Κύριε διευθυντά,
χρονιάρες μέρες στο προσκήνιο αλλά σ’ έναν τόπο τόσο μακρινό, την Ουκρανία, αλλά ίσως τόσο κοντινό για κάποιους (εξαρτάται πόσο και πώς το βιώνει έκαστος εξ ημών), δεν θα στρωθούν τα γιορτινά τραπέζια, γιατί κάποιες παιδικές ψυχούλες γεμάτες με τις τραυματικές εμπειρίες του πολέμου δεν θα ξανανταμώσουν τους πατέρες τους, κάποιες μανάδες δεν πρόκειται να ξαναδούν τους γιους τους, ενδεχομένως ούτε τους συζύγους τους, και κάποια αδέλφια, πολύ πιθανόν, να περάσουν στην αθανασία, όλοι τραγικά θύματα αυτού του βάρβαρου πολέμου!
Δεκάδες εκατομμύρια ξεριζωμένων πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς, μη έχοντας που την κεφαλήν κλίναι!
Δυστυχώς, έτσι το θέλησαν ορισμένοι από τους πολιτικούς ηγέτες της γης, όντες αιμοσταγείς, μισαλλόδοξοι και αλαζόνες, θέτοντας τα συμφέροντα και την παραφροσύνη του πολέμου, υπεράνω της ανθρώπινης ζωής, ευτελίζοντας την με τον πιο βάρβαρο και ειδεχθή τρόπο!
Ξερνούν φωτιά, μπαρούτι, οβίδες, βόμβες, πυρίτιδα και θάνατο οι μηχανές του πολέμου, μ’ αποτέλεσμα ολόκληρες πόλεις, περιφέρειες, χωριά, σπίτια, πολυκατοικίες, σχολεία, νοσοκομεία, υποδομές να ισοπεδώνονται και μεσ’ από τα ερείπια και τα χαλάσματα η ζωή να πλανιέται σαν φάντασμα πάνω απ’ τα κεφάλια των νεκρών και των σακάτηδων που θέλησαν να υπερασπιστούν τα «Ιερά και τα Όσια» του τόπου τους.
Η παραφροσύνη σ’ όλο της το μεγαλείο!…
Τα «γεράκια του πολέμου» έχουν γεμίσει τον πλανήτη με οπλικά συστήματα και πυρηνικές κεφαλές, στ’ όνομα, τάχα μου, της ειρήνης, ενώ απώτερος σκοπός τους, ανέκαθεν, ήταν και είναι να σκοτώνει αδελφός τον αδελφό, πλουτίζοντας εκείνα στο διηνηκές!
Κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, τα δισεκατομμύρια του πλανήτη, γιατί δεν αντιδρούμε, θ’ αναρωτηθούν, εύλογα, κάποιοι…
Γιατί καταλήξαμε τόσο παθητικοί δέκτες στις εξουσίες του σήμερα, όντας καταπιεστικότερες και πιο συγκεντρωτικές, απέναντι στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, π.χ. της χρηστής διοίκησης των μαζών, του ελεύθερου αυτοπροσδιορισμού τους, της βούλησης και της επάρκειας των απαραίτητων αγαθών τους.
Ας απεμπλακούμε από την κριτική του καναπέ και των σαλονιών, ας υψώσουμε όλοι αποφασιστικά τις γροθιές μας, βγαίνοντας στους δρόμους και τις πλατείες (μακράν κάθε κομματικής παρέμβασης) βροντοφωνάζοντας τ’ αυτονόητα:
• Ζήτω η ελεύθερη αυτοδιάθεση και ο αυτοπροσδιορισμός των λαών!
• Ζήτω ο Αγώνας, ενάντια, στην κάθε μορφής καταπίεση και καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας!
• Ζήτω η Ειρήνη, κάτω ο πόλεμος και κάθε μηχανισμός που τον παράγει!
Δεν χρειάζεται, πιστεύω, να είναι κάποιος απαραίτητα κομμουνιστής και αντιστασιακός ταυτόχρονα!
ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ, ΣΤ’ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΟΜΜΑΤΑ!
Όλοι ή έστω, πολλοί εξ ημών (και υμών) θεωρώ, εμφορούμαστε – εμφορείστε από επαναστατικά στοιχεία – ιδεώδη!
Αρκεί να τ’ αντιληφθούμε και να τα μετουσιώνουμε σε πράξη!
Τιμή και Δόξα στον ουκρανικό λαό που αντιστάθηκε και αντιστέκεται (ψυχή τε και σώματι) στην παράνοια – λαίλαπα του ρωσικού εισβολέα!
Ας στεφανώσουμε με Δάφνες τα ουκρανικά θύματα, εμπόλεμα και μη!
Το Πάνθεον της Αθανασίας, τα έχει όλα αγκαλιάσει!!!
Καλή χρονιά!
Αντώνης Μ. Παπαδάκης
