“Ο ντελάλης…”

Οταν γράφεις χρόνια, έχεις καταγράψει και έχεις μοιραστεί με τον αναγνώστη όλες σου τις παιδικές αναμνήσεις, τα βιώματα, τα συναισθήματα, ποικίλες εντυπώσεις, γεγονότα κι ο,τιδήποτε άλλο -ή μάλλον σχεδόν τα πάντα- που έχουν πέσει στην αντίληψή σου, μερικές φορές επαναλαμβάνεσαι, εμμένοντας στα ίδια και τα ίδια.
Όμως κάποια πράγματα οφείλουμε να τα λέμε, να τα ξαναλέμε και να τα… εφαρμόζουμε κιόλας!
Ας θυμηθούμε λοιπόν, εμείς οι μεγαλύτεροι, εκείνους τους «ντελάληδες» των χωριών μας, που έβγαιναν πρωί – πρωί να ενημερώσουν τον κόσμο ποιος πουλά τι, ποιος ζητά ή προσφέρει εργασία, τι ετοιμάζει η ενορία ή η κοινότητα, ποιος θα γιορτάσει ή όχι, εάν ο γιατρός βρίσκεται στο χωριό και πότε δέχεται κ.λπ. κ.λπ.
Επαναλαμβανόμενα τα λόγια, δυνατή η αγαπημένη φωνή που ηχούσε στα καλντερίμια, καλοδεχούμενες οι ανακοινώσεις κι οι κάθε λογής πληροφορίες!
Πάνε όμως οι ντελάληδες, εκσυγχρονιστήκαμε, και τη θέση τους πήρε το φορτηγάκι του πλανόδιου με το μεγάφωνο στη διαπασών, που ανακοίνωνε την άφιξη του τάδε ή δείνα θιάσου ή πουλούσε από ψάρι μέχρι χειροποίητα καλάθια!
Εκτός χρόνου και τόπου κι αυτός πλέον, και να τώρα ο σύγχρονος, ο πολύ δικός μας “ντελάλης”, το…”πρόσωπο – βιβλίο”!- που…«βγαίνει» αξημέρωτα στη γύρα κι ενημερώνει αγουροξυπνημένους και μη, για τον καιρό, για τον τελευταίο φριχτό πόλεμο ή επιδημία, για τα πολιτιστικά, τα κοινωνικά, τα κοσμοπολίτικα, και για ό,τι άλλο γίνεται γύρω μας!
Όπως, ας πούμε, το ποιος ξενύχτησε με καλή παρέα χθες βράδι, ποιος έφταιξε γλυκό, ποιον έπιασαν οι μαύρες του μέσα στη νύχτα, και άλλα πολλά…
Έτσι!
Για να μην μας ξεφεύγει απολύτως τίποτα, και να είμαστε όλη μέρα χουζούρηδες,  άπλυτοι και χωρίς να έχουμε φάει ούτε πρωινό, καθηλωμένοι στο μηχάνημα!