‘Ενα σύμβολο τση Κρήτης, σε καιρούς αλλοτινούς,
ήτανε κι ο Παπα Γιώργης, που δεν το χωρά ο νούς.
Από το μικρό χωριό του κι από τα Νομικιανά
εξορμούσε κάθε τόσο, σ’ τση Μαδάρας τα βουνά.
Απ’ τσ’ Ανώπολης τα μέρη, μέχρι και τη Σαμαριά,
μα και την Αγιά Ρουμέλη, σβάρνα παίρνει τα χωριά.
Και λουτρούγα κάθε σκόλη, μα και κάθε Κυριακή,
γι’ αυτό και τον εκτιμούσαν, ξένοι, φίλοι και δικοί.
Μόνο για τους άλλους τρέχει, εαυτόν παραμελεί
και δικαίως το εισπράτει, της αγάπης το φιλί.
Τον Πορφύριο στη πλάτη, σήκωσε κάποια φορά,
και τον πέρασε ποτάμι, μ’ επικίνδυνα νερά.
Με τους Σφακιανούς παπάδες, παραστάτες ικανούς
αντιδράσανε στις Βάσεις και στους Αμερικανούς.
Λευκά όρη και Μαδάρες, Τρυπιτή και Αϊ Λιά,
δεν κουράζεται να τρέχει, μέχρι την ακρογιαλιά.
Φημ’ απόκτησε μεγάλη και σε Κρήτη και σ’ Ελλάς
και καθήκον είχε μόνο “Θερμοπύλες να φυλάς”
