Ο παλιός και ο νέος χρόνος

Ηρθε ο καινούργιος χρόνος, μάς τον τραγούδησαν μικροί και μεγάλοι με όργανα: «Πάει ο παλιός ο χρόνος…» Και όλοι μας ανανεωθήκαμε! Μας έφερε προβλήματα. Δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν και πολλά προς το καλύτερο. Λες και οι άνθρωποι δεν παραμένουν ίδιοι, ο αγώνας τους δεν είναι όπως τα προηγούμενα χρόνια από αβέβαιος έως εξουθενωτικός για τη μερική, έστω, αποτίναξη της δυστυχίας που έχουν περιέλθει.
Ανεχόμαστε καθεύδοντας αχρείους άρχοντες αλληλοεξαρτώμενους, που κατόρθωσαν, να φθείρουν το κράτος, να το ευτελίσουν και να το εγκαταλείψουν λάφυρο στους λεηλάτες και πλιατσικολόγους. Γίναμε μάζα πληβείων, άβουλοι, κυριαρχούμενοι, έτοιμοι για αποκεφαλισμό. Ο παλιός ο χρόνος ανέστρεψε την κλεψύδρα, μόλις έπεσε και ο τελευταίος κόκκος άμμου και άρχισε αμφίδρομα ο επόμενος χρόνος να συνεχίσει στη νέα καθαρτήρια αναγεννητική ροή μήπως και μας αποκαλύψει την αλήθεια.
Ο χρόνος, που πέρασε, επεισοδιακός, κακορίζικος και δυσάρεστος, αφήνει πίσω τις ανθρώπινες πολιτικές φιγούρες, που αντιμετώπισαν τα τεράστια προβλήματα της χώρας τους με προχειρότητα. Με φθηνές και απαράδεκτες επιχειρηματολογίες μας οδήγησαν σε καταστάσεις ανυποληψίας και παρακμής, απ’ τις οποίες δύσκολα θα βγούμε. Μερικοί τα κατάφεραν κι έμειναν όρθιοι, άλλοι γκρεμίστηκαν, αλλά όταν εμούδιασαν, έψαξαν να βρουν συντροφιά. Οταν είναι κανείς στην κορυφή, όσο ψηλά ανεβαίνει, τόσο περιφρονεί τους άλλους, που θέλουν ν’ αναρριχηθούν. Του αρέσει νάναι μόνος του. Ακούει την παγωμάρα της μοναξιάς του και τότε αρχίζει να καταλαβαίνει. Τρέμει και ζητάει ικετευτικά να βρει τίποτα κόλακες, ανθρώπους γνωστικούς, να τους κάνει φίλους, ακόμη κι αν τον μισούν.
Στο επιτραπέζιο ημερολόγιο ή του τοίχου ο νέος χρόνος φτιάχνει μια αλυσίδα, που ο προηγούμενος κρίκος φθείρει τον επόμενο. Ποιον πρέπει να τιμήσουμε; Τον προηγούμενο, που ξέρουμε ή τον επόμενο, τον άγνωστο; Ο περασμένος μάς κράτησε τουλάχιστον ζωντανούς. Μπορεί να μην είχε τίποτα το αξιόλογο, αλλά παλέψαμε μαζί του, τον ξεπεράσαμε και τον αφήσαμε πίσω.
Δεν πέθανε, λοιπόν, ο φευγάτος χρόνος, ούτε κανείς προηγούμενος. Εμείς όσο ζούμε, τους κουβαλάμε στην καμπούρα μας και όσο πιο πολλοί γίνονται τόσο μας καμπουριάζουν. Κάποτε παιδαρέλια, αστράφταμε. Τώρα βλέπουμε τη νεολαία να κυκλοφορεί δίπλα μας λυγερόκορμη και αναλογιζόμαστε τους νόμους της φύσεως, της φθοράς και της αλλοίωσης των στοιχείων της ζωής. Αυτή είναι αιώνια. Για μας σταματάει κάπου εκεί στη χώρα των… παππούδων. Καλό, λοιπόν, ήταν το 2014 και πρέπει να το ευγνωμονούμε που μας άφησε ζωντανούς.
Να δούμε τι θα κάνουμε με το 2015. Με τους καλικαντζάρους της εξουσίας μην μαγαρίσουν άλλο τον επάνω κόσμο μέχρι τις 25 Ιανουαρίου. Ηρθαν γεμάτοι κουσούρια, κατεργάρηδες καβαλίκευσαν τον καθ’ ένα μας, πείραξαν όλα τα ζωντανά μας, μπήκαν απ’ τις καμινάδες και μουτζούρηδες φάγανε ό,τι βρήκαν, μάς κοροϊδεύουν και μπερδεύονται στα πόδια των θνητών ψηφοφόρων. «Τα Θεοφάνια» φέτος θα παραταθούν μέχρι την 25η Ιανουαρίου, ν’ αγιάσουν τα παγωμένα ύδατα, να φύγουν τα “σκατσιμπουχέρια” και να δούμε πώς θα πορευθούμε στον νέο χρόνο.
Με οδηγό την ελπίδα, ανεξαρτήτως αν τρίτοι παράγοντες με τις πρακτικές και τη συμπεριφορά τους, μπορούν να την επηρεάσουν αποφασιστικά, θα προχωρήσουμε με αισιόδοξες σκέψεις να περάσουμε και τούτο τον χρόνο κόντρα στα εφιαλτικά συναισθήματα φόβου που καλλιεργούνται και που μπορούν να οδηγήσουν σε απόγνωση.