O “Ων”, ο “Ην” και ο “Ερχόμενος”

Θα μπούμε σ’ αυτή την εβδομάδα που έρχεται του Νυμφίου με συμπυκνωμένα νοήματα και ένα σωρό διλήμματα. Οι μέρες της ντύνονται σκούρα, “Μεγαλοβδομάδα” τη λένε, κάθε μέρα προσδιορίζεται ως “Μεγάλη” και ο κύκλος της κάθε μιας από τη “Μ. Δευτέρα” μέχρι το “Μ. Σάββατο” έχει μια ξεχωριστή διαδρομή. Ολες οι μέρες είναι ο προθάλαμος του θανάτου, που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Την εγγυάται ο Θεός και λέμε πως τον πιστεύουμε. Είμαστε όμως ανειλικρινείς, γιατί φοβούμαστε τον θάνατο! Γι’ αυτό σταυρώσαμε τον Χριστό. Εμείς ο αντιφάσκων όχλος, που τη μια υμνεί και την άλλη σταυρώνει.
Στις “ολονυχτίες” περνάς ώρες στο μισοσκόταδο και προβληματίζεσαι, όταν ακούς τις ψαλμωδίες και τις καμπάνες σε λυπητερά χτυπήματα. Βιώνεις τα γεγονότα, που έγιναν πριν αιώνες με λεπτομέρεια. Αναλογίζεσαι την πορεία των τελευταίων ημερών του θεμελιωτή του Χριστιανικού κινήματος προς τον Γολγοθά, να υπομένει τα πάντα, για να σώσει τον “άνθρωπο”, ζεις το μέγεθος της προδοσίας, τη χλεύη εκείνων που πριν λίγες μέρες Τον υποδεχόντουσαν με το “Ωσαννά”. Καταλαβαίνεις πόσο μόνος αισθάνθηκε, όταν γίνεται ικέτης προς τον Πατέρα ψελλίζοντας: “Ηλί, ηλί λαμά σαβαχθανί”. Συμμερίζεσαι τον πόνο Του, όταν μονολογεί “απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο”. Εσύ, λοιπόν, το δημιούργημά Του, δεν μπορεί να μην πάσχεις, όταν πάσχει ο πλάστης σου.
Ο “αμνός του Θεού” έστηκεν επί την θύραν και κρούει, με την θυσία Του, να μπει μέσα στον “οίκον”, την ψυχή του ανθρώπου κι ας είναι “δυσσεβής” που μισεί, που είναι αργυρώνητος, σαν τον Ιούδα, που τον είχε προγράψει για “τριάκοντα αργύρια”, τον φθονερό, τον παράνομο, ο οποίος “ουκ ηβουλήθη συνιέναι” ή σαν τον φοβισμένο Πέτρο, που τρεις φορές “ηρνήσατο μεθ’ όρκου ότι ουκ οίδα τον άνθρωπον”. Στο Συμβούλιο των Φαρισαίων Τον φώναξαν να Τον παγιδεύσουν, αλλά τους αποστόμωσε αποκαλώντας “μωρούς και τυφλούς”, απευθύνοντας τα “ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί”. Ποιος; Ο Ων, ο Ην και ο Ερχόμενος, ο Άμωμος, για να καταλήξει στον Σταυρό εν μέσω δύο ληστών.
Ο Ιησούς της Ναζαρέτ, όταν διασύρεται, μαστιγώνεται, υπομένει εμπτυσμούς και λογχισμούς μένει τελείως μόνος. Ήρθε για τη σωτηρία του κόσμου με τη διδασκαλία του, μέσα από την οποία το δημιούργημά του καλείται να γνωρίσει την άυλη πνευματική του φύση, την ψυχή αυτό το άγνωστο, το μυστηριώδες, το μεταφυσικό, αυτή τη θεϊκή ουσία, που δογματικά έχει επικρατήσει, χωρίς να ’χει αποδειχθεί, ότι μετά θάνατον συνεχίζει να υπάρχει και δεν καταστρέφεται. Αλλά οι πλαστογράφοι της διαθήκης Του γίνονται συνεργοί των εχθρών Του, εμποδίζοντας τη διάδοση του λόγου Του.
Είκοσι αιώνες από τότε κάθε χρόνος, που περνάει, επιβεβαιώνεται, ότι οι ηγέτες, η κυρίαρχη τάξη, νόμιζαν ότι επειδή βρέθηκαν στην εξουσία, μπορούν να μεταχειρίζονται με περιφρόνηση τον λαό. Ενεργούν και πράττουν σαν νάναι αιώνιοι κι ας συμμετέχουν στην αναπαράσταση των γεγονότων αυτής της εποχής στις εκκλησίες οι “Θεομπαίχτες”!
Στην καθημερινότητα σήμερα βλέπουμε ότι συμβαίνουν τα ίδια πράγματα με κάποιον παραλληλισμό. Υπάρχουν πολλοί Πιλάτοι, που νίπτουν τας χείρας των και αμέτρητοι Ιούδες, που προδίδουν και παρανομούν, αλλά δεν τιμωρούνται.