«Κύριε ἀπέμεινα τελείως μόνος μου· κανένα ἄλλο δὲν βλέπω νὰ πιστεύει στὸ ὄνομά σου»!
Πόση ἀπελπισία, πόση πικρία, πόσο παράπονο κρύβει αὐτὴ ἡ κραυγὴ τοῦ Προφήτη Ἠλία πρὸς τὸν Θεό, καθὼς παρατηροῦσε τὴ γενικὴ κατάπτωση καὶ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς του!
Ἀνάλογο παράπονο θὰ μπορούσαμε νὰ ἐκφράσουμε καὶ ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι, καταπτοημένοι ἀπὸ τὴν ἐντυπωσιακὴ ἐξάπλωση τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν προκλητικὴ καταφρόνηση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν κατίσχυση τῆς ἀδικίας καὶ τὴν κυριαρχία του μίσους, τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς μισανθρωπίας καὶ τῆς ἀφιλαδελφίας!
Ἀντὶ ὅμως ν’ ἀπελπιστοῦμε, ἢ καὶ νὰ παρασυρθοῦμε ἀκόμη μὲ τὴ σκέψη, ὅτι, «ἀφοῦ ὅλοι ἔτσι σκέπτονται καὶ ζοῦν, ἄρα ἔτσι πρέπει καὶ μεῖς νὰ σκεπτόμαστε καὶ νὰ ζοῦμε, νὰ πράττουμε καὶ νὰ ἐνεργοῦμε», θὰ πρέπει νὰ θυμηθοῦμε ὅτι ὁ «δεύτερος Πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ», ἔπεσε ἔξω στὶς ἐκτιμήσεις του.
Ὁ Θεὸς τοῦ ἀπεκάλυψε ὅτι ὑπῆρχαν 7.000 ἀκόμη πιστοί, ποὺ δὲν «ἔκλιναν γόνυ τῷ Βάαλ».
Ὅπως, λοιπόν, καὶ στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἠλία ἔτσι καὶ στὴ δική μας, παρὰ τὴ φαινομενικὴ κατάπτωση τῶν ἠθῶν, τὴν ἀπιστία καὶ τὴ διαφθορά, ὑπάρχουν ἀκόμη ἄνθρωποι, ποὺ δὲν «ἔκλιναν γόνυ τῷ Βάαλ»!
Ὑπάρχουν ὄχι ἁπλῶς εὐσεβεῖς, ἀλλὰ ἅγιοι, μὲ ὅλη τὴ σημασία τῆς λέξεως, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, εἶναι ἄγνωστοι, ὅπως καὶ στὴν ἐποχὴ «τῆς κρηπῖδος τῶν Προφητῶν»!
Ἄλλωστε, ὅπου «ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερπερίσσευσε ἡ χάρις», διαβεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τοὺς Ρωμαίους τῆς ἐποχῆς του καὶ δι’ αὐτῶν, τοὺς πιστοὺς ὅπου γῆς καὶ κάθε ἐποχῆς!
Ὁ Κύριος, ὅμως, ὁ κάθ΄ ἑκάστην γενεὰν ἐκλεγόμενος τοὺς εὐαρεστοῦντας Αὐτῷ, φροντίζει, μέσα στὴ γενική, ἀπὸ τὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τῆς ἁμαρτίας, κατήφεια τῆς ἐποχῆς μας, συνεχῶς νὰ μᾶς τὸ θυμίζει, ἀποστέλλοντας ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι θὰ προβάλλουν τοὺς «ἐπ’ ὤμων ἄραντας τὸν τοῦ Κυρίου σωτήριον Σταυρὸν καὶ τρόπαιον νίκης κατὰ τοῦ κοσμοκράτορος τοῦ αἰῶνος τούτου λαμπρῶς ἐνστησαμένους, καὶ τὴν δύναμιν Αὐτοῦ ἀηττήτοις καμάτοις θριαμβεύσαντας, τόν τε ἆθλον τῆς ἀρετῆς ἀγωνισαμένους γενναίως λαβόντας», ὄχι διότι χρειάζονται τὴν δική μας ἀναγνώριση καὶ τιμή, ἀλλ΄ ἐπειδὴ ἐμεῖς χρειαζόμεθα τὴ δική τους στήριξη καὶ εὐχή, γιὰ νὰ βαδίσουμε τὸ δρόμο πρὸς τὴν ὄντως ζωή!
