«Εδά με τον κορωνοϊό απ’ την Παλαιοχώρα μπέμπω σου χαιρετίσματα για να περνάς την ώρα».
Με αυτήν την αφιέρωση έλαβα το τελευταίο πόνημα του Γιάννη Μπιτσάκη του Αντωνίου και της Μαρίας, το γένος Τσουρή, γέννημα και θρέμμα του Αγριλέ, φίλτατου από τα χρόνια εκείνα (1966-1972), όταν ήμουν Δάσκαλος εκεί.
Ο τίτλος του, Ο ΜΟΥΛΑΖΙΜΗΣ, γνώριμο πρόσωπο του Ανατολικού Σελίνου από το Ροδοβάνι.
Γνωστό το όνομά του και σε μένα από αναφορές των αείμνηστων Μπιτσαντώνη του σοφού, του Σταματονικολή και Σταματογιάννη, του συντέκνου μου του Κασσελοστυλιανού και όλων των απελθόντων γερόντων, αλλά και του αειθαλή, ζώντα φίλου μου, του Μπιτσολευτέρη.
Ένα βιβλίο γραμμένο με κρητική ντοπιολαλιά και με επεξηγηματικά λεπτομερέστατα στοιχεία, προς κατανόηση της γραφής, ιδιωματικών τύπων που ακόμα συναντιούνται στην περιοχή.
Είναι γραμμένο σε διπλό δεκαπεντασύλλαβο στίχο και φανερώνει την πλούσια λαογραφική παράδοση της περιοχής.
Το περιεχόμενό του περιλαμβάνει ατάκες, γκάφες, παθήματα και γουστόζικες ιστορίες με χιούμορ και σκοπτικότητα, που σκάρωνε το υπαρκτό και ευφυές πρόσωπο Εμμανουήλ Παπαγρηγοράκης, κοινώς Μουλαζίμης, από το Ροδοβάνι του Ανατολικού Σελίνου.
“Ο Μουλαζίμης ήτονε από το Ροδοβάνι
που ο νους του ό,τι έβανε, εμάς τέτοια δε βάνει…
Αυτός δεν εγεννήθηκε για τοίχους και τροχάλους,
παρά να μασκαρεύεται και να παιδεύει τσ’ άλλους.
……
Μα και τα νάκλια σα γροικάς, γελάς με τη μπ-ψυχή σου και δεν αφήνει ο νους σου αλλού, να τρέξει η γιόρεξή σου”.
Ο ποιητής, συγγραφέας Γ.Α.Μ. (Γιάννης Αντωνίου Μπιτσάκης) ήταν μαθητής του Δημοτικού Σχολείου Ροδοβανίου και ο Μουλαζίμης είχε όμορα αγροκτήματα, κήπους και αμπέλια.
Πείραζε και τον πείραζαν τα παιδιά.
“Κι η νιότη και τα γηρατειά σε μια πεζούλα παίζουν κι ας λένε τ’ ασυμμάζευτα πως θέλουν να μαζεύουν”. Όπως πάντα μεταξύ των γενεών μεγάλο χάσμα υπήρχε και θα υπάρχει.
Ο ποιητής Γ.Α.Μ. στα παιδικά του χρόνια, πνεύμα ανήσυχο και σκανδαλιάρικο, καλαμπουρτζής, όπως ονομάζει τον εαυτό του, θυμάται και γράφει με τον δικό του τρόπο ιστορίες για τσοι παλιούς ανθρώπους, τα βιώματά τους και τις αξίες που είχαν τα λόγια και οι πράξεις τους.
Στο βιβλίο Ο ΜΟΥΛΑΖΙΜΗΣ ο ποιητής εξιστορεί ποιητικά σε είκοσιέξι (26) ενότητες όλη τηνπεριπετειώδη ζωή του ήρω και τον τρόπο ζωής της εποχής εκείνης, τι έκανε στους φίλους του και απαθανάτισε το όνομά του.
