» Η έκθεση ζωγραφικής της Λαμπρινής Μποβιάτσου
Στο πέλαγος της μνήμης επιπλέουν ή βυθίζονται αντικείμενα που αντιστοιχούν σε εικόνες και στιγμές. Μέσα από μια διαδρομή στους ορίζοντες της ονειροφαντασίας μπορεί κάποιος να συλλέξει κάποια από αυτά. Η Λαμπρινή Μποβιάτσου κράτησε την άκρη ενός πολύτιμου Μίτου και κατόρθωσεορθώνει να ιχνηλατήσει μνήμες που οδηγούν σε συναισθήματα, συναισθήματα που οδηγούν σε μνήμες. Τα ίχνη των προσωπικών βιωμάτων διασταυρώνονται με εκείνα της συλλογικής μνήμης, στη συγκεκριμένη περίπτωση με τα ίχνη της συλλογικής μνήμης που συμπυκνώνεται στο βλέμμα, τη μορφή και τη φιγούρα μιας γυναίκας. Μια μοναδική ενότητα έργων εκτίθεται στον Χώρο Τέχνης Χανίων (Παπαναστασίου 57). Ο καταξιωμένος εικαστικός και Δάσκαλος Γιάννης Μαρκαντωνάκης, στο εμπεριστατωμένο προλογικό σημείωμά του αναφέρει, μεταξύ άλλων:
“…Η αναγνώρισή της ως ζωγράφου με πρωτότυπο εκφραστικό στίγμα, έχει περάσει τα όρια της Κρήτης. Το Αθηναιοκρατικό “σύστημα” που δεν αναγνωρίζει εύκολα την αξία καλλιτεχνών από την περιφέρεια, έχει ήδη δώσει εδώ και χρόνια τόπο και φήμη στα έντεχνα έργα της…”
Η καλλιτέχνης παρουσίασε πρόσφατα (και μέχρι την 10η του Μάρτη) μια ενότητα έργων υπερρεαλιστικού χαρακτήρα, όπου κυριαρχεί η διαφάνεια, τόσο όταν πρόκειται για σχέδια με μολύβι, όσο και όταν πρόκειται για ζωγραφική ή μίξη των παραπάνω με χρηστικές ή μη μορφές ύλης. Η διαφάνεια και καθαρότητα των συναισθημάτων συναντά τη διαφάνεια της ιδιαίτερης τεχνικής που εφαρμόζει η Λαμπρινή Μποβιάτσου στα εξαιρετικά έργα της. Αξιοσημείωτο είναι ότι σε όλα σχεδόν τα έργα της κυριαρχούν τόσο ο Οφθαλμός, ο οποίος δηλώνει παρών στην απροσδιόριστη, ανεπαίσθητη αλλά παράλληλα κρίσιμη και άτεγκτη ροή της φθαρτής ύλης, ‘οσο και η Χείρα, το χέρι που άλλοτε συναντά ένα άλλο χέρι σε μιαν αρχή συμπόρευσης και άλλοτε κρατά βελόνα και κλωστη για να κεντήσει το σχέδιο/ σύμβολο.Ο οφθαλμός και η χείρα, λοιπόν, ως βασικά εκφραστικά εργαλεία στη γλώσσα του σώματος και την έκφραση συναισθήματος, ενυπάρχουν σε αξιοσημείωτο βαθμό στα έργα της έκθεσης.
Το “Πολύτιμο Δάκρυ” είναι η το κλειδί για την πύλη της αυτογνωσίας και της σοφίας, όπου φαίνεται να οδηγείται η καλλιτέχνης καθώς ο Μίτος ξετυλίγεται για να πλέξει μια καρδιά είτε για να περάσει από χέρι σε χέρι και από γενεά σε γενεά. Ο έρωτας ξεδιπλώνεται μέσα από την ιερότητα του ανθρώπινου σώματος, ενώ η Άνοιξη αφήνει το ανθισμένο αποτύπωμά της. Ο πρωτογενής υπαρξιακός φόβος μοιάζει να βρίσκει διέξοδο ακόμα και μέσα από σύμβολα θανάτου, όπως το κρανίο κάποιου ζώου. Ο Χρόνος (επομένως ο θάνατος) συρρικνώνεται τόσο απλά όσο ένα έτοιμο αντικείμενο ενσωματώνεται στο ζωγραφικό ή γλυπτό έργο για να διαδηλώσει την ασυνέχεια της συνοχής και τη συνεκτικότητα της σιωπής.
Η προσωπογραφία του Γιάννη Μαρκαντωνάκη, έργο ευχαριστίας της μαθήτριας προς τον Δάσκαλο, υποδεχόταν και οδηγούσε τους επισκέπτες στον εκθεσιακό χώρο.
Θα ήταν ευχής έργο να επαναληφθεί και αργότερα αυτή η έκιεση, στον ίδιο χώρο όπου επί πολλά χρόνια ξετυλίγεται ο πρωτογενής μύθος της Κρήτης μέσα από τα εξαίσια γλυπτά έργα του Γιάννη Μαρκαντωνάκη, ώστε να έχουν τη δυνατότητα όσο το δυνατόν περισσότεροι επισκέπτες να περιηγηθούν στον αχανή χώρο της έμπνευσης και του στοχασμού.
