Το μακρύ ταξίδι των μελών του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων συνεχίστηκε και φέτος στα βουνά της Ελλάδας, σειρά είχε αυτή τη χρονιά ο νομός Πέλλας στον οποίο περιηγήθηκαν οι τριάντα Χανιώτες με την ευκαιρία της 77ης Πανελλήνιας Ορειβατικής Συγκέντρωσης.
Πριν την επίσημη μάζωξη, που έγινε δυτικά του όρους Βόρας, η ομάδα μας αυτόνομη, έκαμε ανάβαση από τη νότια πλευρά του πανέμορφου και πολύπαθου βουνού, του λεγόμενου και Καϊμάκτσαλαν. Αυτή η πλευρά ανήκει στην Ελλάδα, ενώ βόρεια από την κορυφογραμμή, το βουνό ανήκει στα Σκόπια. Σε αυτό το ορεινό σύνορο με τις καλύτερες φυσικές πίστες για σκι στην πατρίδα μας, πήραμε μια γεύση των Ελληνικών Άλπεων.
Η παρόρμηση για μια ανάβαση σε ένα τελείως άγνωστο τοπίο, αλλά και η πεζοπορία εκεί στα σύνορα, όπου όσο και αν έχουν ξεπεραστεί σήμερα, εξακολουθούν να ασκούν μια παράξενη γοητεία σε όσους αγαπούν την ορειβασία και όχι μόνο, μας έσπρωξε σε αυτό το εγχείρημα. Ακροβατώντας λοιπόν στη γραμμή των συνόρων, δεν σταματήσαμε σε τυπικά γκισέ ελέγχου διαβατηρίων ή σε απαξιωτικές γραφειοκρατικές διαδικασίες αναμονής, όποια στιγμή θέλαμε εκεί. πάνω από τα 2.400 μέτρα υψόμετρο, το ένα πόδι μας ήταν στην Ελλάδα και το άλλο στα Σκόπια. Συνεχής, αλλά ομαλή ήταν η ανηφοριά σε λιβαδερές πλαγιές, Ακολουθήσαμε στην αρχή τις νοητές γραμμές διπλά στους μεγάλους πυλώνες, που κάθε χειμώνα οδηγούν τα λίφτ του χιονοδρομικού κέντρου, πολύ σύντομα το τοπίο καθάρισε και τα συρματόσχοινα και οι εγκαταστάσεις χάθηκαν πίσω μας.
Λόγω της απομακρυσμένης θέσης του, το βουνό έχει μια αυτόνομη προστασία και μια αινιγματική ερημιά το καλοκαίρι. Η ανάβαση συνεχίστηκε αφού περάσαμε διαδοχικά, διάσπαρτα αρκετά λακκούδια (ορύγματα), απομεινάρια από τους πολέμους μεταξύ Σέρβων και Βούλγαρων που το 1916 αλληλοσκοτώθηκαν στην περιοχή κατά τους Βαλκανικούς πολέμους. Η μέρα ήταν ιδανική για πεζοπορία, μ’ ένα μόνιμο αεράκι, που σπάνια αφήνει σε ησυχία αυτά τα υψίπεδα του μεθοριακού βουνού, αλλά και μια συννεφιά που πηγαινοερχόταν και εμπόδιζε ευχαρίστα την κάψα του ήλιου.
Το ιδιόμορφο Σέρβικο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία με το χαρακτηριστικό κωνοειδές σχήμα αποκαλύπτεται μέτρο-μέτρο όλο και περισσότερο στα μάτια μας, λόγω της κλίσης του βουνού. Στη τρίτη ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, υψ. 2.524 μέτρα πατήσαμε όλοι μαζί και σε αυτό το αξιοπερίεργο κατασκεύασμα που έχτισαν οι Σέρβοι ακριβώς πάνω στα σύνορα, αλλά στην Ελληνική πλευρά του βουνού, έκαμαμε στάση αρκετή ώρα και περιεργαστήκαμε την πρωτότυπη εκκλησία, που μέρος της είναι φτιαγμένο με απομεινάρια πολεμικών υλικών.