“Κι ανέ ν-του σιάξει στη στιγμή δε χάνει ευκαιρία να σου σκαρώσει σιόφατσα μια ν-άλλη ιστορία και δε σου μένει τίποτα, να πεις για έτσα σκετζέδες παρά “Σκότωνε κουζουλούς πλέρωνε τζερεμέδες”.
Για τη φιλοξενία, για τον καφέ στον καφενέ, για τη νύφη που έφυγε, για τον ψευτοάρρωστο, για τον φίλο που έκαψε το σωμάρι, για το κρασί και τον μεθυσμένο, για τα άχυρα που πουλούσε κλ.π. Ένα μικρό δείγμα:
“Μα και ζευγάδες μου ‘μπεμπαν άχερα πως πουλάω γιατί δεν είχα ζευτικά και ούλα τα φυλάω
και τσ’ έκανα εξήγηση, “Αν θες να φάεις έχω
μα στα τσουβάλια μην τηράς να πάρεις για δεν έχω”.
……
Από τη φύση ντ’ άνθρωπος, γίνεται δε γεννάται γιατί στο κόσμο άλλα θα βρει, απ’ ότι συλλογάται και με το νου ψηλά να βγει, γλήγορα κατεβαίνει, γιατί οι καιροί ‘ναι δύσκολοι κι απού πολλά ξωμαίνει. …
Κι αμέτε δα εις το καλό και την γ-καλή την ώρα
και να κατέτε η ζωή δεν είναι σαν τα ρόδα
γιατί γυρίζει ένας τροχός με τον τρελό το χρόνο
κι αλλού αφήνουν τη χαρά κι αλλού σκορπούν το μ-πόνο.
Οι αναμνήσεις των ιστοριών αυτών είναι “το Αλάτι και το Πιπέρι” που νοστιμίζουν τη ζωή μας.
Σήμερα δυστυχώς τέτοιες ιστορίες δε βλέπουν το φως της δημοσιότητας, δεν υπάρχουν. Άλλωστε η ύπαιθρος έχει αλλοιωθεί, έχει γίνει πολυπολιτισμική.
Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου ο χαρισματικός ποιητής παραθέτει τριάντα ένα (31) φιλοσοφημένα ποιήματά του. Μερικοί τίτλοι: Ο άνθρωπος, Η πρώτη αγάπη, Ξωμάχος, Το περιβόλι της ζωής, Ο Άγραφος Νόμος, Η ελπίδα, Ατυχήματα, Ήλιε μου, Ρίμες ψυχής, Ρίμες ζωής. Ένα μικρό δείγμα από αυτά:
Ήλιε μου
Εμείς που μόνοι περπατάμε, ανήμποροι και ξεχασμένοι
μας μένει εσένα να ρωτάμε, αύριο τι μας περιμένει.
Ρίμες ζωής
Ένας ο δρόμος, μια ζωή και μέχρι να περάσεις, δεν ξέρεις πώς να πορευτείς και πού να ξαποστάσεις.
Μη ψάχνεις μόνο να χαρείς και τζάμπα να πλουτίσεις. Μα πόση θα ‘χεις ανθρωπιά κληρονομιά ν’ αφήσεις.
……
Το βιβλίο διαβάζεται με ευχαρίστηση και ενδιαφέρον από όλες τις ηλικίες. Οι όμορφες και ποικίλες ιστορίες, γκάφες, νάκλια κλπ. του “Μουλαζίμη” με τον ποιητικό λόγο του συγγραφέα ενισχύουν τη σκέψη, το κέφι και το χαμόγελο του αναγνώστη και της παρεάς του, σε πολλές περιπτώσεις.
Ευχαριστώ σε, φίλε Γιάννη, για το υπέροχο πόνημά σου, το οποίο ζωντάνεψε πολλές αναμνήσεις μου και με έβαλε σε σκέψεις: Πώς ζούσαμε, πώς ζούμε και πώς θα ζήσουν οι επερχόμενες γενεές.
Να έχεις υγεία, να μας χαρίσεις και άλλες παρόμοιες εικόνες, μνήμες του παρελθόντος, λαογραφικές.
Καμαροχαίρομαί σας!
Καλή χρονιά!
