Αφού περάσουµε τους Άγιους Πάντες και το Νεροχώρι, ένας ανηφορικος δρόµος µας οδηγεί στο Παϊδοχώρι. Μετά το κέντρο του χωριού, συναντάµε, δεξιά του δρόµου, το εργαστήρι και εκθετήριο έργων κεραµικής του Μανούσου Χαλκιαδάκη.
Το όνοµα του καλλιτέχνη δεν είναι άγνωστο. Άλλωστε ο ιδιος δραστηριοποιείται πολλά χρόνια τώρα στον εικαστικό χώρο και έχει αφήσει τη σφραγίδα του τόσο στον χώρο της ζωγραφικής καιτης κεραµικής, όσο και στον χώρο της φωτογραφίας. «Απού φελά, παντού φελά» αποφαίνεται η λαική σοφία.
Η επίσκεψη στον χώρο Τέχνης του Μανούσου Χαλκιαδάκη προσλαµβάνει, ήδη από τη στιγµή που ο επισκέπτης διαβαίνει τη θύρα της αυλής, ένα µυσταγωγικό χαρακτήρα. Το παραδοσιακό πλακόστρωτο µε τις ένθετες κεραµικές ροζέτες, ο χαρακτήρας των παλαιότατων κτισµάτων ( ηλικίας επτά και πλέον αιώνων, όπως επισηµαίνει σχετική εγχάρακτη επιγραφή στο λίθινο ανώφλι της θύρας του εξώστη), το θαλερό πράσινο που περιστοιχίζει το κτιριακό συγκρότηµα (κατοικία και εργαστήριο), κύρια όµως η πνοή των έργων του καλλιτέχνη, διαµορφώνουν το κλίµα το οποίο περιβάλλει µε γνήσια θαλπωρή όποιον θελήσει να περιδιαβεί έναν χώρο µοναδικό από κάθε άποψη.
∆εν είναι τυχαίο η συγκυριακό γεγονός ότι σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού ξένοι επισκέπτες βρίσκουν εδώ «απάγκιο», ένα λιµάνι γαλήνιας ενασχόλησης µε τον χώρο της εικαστικής δηµιουργίας και ένα ξέφωτο νοερής περιπλάνησης, στην οποία οδηγούν τα κεραµικά και ζωγραφικά έργα.
∆εν είναι τυχαία η αναγνώριση του Μανούσου Χαλκιαδάκη ως διακεκριµένου ναΐφ ζωγράφου και πρωτοπόρου κεραµίστα. Τα ζωγραφικά έργα του κατορθώνουν, µέσα από την καθαρότητα των σχηµάτων, τη γαλήνη των προσώπων και τη ζωντάνια των χρωµάτων, να διατυπώσουν το µήνυµα µιας διαρκούς αειφορίας, µιας αιώνια επερχόµενης Άνοιξης. Όσο για τα κεραµικά δηµιουργήµατά του, είτε πρόκειται για ειδώλια µινωικού ή κυκλαδίτικου χαρακτήρα, είτε για σύγχρονες φόρµες, όλα αφυπνίζουν µνήµες και συναισθήµατα. Γύρω υπάρχουν µπαλόνια µε την άκρη τους στερεωµένη στον σπάγγο (ναι, εκείνα που κρατούσαµε, κάποια µακρινά βράδια παραµονής Πρωτοχρονιάς και κατηφορίζαµε στον πολυάνθρωπο Κάτωλα), µικρά και µεγαλύτερα κυπαρίσια, τα κάποτε χάρτινα καραβάκια ( τώρα µε τα φωταγωγήσιµα φινιστρίνια τους και έτοιµα για µακρινούς πλόες), µπιζουτιέρες, µολυβοθήκες µε τη σφραγίδα της αρτοπλασίας, στρογγυλά καρβέλια που µοιάζουν να βγήκαν µόλις από τον φούρνο, αγγεία µε τα κέρατα του Μινώταυρου ως προµετωπίδα, οι µινωίτισσες κυρίες «Θήτα « και «Φι», φρούτα του φθινόπωρου και δέντρα, δέντρα-λείψανα της φωτιάς, µε τον κορµό ορθό και µε την παρουσία κάποιων πουλιών στα γυµνά κλαδιά τους, εκεί που θα χτιστούν οι νέες φωλιές, επειδή η ζωή πάντοτε επανέρχεται θριαµβευτικά.
