» Στον απόηχο της πυρκαγιάς στον καταυλισμό της Μόριας
Εγκλωβισμένος ο μικρός πρόσφυγας ανάμεσα στις πύρινες γλώσσες και τους πυκνούς καπνούς στο χώρο της φιλοξενίας του στον καταυλισμό, η απογοήτευση και ο φόβος ζωγραφισμένος στο αθώο μελαμψό προσωπάκι τον έκαναν να μοιάζει σαν ορφανό πουλί μακριά από τη φωλιά του και τη ζεστή αγκαλιά της μητέρας του, σε καιόμενο δάσος. Εκεί τον απόθεσαν τα φτερά της προσφυγιάς, ορφανό, δίχως κανέναν από τους γονιούς του, πεντάρφανο, με τυπωμένες εικόνες φρίκης στις μικρές σελίδες της σκέψης του, εικόνες που τις έζησε από τα γεννοφάσκια του.
Τι έγιναν οι γονείς του; Ποιος γνωρίζει! Ίσως να γίνηκε η τελευταία τους κατοικία τ’ απύθμενα νερά της Μεσογείου, ίσως να παρέμειναν στην αγαπημένη τους αλληλοσπαραγμένη πατρίδα, διώχνοντας όμως το σπλάχνο τους να γλιτώσει από τις σφαίρες και την οργή του πολέμου, να εγκατασταθεί σε μια ξένη πατρίδα. Σπάραζε η μητέρα κι ο πατέρας όταν το ανέβαζαν σε κάποιο σαπιοκάραβο κάποιου δουλεμπόρου, αλλά… έτρεφαν μέσα τους την ελπίδα ότι θα γλίτωνε και θα εύρισκε κάπου μι’ αστρέχα, ν’ αρχίσει κάποια μέρα να πλάθει όνειρα για μια καλύτερη ζωή σε μια ξένη πατρίδα, γιατί στην δική τους δεν επιτρέπονταν να πλάσει μήτε όνειρα μήτε να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον για τη ζωή του. Και να πάλι, πάνω που άρχιζε σιγά – σιγά να πλέκει όνειρα στον αργαλειό της ελπίδας και να ελπίζει ότι κάποια μέρα θα ξανασμίξει με τους δικούς του ανθρώπους – και το γράφω αυτό για κείνο το παιδί του καταυλισμού που ζούνε οι γονείς του – πνίγηκαν μέσα στους καπνούς και στις φλόγες για δεύτερη φορά τα όνειρά του. ‘Όμως, αυτό το ‘’τυχερό’’ παιδί, κάποια στιγμή, θ’ αρχίσει ξανά να οραματίζεται ένα καλύτερο αύριο.
Για κείνο όμως το αθώο κι ορφανό αγγελούδι, που δεν ελπίζει ποτέ ότι θα ξαναδεί τους γονιούς του κι ότι ποτέ πια δεν θα γευτεί το γλυκό φιλί της μανούλας, τι να γράψω; Πως θα το παρηγορήσω;
Θ’ απευθυνθώ όμως σε σας, βάρβαροι κι αιμοχαρείς, δυνατοί της Γης. Ανοίξτε τα μάτια της κολασμένης ψυχής σας, να δουν σε ποια θλιβερή κατάντια έχετε φέρει απ’ άκρη σ’ άκρη την ανθρωπότητα σήμερα, με το σύνδρομο της απληστίας που σας διακατέχει. Έλεος πια!
Κι εσύ μικρό προσφυγόπουλο, που σε είδα και σπάραξε η καρδιά μου, στην σκληρή οθόνη της τηλεόρασης, να κάθεσαι τυλιγμένο με τον μανδύα της απελπισίας και να κλαις ασταμάτητα… μην απελπίζεσαι. Κάνε κουράγιο, κλάψε, όμως και βγες στους δρόμους, έξω από τα νεκροταφεία που τώρα στρεχιάζεις και απαίτησε να πάρεις εκείνα που σου ανήκουν. Κανένας δε έχει το δικαίωμα να σου στερήσει τίποτα από τ’ αγαθά της ζωής. Φώναξε, στρίγκλισε κι απαίτησε να μάθεις το γιατί σου σκότωσαν τους γονείς σου οι βάρβαροι.