Καὶ ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, Πατέρας καὶ Ποιμένας, κ.κ. Βαρθολομαῖος, ὄντως σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Κυρίου ἀνεδείχθῃ, κατατάσσων, μετὰ τῆς περὶ Αὐτὸν Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου, στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας νεοφανέντας Ὁσίους καὶ Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔζησαν «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ», ἄλλ΄ ἔζησαν δίπλα μας, πολλοὺς προσωπικὰ γνωρίσαμε καὶ ἄλλους πνευματικὰ συναναστραφήκαμε, ὥστε δικαίως νὰ ἀποκληθεῖ «ὁ Πατριάρχης τῶν Ἁγίων»!
Μὲ τίς ὄντως θεοκίνητες ἀποφάσεις του, διαπιστώνουμε ὅτι οἱ ἅγιοι δὲν εἶναι ἐξωγήϊνες ἢ ὑπεράνθρωπες καὶ ἐξωπραγματικὲς ὑπάρξεις, ἀλλὰ ἄνθρωποι σὰν κι’ ἐμᾶς, σάρκα φοροῦντες καὶ τὸν κόσμον οἰκοῦντες!
«Ἐν σαρκὶ τυγχάνουσιν, ἀλλ’ ἐν οὐρανῷ πολιτεύονται», κατὰ τὸν συγγραφέα τῆς πρὸς Διόγνητον ἐπιστολῆς. Ζοῦν ὡς κοσμοπολῖτες, ἀλλὰ πολιτεύονται ὡς οὐρανοπολῖτες!
Ἡ ζωή τους εἶναι ἕνας συνεχὴς ὕμνος, μιὰ ἀέναη δοξολογία πρὸς τὸν τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς ποιητή, ἐναρμονισμένη κατὰ πάντα μὲ τὴν τοῦ οὐρανοφάντορος Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας Βασιλείου, τοῦ Μεγάλου, προτροπή: «μήτε ὀφθαλμὸς σαλευέσθω ἄνευ Θεοῦ, μήτε χεὶρ κινείσθω ἄνευ Θεοῦ, μὴ καρδία διανοείσθω τὰ μὴ εὐάρεστα τῷ Θεῷ».
Καὶ ὁ νεωστὶ ἐν Ἁγίοις καταταγεὶς Ὅσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ὑμνογραφικό του ἔργο, κατέστῃ ὅλος ἁγιασμένο θυμιατήριο, ὡς ἀληθῶς εὐωδίᾳ Χριστοῦ εὐωδιάζον!
Περὶ αὐτοῦ ἔχουν ὁμιλήσει καὶ γράψει πολλοί, ἀξιώτεροι ἐμοῦ, πολλὰ ποὺ συνοψίζονται ὅλα στὴ διαπίστωση ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ Ὁσίου Γερασίμου τοῦ Μικραγιαννανίτου ἦταν ἕνας διαρκὴς ὕμνος Θεοῦ.
Ὕμνησε τὸν Κύριο ὄχι μόνο μὲ τὸν ἀληθινὰ πνευματέμφορο ὄγκο τῶν ὑμνογραφικῶν ἔργων του, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἐπὶ 70 χρόνια ἐν ταπεινώσει καὶ προσευχῇ ἄσκησή του στὸ Ἁγιώνυμο Ὄρος.
Ὁ Ὅσιος Γεράσιμος, ὁ Μέγας Ὑμνογράφος καὶ Ποιητὴς τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔργα τῆς πνευματοκινήτου γραφίδος τοῦ ὁποίου ψάλλονται στοὺς Ναοὺς τῆς ὑπὸ τὸν ἥλιον Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κατέλιπε, πλὴν τῶν ἄλλων, τύπο καὶ ὑπόδειγμα ταπεινώσεως.
