Ο πιο μεγάλος θησαυρός…

«Άνοια»!
Η φοβερή, η λέξη…
Κάποια στιγμή θα βρεθείς μπρος της,  ίσως και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι…
Και πολύ θα σε στεναχωρήσει…
Συχνά αναρωτιέμαι πως είναι να μην θυμάσαι;
Να σου λένε κάτι, να το ακούς, να το καταλαβαίνεις, αλλά την ίδια ώρα να το ξεχνάς!
Να μη γνωρίζεις τι μέρα και τι ημερομηνία έχουμε…
Να μην ξέρεις αν λίγο πριν έφαγες και τι…
Να μη μπορείς να λογαριάσεις και να συγκρατήσεις πρόσωπα και πράγματα.
Σε μερικές περιπτώσεις να μην θυμάσαι με ποια σειρά μπαίνουν τα ρούχα σου,  τι φοράς  τη μέρα, τι τη νύχτα, τι είναι δικό σου και τι των άλλων…
Και τι μεγάλη απώλεια αλήθεια, να χάνεις ό,τι πολυτιμότερο έχεις…
Τις αναμνήσεις…
Όμως και εδώ η Θεία Πρόνοια έβαλε το χεράκι της…
Μπορεί να χάνεις το παρόν που έρχεται και φεύγει και δεν σ’ ακουμπά, να σου συμβαίνουν πράγματα και να είναι σαν να μην συνέβησαν ποτέ,  συνήθως όμως το παρελθόν…είν’ εδώ!
Καλά καταγεγραμμένο!
Βαθιά αγκιστρωμένο στα ενδότερα του νου….
Ούτε διάχυτη λευκή ουσία, ούτε ισχαιμικά επεισόδια, ούτε ατροφία του εγκεφάλου μπορούν να καταβάλουν τον μεγαλύτερο θησαυρό μας, που θα μας συνοδεύσει μέχρι τέλους…
Εκεί που νόμιζες πως χάθηκαν  όλα, να’ σου μια λάμψη απ’ το παρελθόν -σύντομη μα στέρεα- που έρχεται απ’ το πουθενά για να σου θυμίσει ποιος είσαι και που βρίσκεσαι…
Κι εκεί που νομίζεις πως το φαντάστηκες, να σου και μια δεύτερη να σου επιβεβαιώνει πως καλά θυμάσαι…
Αναπνέεις μ’ ανακούφιση…
Γίνεσαι άνθρωπος ξανά!
Ελπίζεις…