Στις προεδρικές εκλογές του 1920 στην Αμερική, ο υποψήφιος των Ρεμπουπλικάνων Ουώρεν Χάρντιγκ, ένας αρρενωπός άνδρας, γεμάτος αυτοπεποίθηση και ωραίος σαν Άδωνις, εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ με μεγάλη διαφορά από τον Δημοκρατικό υποψήφιο Τζαίημς Κοξ, με 60% έναντι 34% του αντιπάλου του.
Έντιμος, προσιτός και μετριοπαθής, δεν διέθετε όμως μεγάλο διανοητικό σύστημα, ούτε αναλάμβανε τις ευθύνες του. Περιεφέρετο σε συσκέψεις και πόνταρε στις επιλογές του, οι οποίες όμως αναδείχθησαν όχι απλώς λανθασμένες αλλά καταστροφικές.
Φαίνεται ότι αγνοούσε το νόημα που υπάρχει στη δεύτερη ραψωδία του Ομήρου: ότι δεν είναι δυνατόν να κυβερνάται καλά μια πολιτεία με την εξουσία πολλών.
Η κυβέρνηση Χάρντιγκ έμεινε στα χρονικά της Αμερικής σαν η πιο αποτυχημένη, αλλά και πιο διεφθαρμένη της Αμερικανικής ιστορίας. Ο ίδιος πέθανε πριν την λήξη της θητείας του, στις 2/8/1923 και λίγες ημέρες πριν πεθάνει εξομολογήθηκε σε φίλο του: «Δεν ήμουν κατάλληλος γι’ αυτό το αξίωμα».
Νομίζω ότι πολλοί κορυφαίοι αξιωματούχοι της χώρας θα πρέπει ν’ αναρωτηθούν και οι ίδιοι αν ισχύει και γι’ αυτούς η εξομολόγηση του προέδρου Χάρντιγκ…