«Βαφτίζεται η δούλη του Θεού Αχλαδία…». Ο νονός Πατούχας είχε κάνει τη γκάφα του, οι γονείς του καμάρωναν για το πνευματικό γεγονός, το χωριό κρυφογελούσε και μόνο ο καημένος αναγνώστης, ψάλτης και δάσκαλος Τερερές εξέφρασε αντιρρήσεις για την εγκυρότητα του Μυστηρίου.
Eίπε ότι το όνομα δεν ήταν χριστιανικό, αλλά ο ιερέας τον κατακεραύνωσε υπενθυμίζοντάς του ότι κανείς δεν μπορεί να πάει κόντρα στον Θεό, την πνευματική υπερδύναμη του πλανήτη και του σύμπαντος. Τελικά, όλοι στο χωριό το αποδέχτηκαν, διότι σκέφτηκαν: τι Αγλαΐα, τι Αχλαδία.
Σταμάτησε τη διήγηση και κοίταξε γύρω στην καφετέρια. Πήρε μια ανάσα κι ετοιμάστηκε ν’ απαντήσει στις ερωτήσεις των δυο μικρών ανιψιών που κάθονταν απέναντί του. Τα παιδιά, αφοσιωμένα στη διήγηση, απολάμβαναν το μιλκ σέικ και τη βάφλα με παγωτό. Είχαν ακούσει για τον «Πατούχα» στο σχολείο, καθώς είχαν τελειώσει την έκτη δημοτικού κι έτσι γνώριζαν λίγο-πολύ την ιστορία. «Μα είναι σωστό αυτό που έγινε θείε; Εγώ δεν έχω ξανακούσει αυτό το όνομα». «Εμένα μου φαίνεται αστείο», είπε ο άλλος ανιψιός.
Ήπιε μια γουλιά από τον καπουτσίνο φρέντο που είχε τρεις κουταλιές μαύρη ζάχαρη και χαμογέλασε. Εξήγησε στα παιδιά ότι ήταν ένα ηθογραφικό μυθιστόρημα, αλλά μερικές φορές μπορεί να συμβεί και στην πραγματική ζωή. Η ονοματοθεσία τόσο του ανθρώπου όσο και μιας γεωγραφικής περιοχής είναι ένα σημαντικό γεγονός, καθώς προσδιορίζει την ταυτότητα, την καταγωγή και την ιστορία του. Το όνομα αποτελεί τη βάση των σχέσεων και της αντίληψης της ετερότητας σε σχέση πάντα με τον «άλλο». Έτσι, η Αχλαδία θα θυμίζει το δέντρο, τους καρπούς του και θα μεταφέρει αυτό το όνομα στις επόμενες γενιές. Αλήθεια, είναι πολύ κοντά στο όνομα Αγλαΐα και από τη στιγμή που κατοχυρώθηκε θα μείνει για πάντα. Αλλά, βλέπεις, λίγο ο αγράμματος Πατούχας, λίγο οι αφελείς γονείς του παιδιού, λίγο το κύρος του παππά και το όνομα που δόθηκε με αγαθή πρόθεση έγινε σκληρή πραγματικότητα.
Τα παιδιά δεν πολυκατάλαβαν όλες τις λέξεις, αλλά η γεύση των εδεσμάτων που μόλις είχαν καταναλώσει τους γαργαλούσε τον ουρανίσκο. Παρακάλεσαν, λοιπόν, για ακόμα ένα γύρο από τα ίδια, ελπίζοντας ότι αφού άκουγαν υπομονετικά θα ανταμειφθούν γι’ αυτό. Ο θείος δεν τους χάλασε το χατίρι σκεφτόμενος, σε σχέση με την ιστορία του Πατούχα, ότι ίσως «πίσω έχει η Αχλάδα την ουρά…».
*ιατρός ορθοπεδικός, πολιτισμολόγος
