Ο πανδαμάτωρ χρόνος…

Πλησιάζει πια τα 90!
Έξυπνος και δραστήριος άνθρωπος ήτανε μια ζωή!
Και δημιουργικός!
Ό,τι έστησε, ό,τι έχτισε, ό,τι φύτεψε το ‘φτιαξε με τον καλύτερο τρόπο για να  μείνει παντοτινό…
Για ν’ αντέξει!
Για πόσο όμως;
Γιατί τώρα -ανήμπορος γέροντας πια- με θλίψη βλέπει να ξηλώνονται τα δάπεδα του σπιτιού του τα εξαίσια σε ξύλο «τικ» πρώτης ποιότητας, και τη θέση τους να παίρνει το ψυχρό πλακάκι!
Με μεγάλη αγωνία παρακολουθεί τα στέρεα, τ’ ανθεκτικά ντουλάπια της κουζίνας του, ν’ αποχωρούν κι αυτά!
Μα εκείνος τα έφτιαξε για να κρατήσουν δυο και τρείς ζωές! Λίγο ταλαιπωρημένα βέβαια είναι, κάποια πήραν κι υγρασία, αλλά κρατάνε ακόμα! Δεν το σκέφτηκαν αυτό τα παιδιά; Κι ώ πως τα λυπάται  καθώς τα βλέπει να φορτώνονται στο φορτηγό και ν’ αποχωρούν!
Μα ο πιο μεγάλος  πόνος ήταν όταν ήλθαν τα συνεργεία φορτωμένα σφυριά και πριόνια, έπεσαν με μένος πάνω στα παλιά πόρτο-παράθυρα  κι έριξαν στο λεπτό, σαν χάρτινα, τα γερά παντζούρια του, που τα είχε κάνει κι ειδική παραγγελιά. Για ν’ αντικατασταθούν βέβαια από πιο πρακτικά υλικά! Κι επειδή, καθώς λεν τα εγγόνια, ήθελαν τακτικό βάψιμο κι ήταν δύσκολα στο καθάρισμα…
Τους ακούει και δεν μιλά.
Τόσος κόπος, τόσα έξοδα, τόσο ο άγχος για το τίποτα;
Έχουν άδικο ή μήπως η συνεχής χρήση  κι ο καταλύτης χρόνος, άφησαν τα ίχνη τους παντού;
Και στον ίδιο ακόμα!
Ώρα λοιπόν ν’ αντικατασταθούν, να φύγουν απ’ τη μέση…όλοι κι όλα;
Μην πικραίνεσαι γέροντα!
Έχουν οι καιροί γυρίσματα…
Εσύ δεν θα είσαι εδώ,  μα αν φτάσουν οι απόγονοί σου στην δική σου ηλικία, ίσως να δουν το πατρογονικό να γκρεμίζεται ολότελα…
Με το ίδιο νόμισμα θα πληρωθούν κι αυτοί σίγουρα!
Αφού ως γνωστόν ο πανδαμάτωρ χρόνος δεν δαμάζεται…