Μπορεῖ τὸ ὄνομά του νὰ ἐπιστέφει τίς ὑπ’ αὐτοῦ συντεθεῖσες Ἀκολουθίες, ποὺ καλύπτουν 37.000 σελίδες καὶ ποὺ τὸν ἀνέδειξαν ὡς τὸν μεγαλύτερο μεταβυζαντινὸ ὑμνογράφο, κατὰ τὸν προσφυέστατο χαρακτηρισμὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, μπορεῖ νὰ ἔχει τιμηθεῖ μὲ πλῆθος διακρίσεων ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τὴν Πολιτεία καὶ τὰ ἀνώτατα πνευματικὰ ἱδρύματα τῆς Πατρίδος μας καὶ τὸ Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, ἀλλὰ ὁ ἴδιος παρέμεινε μέχρι τὸ τέλος ἕνας ταπεινὸς μοναχός!
Καί, ἴσως ἐδῶ νὰ ἐντοπίζεται ἡ ρίζα τῆς ἁγιότητός του: ἀντιστάθηκε στὸν πειρασμὸ τοῦ ἐγωισμοῦ, πολέμησε καὶ κατετρόπωσε τὴν φιλοδοξία, πού, κατὰ τὸν Ξενοφῶντα, ἀποτελεῖ εἰδοποιὸ διαφορὰ μεταξὺ ζώων καὶ ἀνθρώπων, κατὰ πὼς γράφει πρὸς τὸν Ἱέρωνα, ὅτι δηλαδή, «τούτῳ διαφέρει ανὴρ τῶν ἄλλων ζῴων, τῷ τιμῆς ὀρέγεσθαι», καί, ὑπερβαίνοντας τὰ ἀνθρώπινα μέτρα, βίωσε στὴν ὁλότητά του τὸ ταπεινὸ φρόνημα, τὴ βάση τῆς ἁγιότητος, κατὰ τὸ Ψαλμικὸ «Μὴ ἡμῖν, Κύριε, μὴ ἡμῖν, ἄλλ᾿ ἢ τῷ ὀνόματί σου δὸς δόξαν»!
Σεμνύνεται καὶ ἐν Κυρίῳ καυχᾶται καὶ ἡ Ἱερά μας τῆς Ἁγίας Τριάδος τῶν Τζαγκαρόλων Μονή, διότι ἀπέκτησε ἕνα ἀκόμα ὑπὲρ αὐτῆς πρὸς τὸν Κύριο πρεσβευτή, καθὼς συνεδέθῃ μὲ τὴν Ἱερὰ Σκήτη τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης διὰ τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Κινσάσας Νικηφόρου, ἀδελφοῦ αὐτῆς γενομένου, σεμνύνονται καὶ ἐν Κυρίῳ καυχῶνται οἱ μακαριστὲς μοναχὲς Βλασία, Μυροφόρα καὶ Νεκταρία τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Κορακίων, οἱ ὁποῖες, πολύτιμες ὁδηγοὺς στὴν πνευματική τους ζωὴ καὶ συνεκδήμους τῆς ἰσαγγέλου πολιτείας τους καὶ παρακαταθήκη πρὸς τὶς ἐπιγενόμενες μοναχές, εἶχαν τὸ πλῆθος τῶν ἐπιστολῶν τοῦ Ὁσίου.
Καὶ θεωροῦμε ἰδιαίτερο προνόμιο καὶ εὐλογία Κυρίου τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπὸ μικρὸ παιδὶ τὸν γνώρισα, ὁ εὐλαβῶς ὑποσημειούμενος, ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ πῆγα στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὸ Κελλὶ τῶν Γερασιμαίων, καὶ ἐνωτιζόμουν τοὺς λόγους τοῦ Γέροντα Διονυσίου καὶ τῶν Πατέρων Μητροφάνη καὶ Σπυρίδωνα, γιὰ τὸν Μέγα Ὑμνογράφο, ἡ ἀγάπη τοῦ ὁποίου ἁπλωνόταν σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία!
Ὀ ἄξιος διάδοχός του Γέρων Εὐθύμιος, μὲ τοὺς περὶ αὐτὸν ἐναπομείναντες πατέρες, μέσα ἀπὸ ποικίλους πειρασμοὺς καὶ ἀντιξοότητες, κράτησαν ἀναμμένη τὴ φλόγα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐν ταπεινώσει ἀσκήσεως, ποὺ ὁ Ὅσιος Γεράσιμος ἄναψε στὴν ψυχή τους!
