Είναι ο Μίκης Θεοδωράκης σαν τη φωτιά που καίει, ολόιδιος ο Αλέξης Ζορμπάς στο συρτάκι που χόρεψε.
«Βαθιά και πλατιά μουσικός», όπως είχε πει γι’ αυτόν ο Μάνος Χατζιδάκις.
Η μουσική του βροντερή σαν κεραυνός και ταυτόχρονα τρυφερή, ερωτική σαν τα όνειρα που κάναμε παιδιά.
Και όταν μάθεις από παιδί να ονειρεύεσαι πού θα πάει, θα γίνει ο κόσμος καλύτερος.
Ο ίδιος ο Μίκης που έλαμπε σαν τα λουλούδια της Άνοιξης, έλεγε πως δεν «ήθελε να κάνει μια μουσική για λίγους, αλλά για τον ανώνυμο άνθρωπο».
Γι’ αυτό έβαλε όλους τους μεγάλους ποιητές μέσα στο σπίτι μας· για να μπορεί να καίει η φλόγα.
Σαν τα σίδερα που δεν λυγίζουν ποτέ.
Ξέρω ότι υπάρχουν άλλοι πιο ειδικοί από μένα να μιλήσουν για τον Μίκη.
Εγώ κρατώ το συρτάκι στον Αλέξη Ζορμπά και τη φωτιά που θα καίει για πάντα.
Καλή πατρίδα Μίκη.
