Του οφείλω, τον πρώτο μου συγκλονισμό, στο “έντεχνο σύμπαν” της Λαϊκής Μουσικής!
Θα ‘χα κλείσει τα δεκατρία… Δεκαετία του εξήντα, στο ηλεκτρόφωνό μας. Ακούγοντας την “Δραπετσώνα” ένοιωθα την ανατριχίλα της μύησης στον λαϊκό λόγο, που τότε, ενοούσα την πρώτη ανάγνωσή του αλλά ξυπνούσαν μέσα μου με το βινύλιο το “εβένινο” και τα 9/8 δοξαστικά… Γύρευαν την “επιρροή” τους στα ψυχικά τοπία του στεναγμού! Ήμουν όμως παιδί, δεν είχε ωριμάσει η ψυχή τόσο, ώστε ν’ ακολουθεί το “Πάτερ Ημών” του Λειβαδίτη, στον ζεϊμπέκικο “κυματισμό” του! Αργότερα, πολύ αργότερα, όταν το παιδί διάβασε, αναθεώρησε, καλλιεργήθηκε και προ παντός, πόνεσε με το βιωμένο, κατέκτησε τις πολλές αναγνώσεις του Τραγουδιού μας, με κάποια, ε, με κάποια επιτυχία ας το πούμε…
Ετσι εξηγείται κι’ η επιλογή, επίσης Λειβαδίτη (ΛΥΡΙΚΑ).
«Την πόρτα ανοίγω το βράδυ, τον Επιτάφιο του Ρίτσου σε κύκλο, εννοείται, Ελύτη το Αξιον Εστί… και, και ων ουκ έστιν αριθμός μεγαλεία!!
Τους συγγενικούς… “Λιποτάκτες” του αδερφού του Γιάννη, τον “Αντώνη” του Κακογιάννη και ασφαλώς “Τα περβόλια” δικό του και μουσική και στίχοι το οποίο “Τροπάριο” Κοινωνικού Τραγουδιού, πετά βλαστούς και φύλλα στο Αναλόγιο της Ελληνικής Δημιουργίας.
Καμπανέλλης, Χριστοδούλου αχ εκείνος ο “γιαλός” του αείμνηστου Δημήτρη αχ εκείνο το “στρώμα σου” του αείμνηστου Ιάκωβου…
Και του Ερρίκου η νοσταλγία…
Και τι να πρωτογράψω τώρα…
Ωσπου να διαβαστούν οι “Αφορμές” μου θα’χουν γραφτεί θα ’χουν τραγουδηθεί θα ‘χουν ακουστεί απίστευτα θησαυρίσματα που θα ποτίσουν επαρκώς την Ελληνική ψυχή… Το Ελληνικό φρόνημα για έναν πυλώνα του Πολιτισμού μας! Εκείνον τον γίγαντα εκείνον τον “Τιτάνα” που “έκλεψε” τον “Επικό Ήχο” ΔΩΡΟ ΑΚΡΙΒΟ στους Ελληνες των αρχεγόνων ιδιωμάτων, που τον κράτησαν “διάδημα” ολόλαμπρο και χαρά ζωής! Ο Μίκης ανεβαίνει στα ουράνια με τα έσω του γεμάτα μελωδίες… Ακόμη θα βουρκώνουν τα ματάκια του στα παινέματα που θα ακούει, σαν έφηβος που τα ζητά με την σιωπή του ντροπαλά…
Πέμπτη δύο του Σεπτέμβρη
Η είδηση της αναχώρησης του Μίκη Θεοδωράκη πλημμυρίζει τα ερτζιανά τους ήχους της δημιουργίας του!
Αφήνω αμέσως το κείμενο για τον Κατράκη (δύο/9 έφυγε από τη ζωή πριν 37 χρόνια) και γράφω για τον Μίκη…
Φ.Σ.
)ταν τα αηδόνια λαλουν τα αλλα πουλιά σιγούν
Μπράβο Φωτεινή