«Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις – το μαθαίνεις μοναχά την ώρα που πεθαίνεις, μα είναι πολύ αργά».
Ν. Καζαντζάκης
Η θυσία του Χριστού, είναι η υπέρτατη θυσία αγάπης στο βωμό μιας ζωής κατακερματισμένης, υπνωτισμένης, πληγωμένης και τελικά χαμένης. Κι όμως όλα τα λύτρα για τη δική μας ελευθερία έχουν πληρωθεί. Οι αλυσίδες έχουν σπάσει, οι φρουροί έχουν φύγει και οι πόρτες όλες είναι ανοιχτές. Εκείνος πλήρωσε τα λύτρα που του ζητήθηκαν για να ελευθερωθούμε. Εκείνος μας χάρισε την ελευθερία μας. Κι όμως εμείς παραμένουμε ακίνητοι μέσα στη φυλακή μας, αρνούμενοι να διαβούμε την πόρτα που θα οδηγήσει στην ελευθερία μας. Πληγωμένοι, πονεμένοι, κουρασμένοι, απογοητευμένοι, ανήμποροι, δεν κάνουμε ούτε ένα μικρό βήμα να βγούμε από την κατάντια της ύπαρξης μας. Πόσο κρίμα και πόσο άδικο η θυσία του να πηγαίνει κάθε μέρα χαμένη. Πόσο θλιβερό να μην μπορούμε να κατανοήσουμε την ελευθερία και την δύναμη που μας χάρισε. Μικρά ασήμαντα ανθρωπάκια, που προσπαθούμε να ζήσουμε μια ζωή χωρίς ουσία μακριά του και τις περισσότερες φορές σκόπιμα απομακρυνόμαστε από κοντά του, όταν η θεωρία του δεν ταιριάζει στις δικές μας αποφάσεις και προκειμένου να της αλλάξουμε ανταλλάσσουμε Εκείνον. Διάγοντας έτσι ολόκληρη τη ζωή μας αναρωτιόμαστε ¨γιατί¨ και μετά όλο και περισσότερα ¨γιατί¨ ξεφυτρώνουν στο δρόμο μας και όσο περισσότερο προσπαθούμε να τα απαντήσουμε, τόσο πιο πολλά δημιουργούνται και στο τέλος το χάος είναι έτοιμο να μας καταπιεί. Κι όμως όλα βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας, όλα είναι ξεκάθαρα τώρα περισσότερο από ποτέ. Η σωτηρία μας, η ευτυχία μας, η χαρά μας, ο θάνατος μας, η ζωή μας, η ελπίδα μας, όλα μα όλα είναι τακτοποιημένα από Εκείνον. Όσο και αν παλεύουμε να κατορθώσουμε κάτι χωρίς Εκείνον, ότι δρόμο κι αν επιλέξουμε εάν δεν είναι και δικός του δρόμος δεν θα μας βγάλει πουθενά. Κι ο δικός του δρόμος είναι ένας δρόμος στρωμένος μόνο από Αγάπη και Αλήθεια. Είμαστε ελεύθεροι κάθε καινούργια μέρα της ζωής μας, να επιλέξουμε το δρόμο της Αλήθειας και της Αγάπης κι όμως επιλέγουμε συνειδητά να μην τον ακολουθήσουμε εάν δεν εξυπηρετεί τα εγωιστικά μας συμφέροντα. Ας αγαπήσουμε το Χριστό λοιπόν περισσότερο από τις ανούσιες και νεκρές στιγμές μιας πρόσκαιρης ζωής, περισσότερο από κάθε δόξα και τίτλο αυτού του κόσμου. Γιατί κανένας άλλος δρόμος όσο μεγάλος και εύκολος κι αν φαίνεται δεν θα οδηγήσει στην χαρά, στην ειρήνη και στην ευτυχία την ύπαρξη μας.
Η ζωή μας χωρίς Εκείνον είναι μια ζωή χαμένη.