<< Η 77η Πανελλήνια Ορειβατική Συγκέντρωση >>
Μετά την κατάβαση από το Καϊμάκτσαλαν και ενώ όλος ο κόσμος απολάμβανε τις παραλίες και τις θάλασσες στην Ελλάδα, μια μεγάλη οικογένεια αυτή των ορειβατών είχε δώσει σημείο συνάντησης την κορυφή Πιπερίτσα, προέκταση του μακρόστενου και πολύκορφου Βόρα. Ο Σύλλογος της Φλώρινας, είχε αναλάβει όλη την διοργάνωση και την περιποίηση, αλλά και όλο το αναπάντεχο σκηνικό που ακολούθησε!
Οι Χανιώτες ήμασταν η πολυπληθέστερη ομάδα, ανεβήκαμε στο χώρο κατασκήνωσης οργανωμένα και βάλαμε όλα τα αντίσκηνα δίπλα-δίπλα, κάνοντας τον δικό μας <<ορεινό οικισμό>>. Κάποια μαύρα σύννεφα έκαμαν την παρουσία τους και μια ανησυχία μας κυρίευσε η αλήθεια είναι. Σιγά σίγα η γειτονιά των σκηνών μεγάλωσε και μέχρι τις 6.30 το απόγευμα είχε στηθεί ο καταυλισμός.
Περισσότεροι από 500 ορειβάτες απ’ όλη την Ελλάδα, πυρετωδώς τέντωναν και έστηναν τα αντίσκηνα, γνωρίζοντας τη πρόβλεψη του καιρού για έντονα φαινόμενα τη νύχτα. Αργά, αλλά σταθερά, αστραπές και βροντές έκαμαν την εμφάνιση των, ανατολικά μακριά, που όλο και πλησίαζαν… Οι μάγειρες ανακάτευαν τη φασολάδα, τα σουβλάκια άρχισαν να μυρίζουν και οι επίσημοι έκαμαν την παρουσία τους, αφού στις 8 ήταν η επίσημη εκδήλωση και οι ομιλίες, οι χαιρετισμοί και οι ανταλλαγές αναμνηστικών και μετά το κέρασμα. Όλες οι προετοιμασίες ήταν σε εξέλιξη και οι χαιρετούρες θα γινόταν σε ένα θαυμάσιο υψίπεδο με πολλά δέντρα και βλάστηση στο «οροπέδιο του Τούρκου», έτσι έλεγαν το χώρο κατασκήνωσης.
Λίγο πριν ξεκινήσουν οι εκδηλώσεις, άρχισε η καταρρακτώδης βροχή, το χαλάζι και η άγρια ανεμοθύελλα, που κράτησε μια ώρα και έφερε τα πάνω-κάτω. Οι αυτοσχέδιες τέντες, για τα μαγειρεία, εξαφανίστηκαν και αρκετές σκηνές έγιναν χαρταετοί…
Όσοι ορειβάτες βράχηκαν και ήταν αρκετοί, αποχώρησαν με τα αυτοκίνητα τους. Ήταν η πρώτη Πανελλήνια Συνάντηση, που θυμάμαι, που δεν έγιναν καθόλου οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις, παρόλα αυτά η ομάδα μας παρέμεινε στη κατασκήνωση και με την αλληλοβοήθεια των βρεγμένων και των στεγνών μελών μας, πέρασε η βραδιά. Την επόμενη, μια πολύ ήσυχη μέρα ξημέρωσε και οι Χανιώτες κατηφορίσαμε με δίωρη πεζοπορία προς το λεωφορείο μας.
Η συνάντηση είχε ήδη τελειώσει με περιπετειώδη τρόπο, άρχιζε όμως ένα εξαιρετικό τριήμερο στα μαγικά Λουτρά Πόζαρ και το Λουτράκι Αριδαίας, από όπου πεζοπορήσαμε μέχρι τον καλά κρυμμένο καταρράκτη της Κουνουπίτσας. Τελικά αυτή η χώρα είναι γεμάτη εκπλήξεις. Έχει μαγευτικούς τόπους και πολλά φυσικά κοσμήματα κρυμμένα και εμείς στον Ορειβατικό Χανιών έχουμε βαλθεί να τα ανακαλύψουμε.