Μετεμόρφωσαν καὶ διεμόρφωσαν τὸν περιβάλλοντα χῶρο τοῦ Κελλίου τῶν Γερασιμαίων. Ἔμειναν πιστοὶ στὶς παρακαταθῆκες τοῦ Ὁσίου Γέροντός των καί, δικαίως, τοὺς ἀντάμειψε ὁ Κύριος, καθοδηγῶν τὸν Παναγιώτατο τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ὀρθοδοξίας Ἀξιόθρονο Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαῖο στήν ἁγιοκατάταξή του.
Ὁ Ὅσιος Γεράσιμος, τοῦ δοξολογικοῦ ἔργου τῶν ἀγγέλων μιμητής, εἶναι καὶ θὰ εἶναι μέχρις ἐσχάτων ὑπόδειγμα ὑψοποιοῦ ταπεινώσεως, καλῶντας καὶ προσκαλῶντας μας πρὸς τὸν δύσβατο δρόμο τῆς ἁγιότητας.
Γιατὶ εἶναι εὔκολο νὰ μιλᾶμε γιὰ ἁγιότητα, ἀλλὰ δύσκολο νὰ τὴν ἀποκτήσουμε. Εἶναι εὔκολο νὰ διαβάζουμε ἢ νὰ διηγούμαστε ἢ νὰ γράφουμε γιὰ τοὺς ἁγίους, ἀλλὰ πολὺ δύσκολο νὰ γίνουμε οἱ ἴδιοι ἅγιοι. «Τὸ οὖν λαλῆσαι περὶ ἀπαθείας καὶ τελειότητος, εὔκολον, πεῖρα δὲ διελθεῖν εἰς τὴν κατασκευὴν τῆς τελειότητος, ὀλίγων ἐστί», ὁμολογεῖ ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος.
Κάποτε, μάλιστα, πέφτουμε στὴν πλάνη καὶ νομίζουμε πὼς γίναμε… ἅγιοι, λησμονῶντας τὴν Παύλεια ἐντολὴ «Μὴ ὑπερφρονεῖν παρ’ ὃ δεῖ φρονεῖν, ἀλλὰ φρονεῖν εἰς τὸ σωφρονεῖν», διότι «εἰ, εἶ δοκεῖ τις εἶναι τί, μηδὲν ὧν, ἑαυτὸν φρεναπατᾷ», ὁπότε συμβαίνει αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ ἀσκητής: «Ἅγιοι παρὰ πολλῶν νομιζόμενοι, ἄγριοι τὸ ἦθος ὑπάρχομεν».
Ἀναφέρθηκε προηγουμένως ὅτι ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαῖος δικαίως θὰ ἀναδειχθεῖ Πατριάρχης τῶν Ἁγίων!
Πατριάρχης, ὄχι μόνο τῶν ἁγίων τὰ ὀνόματα τῶν ὁποίων ἔθεσε, ἀστέρια λαμπρά, στόν πολύφωτο οὐρανό τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τῶν Ἁγίων ποὺ θὰ ἀναδειχθοῦν, κατὰ μίμηση τῆς δικῆς τους ἀρετῆς καὶ πολιτείας.
Τιμῶντες, λοιπόν, τὸν Ὅσιο Γεράσιμο τὸν Μικραγιαννανίτη, καλούμεθα ταυτόχρονα νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε στὸ δρόμο τῆς ταπείνωσης, τῆς ὁλοκληρωτικῆς πρὸς τὸν Κύριο ἀφιέρωσης, στὸ δρόμο τῆς ἁγιότητας!
Στὸν ἀγῶνα τοῦτο, τὸν ὡραῖο καὶ μεγαλειώδη, σαλπίζει ὁ Βερίτης:
«Μὴν ἀποκάμεις, δουλευτή…
Θὰ ρθεῖ ὁ καιρὸς τοῦ θερισμοῦ καὶ σὺ θ’ ἀναγαλιάζεις
θεία εὐλογία τὸν καρπὸ σωροὺς θὰ τὸν συνάζεις»!
*Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς
καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς
τῆς Ἁγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων
