Ινστιτούτου Επαρχιακού Τύπου, στις εγκαταστάσεις του οποίου (Ίδρυμα Αγία Σοφία) έχει δώσει πολλές ομιλίες.
Σχετικά με την τηλ-εκπαίδευση τόνισε πως σύμφωνα με την UNESCO 1,725 δισ. μαθητευόμενοι επηρεάστηκαν από την κρίση της COVID-19, δηλαδή το 98,6% του πληθυσμού των εκπαιδευομένων σε 193 χώρες: «Αυτό οδήγησε μοιραία σε προσπάθειες αναπλήρωσης μέρους των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων από πρωτοβουλίες ανοικτής και εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Είναι όμως επιτακτικά απαραίτητο η πολιτική που ακολουθείται να συνεκτιμήσει την πολυπλοκότητα της ανάπτυξης μιας κουλτούρας ενσωμάτωσης ψηφιακών τεχνολογιών διδασκαλίας και μάθησης και να μην επικρατεί μια απλουστευτική οπτική. Οι εκπαιδευτικοί, που εν τέλει πραγματώνουν και αυτή τη διαδικασία, απαιτείται να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια ώστε να ανταποκριθούν στις διαρκώς μεταβαλλόμενες πρακτικές του νέου επικοινωνιακού ψηφιακού οικοσυστήματος. Ας μην ξεχνάμε πως η στάση τους απέναντι και σε αυτό το εγχείρημα, αντανακλάται στους μαθητές και στη μελλοντική σχέση τους με τους δύο κόσμους που αναφέραμε στην αρχή, αναλογικό και ψηφιακό».
Θέλοντας και μη, πάντως, φαίνεται πως οδεύουμε σε μια τέτοια κατάσταση όπου οι νέες τεχνολογίες θα αποτελούν ζωτικό εργαλείο για την καθημερινή επιβίωσή μας…