Ο μονόλογος της Χριστίνας…

Ετοιμάζει τη βαλίτσα της… Συμφώνησε και ο Δημήτρης… Αφήνουν την Ελλάδα, με απαλές και ενίοτε σύνθετες σκέψεις.
Τη συναντήσαμε στο Ρέθυμνο και ακούσαμε τον μονόλογό της, ο οποίος είναι, όπως και η ίδια αναφέρει, ειλικρινής και σύντομος όσο και το διάστημα μέχρι να μπει στο αεροπλάνο που θα την ταξιδέψει στο Βερολίνο.
«Δύο χρόνια πριν…
Μια βόλτα στο ηλιόλουστο Ρέθυμνο και όλα ήταν ωραία.
Δύο χρόνια πριν, τότε που ήμασταν πιο νέοι, πιο αθώοι κι όλα τα όνειρά μας φάνταζαν πραγματοποιήσιμα και ρεαλιστικά. Σχέδια όμως, που άρχιζαν να φαίνονται πλέον μακρινά.
Οικονομική κρίση, ανεργία, εκατοντάδες βιογραφικά και άλλες τόσες πόρτες κλειστές. Εδώ στη χώρα μας.
Ηταν δύσκολη απόφαση, αλλά δε λένε ότι όσο πιο νέος είσαι τόσο πιο εύκολα παίρνεις αποφάσεις; Ετσι λένε. Ετσι πήραμε και εμείς την απόφαση να κάνουμε αυτή την προσπάθεια. Μία προσπάθεια για να φτιάξουμε μία αξιοπρεπή ζωή στη Γερμανία μαζί με τον Δημήτρη.
Πολλές εσωτερικές ερωτήσεις καμία όμως απάντηση. Μονάχα ελπίδες.
Θα τα καταφέρουμε; Ίσως.
Θα προσαρμοστούμε με το νέο μοντέλο ζωής που μας αναγκάζουν να δοκιμάσουμε; Κανείς δεν ξέρει.
Ολες αυτές οι ερωτήσεις βασανίζουν τα ακόμα παιδικά μυαλά μας όσο πλησιάζει η εβδόμη του Νοέμβρη. Μία μέρα που πιστεύουμε πως θα είναι μία νέα αρχή για εμάς…
Μία αρχή που δεν μπορεί να μας τη δώσει η χώρα μας.
Μία αρχή μακριά από τα μέρη που μεγαλώσαμε. Μία αρχή μακριά από τους δικούς μας ανθρώπους, την οικογένειά μας. Μια αρχή μονάχα για τους δυο μας.
Ολοι μας ρωτούν αν είμαστε έτοιμοι για το ταξίδι μας αυτό. Και τους απαντάμε σιγά – σιγά ναι. Κανείς μας όμως δεν είναι έτοιμος. Ποιος μπορεί να πει ότι είναι έτοιμος για κάτι το οποίο αναγκάστηκε να επιλέξει; Κανείς.
Αγχος και αγωνία μόνο, ίσως και ένας μικρός ενθουσιασμός που όσο πλησιάζει η μέρα ολοένα και λιγοστεύει, και τη θέση του παίρνει το άγχος. Ξανά το άγχος.
Η βαλίτσα μας. Αυτή η βαλίτσα που για άλλα ταξίδια ετοιμαζόταν μέρες πιο πριν, τώρα βρίσκεται ακόμα στο πατάρι, σαν να μην θέλει να κατέβει να ταξιδέψει. Μια βαλίτσα που ξέρει ότι αυτό το ταξίδι δεν έχει ημερομηνία επιστροφής, μονάχα άφιξης.
Πολλές σκέψεις περνούν από το μυαλό μας. Μήπως να προσπαθήσουμε ακόμα μια φορά εδώ στην πόλη μας, την πάντα καλοκαιρινή πόλη μας;
Μετά όμως παίρνουμε την απάντηση από ένα mail που μας λέει «σας ευχαριστούμε για το βιογραφικό σας, θα σας έχουμε στα υπόψη μας»
«Θα πάμε και ας μας βγει και σε κακό» τι έχουμε να χάσουμε;
Απολύτως τίποτα. Αυτό είναι που μας δίνει κουράγιο και δύναμη να πάμε στο Βερολίνο. Την πολιτισμική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Μέσα μας όμως έχουμε και οι δυο ακόμα αυτά τα όνειρα που κάναμε παλιά. Δεν τα ξεχάσαμε. Ξέρουμε ότι είτε εδώ είτε κάπου αλλού θα γίνουν πραγματικότητα, δεν είναι άλλωστε τρελά τα όνειρα μας.΄Η μήπως είναι;
Κάνω αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου και σκέφτομαι πως δεν είναι δυνατόν να κάνουμε τέτοιες εκπτώσεις στα σχέδια μας. Είναι η εύρεση δουλειάς όνειρο θερινής νυκτός πια;
Οχι δεν είναι. Τελικά υπάρχει και ένα άλλο συναίσθημα γι αυτό το ταξίδι.
Πείσμα και θάρρος. Κάθε αρχή είναι δύσκολη, αλλά είμαστε νέοι άνθρωποι. Θα τα καταφέρουμε. Θα δυσκολευτούμε αλλά θα το βάλουμε πείσμα.
Και αυτή η Ελλάδα, αυτή η ηλικιωμένη νεράιδα που έχει περάσει από πολέμους και έχει ξανανοίξει τα φτερά της και έχει ξαναπετάξει τι θα γίνει; Θα φύγουν όλα τα παιδιά της; Τι άλλο θα της κάνουν; Οι άνθρωποι που μένουν πίσω τι θα απογίνουν; Σιγά κόβουν και από εκείνους τα φτερά. Μακάρι να μην γίνονταν όλα αυτά. Μακάρι να βλέπαμε ένα φως στον ορίζοντα ,αλλά το μόνο που βλέπουμε εδώ στη χώρα μας είναι τα γκρι σύννεφα και οι βροχές που έχουν κατακλύσει τη χώρα αυτές τις μέρες.
Ας μας βγει σε καλό και ας βγει πάλι αυτός ο κίτρινος μάγος, αυτός ο ήλιος στη χώρα μας.
Καλό μας ταξίδι λοιπόν…».
Η Χριστίνα στις αποσκευές της μεταφέρει το πτυχίο της στη Φιλολογία μαζί με το πτυχίο του Δημήτρη που έχει μεταπτυχιακό στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.