Μη ζητάς όμως εκδίκηση. Μην επιτρέψεις να φωλιάσει μέσα στην αθώα ψυχούλα σου το μίσος της εκδίκησης. Σκέψου και χτίσε ένα καινούργιο κόσμο, όπως τώρα τον ονειρεύεσαι και όπως θα ήθελες να είναι ο κόσμος… ο δικός σου κόσμος.
Κι εσύ… ω, άτυχη γυναίκα… που είπες στον δημοσιογράφο ότι δεν έμεινε χώρος στην ψυχή σου να στρεχιάσουν όνειρα… μη σβήνεις το καντήλι της ελπίδας. Πάρε το ίσως ορφανό παιδί σου και βγες στους δρόμους και απαίτησε εκείνα που σου ανήκουν.
Κι εσείς ‘’κύριοι’’ που κλείνετε τις πόρτες των συνόρων της όποιας πατρίδας σας, δεν έχετε το δικαίωμα αυτό. Δεν έχετε το δικαίωμα να κρατάτε χωρισμένες οικογένειες γιατί έτσι το θέλετε. Υπάρχει χώρος να φιλοξενήσετε κι εσείς ξεριζωμένους συνανθρώπους μας. Το γνωρίζετε ‘’κύριοι’’ ότι δεν φταίει ο μικρός πρόσφυγας που βρέθηκε στον όποιο καταυλισμό της όποιας ξένης χώρας. Τα όπλα σας φταίνε και τα μύρια φονικά σας σύνεργα είναι υπεύθυνα για την κατάντια αυτού του μικρού παιδιού. Κανένας δεν φεύγει από την γλυκιά του πατρίδα και το γνωρίζετε πολύ καλά αυτό, όταν η ζωή είναι ζωή με αξιοπρέπεια. Αν όμως αισθάνεται τη σκιά του θανάτου να περιφέρεται από πάνω του, ευνόητο δεν είναι ότι θα προσπαθήσει να φύγει από κει για να γλιτώσει; Όλα τα γνωρίζετε ‘’κύριοι’’ αλλά με το σύνδρομο της απληστίας που σας κυβερνά δεν θέλετε να δείτε την αλήθεια. Έλεος πια έλεος!
Και κλείνω το σημερινό μου άρθρο, επισημαίνοντας τα πιο κάτω:
Γιατί καινούργιους καταυλισμούς κύριοι; Γιατί πάλι σκηνές; Ο χειμώνας έρχεται, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν υπάρχουν εγκαταλελειμμένα κτήρια, διάσπαρτα στον ελληνικό χώρο, να τα επιδιορθώσετε να εγκατασταθούν εκεί οι τρίσμοιροι αυτοί συνάνθρωποί μας; Δεν υπάρχουν εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα ή χώροι αναξιοποίητοι σε διάφορα μοναστήρια κλπ. να απαγκιάσουν οι συνάνθρωποί μας αυτοί;
Τέλος, θέλω να πω και τα πιο κάτω για πολλοστή φορά:
Ανέκαθεν υπήρχαν και μετανάστες και λαθρομετανάστες και πρόσφυγες και δεν θα σταματήσουν ποτέ και στο μέλλον να υπάρχουν αν τα αγαθά της Γης δεν κατανεμηθούν δίκαια στους λαούς. Δεν μπορεί, εσείς ‘’κύριοι’’, να ψάχνετε ν’ ανακαλύψετε που έχει ο Θεός εγκατεστημένο τ’ αργαστήρι του και εκατομμύρια συνάνθρωποί μας να μην έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, ενώ εσείς ρουφάτε σαν βρικόλακες το αίμα τους επειδή έχετε όπλα. Εσείς έχετε τη δύναμη του όπλου… οι φτωχοί όμως έχουν τη θέληση να ζήσουν και θα το πετύχουν! Έλεος πια… έλεος…