Οι θεµατικές ενότητες των κεραµικών έργων του καλλιτέχνη είναι ευάριθµες (µεταξύ αυτών σβούροι, µπαλόνια, καντηλέρια, κουτιά, δέντρα, καράβια, ψάρια, σπίτια ευχών, βράχια και πέτρες, καρπούζια, εδώλια εµπνευσµένα από τη µινωική ή την κυκλαδική τέχνη, ταύροι ) και έχουν γράψει την ιστορία τους µέσα από εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ έχουν αποσπάσει πολύ σηµαντικά βραβεία. Σήµερα πολλά από αυτά υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές ή κοσµούν δηµόσιους χώρους, ενώ παράλληλα λειτουργούν ως άριστοι πρόξενοι και εκπρόσωποι της σύγχρονης µορφής µιας πανάρχαιης Τέχνης, που άνθισε ιδιαίτερα στην αρχαία Ελλάδα.
Η άτυπη ενασχόληση του καλλιτέχνη µε τη φωτογραφία ξεκινά από τα φοιτητικά χρόνια του, όταν δηµιουργούσε πολύ αξιοπρόσεκτα φωτογραφικά πορτραίτα σε άσπρο-µαύρο. Ωστόσο, η ζωγραφική είναι εκείνη που χάραξε δυναµικά τον δρόµο της εικαστικής έκφρασης του Μανούσου Χαλικιαδάκη. Η αδιαµφισβήτητη και αδιαπραγµάτευτη προσωπικότητα των έργων του κατοχυρώνει, σε συνδυασµό µε τη χρωµατική δύναµη, τη διαχρονική αξία τους. Ουδείς χρειάζεται να αναρωτηθεί για το τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης, καθώς ο απέριττος λόγων των έργων του είναι παραπάνω από σαφής. Παρούσα και η αδιόρατη νοσταλγία µιας πιο αληθινής ζωής, που καθρέφτιζε περιστέρια στα µάτια και γέµιζε τις αγκαλιές όλων µε τα (ξεχασµένα σήµερα) λουλούδια του αγρού. Η γοργόνα δεν παύει να ρωτά για τον Μέγα Αλέξανδρο, ο Αθανάσιος ∆ιάκος διαβαίνει πάνω σε ανθισµένη βουνοκορφή, το βρέφος καθρεφτίζει το βλέµµα της Μητέρας, η οικογένεια συµπαρατάσσεται για µια αναµνηστική φωτογραφία, κάποιο σείστρο ηχεί σαγηνευτικά και παρηγορεί τη µοναξιά, ο άνεµος φτιάχνει σύννεφα ονείρων και διαλογισµού, µοιάζει να συµπαρασύρονται οι άνθρωποι από την πνοή του. Πολύτιµες ψηφίδες από καθάρια πρόσωπα και βλέµµατα ανοιχτά στον ορίζοντα µε φόντο την ιερότητα του καθηµερινού αγώνα της βιωτής συνθέτουν έναν κόσµο απλό και αυθεντικό, πανέµορφο και µαγικό σαν παλιό παραµύθι.
Στον φιλόξενο χώρο του Μανούσου Χαλκιαδάκη δίνουν το «παρών» και έργα άλλων αξιόλογων καλλιτεχνών, καθώς υπάρχει µια συλλογή από τις εκθέσεις παλαιότερων χρόνων στη γκαλλερί «Τζάµια-Κρύσταλλα», την οποία ο καλλιτέχνης είχε ιδρύσει µαζί µε τον Νίκο Γράφα περί το 1996 και η οποία επί πολλά έτη είχε αποτελέσει σηµείο αναφοράς για την εικαστική δηµιουργία στην πόλη µας. Αξίζει να σηµειωθεί ότι, για τους επισκέπτες που θέλουν να δοκιµάσουν τη δεξιότητά τους στον τροχό, παραδίδονται µαθήµατα από τον καλλιτέχνη.
