Ο Νουρέγιεφ… στο Στρατόπεδο Μαρκοπούλου

Στηρίξαμε ελπίδες και προσδοκίες πάνω στην ανάπλαση του στρατοπέδου Μαρκοπούλου. Ο δημόσιος διάλογος περιεστράφη με ένα θετικό πρόσημο γύρω από το έργο πνοής και μετά…. περνάμε στην αχλύ της σιωπής.
Χθες το πρωί πέρναγα έξω από το στρατόπεδο, “χαιρέτησα τον σκοπό”…
Τα μεγάλα ζητήματα της πόλης, πρέπει να τα κυνηγάμε με μια πιεστική ρυθμικότητα, σα να εκτελούμε μια χορογραφία του Νουρέγιεφ.
Στον γράφοντα, η επικαιροποίηση του θέματος του στρατοπέδου, θύμιζε πάντα μια επικοινωνιακή θύελλα.
Και τώρα τι γίνεται; Πού βρισκόμαστε; Τι χρονοδιάγραμμα παραχώρησης εκτελούμε;
Η κοινή αίσθηση ολοφύρεται, διαπορεί, συμπεραίνει…