Θα σας διηγηθώ µια φανταστική ιστορία.
Θυµάστε στις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηµατογράφου που λέγανε την ατάκα:
«Ασήµωσε να σου πω τη µοίρα σου, ασήµωσε να σου πω το ριζικό σου»;
Λοιπόν έναν τέτοιο µοιράρη (µελλοντολόγο) συνάντησα στα Χανιά (στην παλιά πόλη) και πιάσαµε την κουβέντα για την πόλη, για τους ανθρώπους της, για το µέλλον µας.
Στην αρχή ο µοιράρης ήταν διστακτικός και ούτε καν µου ζήτησε να τον ασηµώσω.
– Μα να ’χετε έναν τόσο όµορφο τόπο, παλικάρι µου και να αγωνιάτε για το µέλλον;
Ο µοιράρης ήταν ξεκάθαρος.
– Αυτά είναι κολοκύθια µε ρίγανη, να κάτσετε να δουλέψετε για το µέλλον, για να προκόψετε!
– Να ασηµώσω, τον ρωτώ, για να µου πεις το µέλλον;
«Έχετε πανσπερµία απόψεων, να βρείτε την πιο λογική λύση και να προχωρήσετε».
Βρε τι µοιράρης είσαι εσύ, που πιστεύεις ότι το µέλλον χτίζεται στο παρόν της πόλης;
«Ο µοιράρης είναι για το σινεµά. Να µη χρονοτριβείτε. Κάθε µέρα που περνά, έχει µια ιδιαίτερη αξία. Αδράξτε την ηµέρα».
Να ασηµώσω;
«Με τα χρυσά τάλερα δεν γίνεται δουλειά.
Καµιά πόλη δεν άλλαξε έτσι».