Πριν µερικές ηµέρες σε άρθρο στα “Χ.ν.” έγινε αναφορά και στην αντιµεταξική αποτυχηµένη εξέγερση του 1938. Σε αυτήν ο Ορειβατικός Χανίων έπαιξε τον ρόλο του, ίσως χωρίς να του ζητηθεί, αλλά έστω έµµεσα, όπως αναφέρεται σε κάποιες αναµνήσεις της Μαρίκας Σλίµαν Μάντακα. Πέρα από το οροπέδιο Οµαλού όµως που αναφέρεται, και στο οροπέδιο Νιάτο του Ασκύφου στα 1400 µέτρα είχε κάποια συµµετοχή ο Ορειβατικός, για να πραγµατοποιηθεί καταφυγή στο σπήλαιο του Καταστρωµένου της περιοχής.
Άνοιξη 1938
Είµαστε οικογενειακώς στην Αθήνα, ∆ηµοχάρους 65. Μέχρι τότε ζούσαµε όπως όλοι οι φίλοι και γνωστοί σ’ ένα κλίµα αποµόνωσης, λες και φοβόταν ο ένας να πάει στο σπίτι του άλλου, τόσο στενή ήταν η παρακολούθηση από τους χαφιέδες.
Η διδακτορία του Μεταξά από τον Αύγουστο του 1936, πάντα µε την τροµοκρατία και την καταθλιπτική της ατµόσφαιρα.
Όµως στις αρχές του καλοκαιριού (Μάιος – Ιούνιος) φαίνεται κάτι άρχισε να γίνεται.
Ο άντρας µου έβγαινε πιο συχνά, ερχόταν πιο αργά τα µεσηµέρια στο σπίτι.
Ένα µεσηµέρι δεχθήκαµε τον µακαρίτη Μανούσο Βολουδάκη, τέως βουλευτή Χανίων, και δεν θυµάµαι ποιον άλλο.
Τον Ιούλιο φύγαµε για τα Χανιά οικογενειακώς, για διακοπές του καλοκαιριού, όπως πιστεύαµε. Πήγαµε στα Χανιά και από εκεί ανεβήκαµε στον Οµαλό.
Εκεί ήλθε ο νεαρός τότε δικηγόρος κ. Χατζηαγγελής, που περνούσε ίσως επίτηδες µε τον Ορειβατικό.
Στις 20-25 Ιουλίου ανέβηκε στον Οµαλό ο Σπύρος Ζουρίδης από τους Λάκκους, ανιψιός του Αριστοµένη Μnτσοτάκη και µιλήσανε µε τον άνδρα µου.
Στις 26 ή 27 κατέβηκε ο άνδρας µου στους Λάκκους. Εµείς στον Οµαλό.
Στις 28 ξέσπασε το κίνηµα κατά του Μεταξά.
Αντώνης Πλυµάκης
