Η ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ του δημοσίου τομέα δεν είναι νέα πρακτική, αφού αυτή αποτελεί “παράδοση” και πάγια τακτική για την πολιτική ζωή. Από τη σύσταση του ελληνικού κράτους και εντεύθεν!
ΣΗΜΕΡΑ και οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ότι και οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. είχαν το “ρουσφέτι” ως άμεση προτεραιότητα στις σχέσεις τους με τους πολίτες, για την αυτοδιατήρησή τους στην εξουσία.
ΟΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΕΣ παραιτήσεις ατόμων μη αρεστών στους εκάστοτε κρατούντες (Χάρης Θεοχάρης, Σαββαΐδου, Λούκος κ.λπ.) είναι ελάχιστα παραδείγματα. Οι παραιτήσεις αυτές είναι επίσης “σύνηθες φαινόμενο” σε τομείς όπως η Υγεία και η Παιδεία (ακόμη και κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς!)
ΚΑΘΕ κυβέρνηση προβάλλει, ως επιχείρημα για τη στελέχωση καίριων τομέων του κράτους, την ανάγκη εφαρμογής της δικής της πολιτικής! Αλλά και το νομιμοφανές της ενέργειάς της. Έτσι το κράτος «ράβεται και ξηλώνεται», σύμφωνα με τις ορέξεις των κομματαρχών για ικανοποίηση των ημετέρων.
ΑΠΟ ΤΟΝ κανόνα δεν θα μπορούσε να λείψει η παρούσα “δεύτερη φορά” αριστερή κυβέρνηση. Αν και η ίδια ισχυρίζεται πως εξελέγη επειδή είχε το “ηθικό πλεονέκτημα”, σήμερα με τα όσα γίνονται με διορισμούς συγγενικών προσώπων της σε καίριες θέσεις, κανείς δεν τολμά να μιλήσει πια για “πλεονέκτημα”.
Η ΗΘΙΚΗ λείπει τελείως από την πολιτική.
ΕΤΣΙ, δυστυχώς, ο Έλληνας πολίτης περνάει από την απογοήτευση στην αγανάκτηση κι από την αγανάκτηση στην “αριστερή μελαγχολία” βλέποντας το νεποτισμό να ζει και να βασιλεύει: με οποιαδήποτε κυβέρνηση. Κι ας υπάρχουν πολλοί νέοι επιστήμονες με πληθώρα πτυχίων και προσόντων που εκπατρίζονται λόγω της ανεργίας. Όσο για την περίφημη αξιοκρατία, ε, αυτή είναι για τους κουτόφραγκους… Εδώ είναι Ελλάδα, μια χώρα με όντως “ιδιάζοντα” και άλυτα προβλήματα. Κυρίαρχο δε όλων το νεποτισμό: γαλάζιο ή πράσινο, πορτοκαλί ή κόκκινο, αδιάφορο.
