O παλιός λυγμός

Πόσο σκοτάδι. Κι ούτε ψυχή ν’ αχνοφέγγει. Ρίζα μοναχή. Ραγισμένη από το ξεροβόρι. Ανημένει την ανάσα της πρώτης ζεστασιάς. Κι όμως κρυφός ανθός ανατέλλει στη κορφή της. Κρυμένες είναι οι όχθες του ιερού ποταμού. Κι όμως, αυτός συνεχίζει το υπόγειο ψιθύρισμά του.
Κρυστάλινα τα ιερά νερά, κάτω από το θυσιαστήριο. Που ποτίζεται σιωπηλα από τον παλιό λυγμό του. Βέβηλοι θα ‘ρθουν οι ορίζοντες. Να ματώσουν την ιερή του αλμύρα. Που βγαίνει, κρυφός αναστεναγμός. Καθώς συνεχίζει να ρέει. Παρά τα τείχη των βαρβάρων που σκέπασαν την κοίτη του. Κι η ρίζα θυμάται. Κι ανημένει. Το πρώτο φως και το χάδι του. Πόσο σκοτάδι χωρά μέσα στην Άνοιξη. Κι όμως, η καπνισμένη εστία, είναι ακόμα αναμένη. Και σε μιάν άκρη, Μύστης κρυφός και γιαγιά μαυροφορεμένη, συνεχίζουν ν’ απαγγέλουν τα ιερά λόγια. Στο άγρυπνο φως. Τότε που θα γίνει το σχίσμα του καταπετάσματος του ναού. Τότε που θα υποκλιθούν οι ορίζοντες. Δάκρυ που δε τόλμησε να προβάλει. Δάκρυ βουβό. Στις εσχατιές του σκοταδιού, κρυφός μαχητής είσαι. Που προσέχει να μη σβύσει η ιερή σπίθα. Αυτή, που δε γνωρίζει ούτε το πρώτο άστρο της αυγής. Παλιοι ψαλμοί, κρυφό μοιρολόι στην άκρη της ρίζας. Εκεί που ξαποστένουν τα όρη και αρχίζουν οι έρημοί σου. Ο δρόμος μακρύς και θνητή η ζήση. Και περιπλανόμενοι γλεντοκόποι θα περιφρονούν πάντα, τη γυμνή σκέψη. Και το δόκιμο ασκητή της. Μα αυτός, θα πηγαίνει στην ανεμοδαρμένη ρίζα. Που θα την ποτίζει πάντα ο παλιός λυγμός. Πόσο σκοτάδι ακόμη.. Κι ούτε ψυχή ν ‘αχνοφέγγει..