Στα όσα όμορφα και σημαντικά γράφτηκαν τις τελευταίες μέρες στα “Χ.Ν.” που αφορούν τον πύργο του Da Molin στον Αλικιανό και αναφέρονται στο εξαιρετικό ημερολόγιο του ομώνυμου Γυμνασίου, αλλά και από τους μαθητές του Γενικού Λυκείου Αλικιανού, θα ήθελα να προσθέσω μια ψηφίδα για το ίδιο θέμα πάλι από μαθητές του Δημοτικού Σχολείου τώρα, αλλά γραμμένη πριν από 82 χρόνια.
Στα χρόνια του Μεσοπολέμου, το Νοέμβριο του 1935 θα κάνει την παρθενική του εμφάνιση το μαθητικό περιοδικό “Κρητικόπουλο” σ’ ένα μικρό δωμάτιο του 7ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων. Εμπνευστές και δημιουργοί του ήταν πρωτοπόροι και προοδευτικοί δάσκαλοι των Χανίων, φωτισμένοι, εκπαιδευτικοί – προσωπικότητες. Επικεφαλής όπως αναγράφεται στην ταυτότητα του περιοδικού – που πρωταγωνιστές ήταν οι μαθητές – ήταν ο Μάνος Μασούρης και οι Θοδωρής Αρώνης, Αντ. Μαρής και συμμετείχαν ενεργά στην έκδοση οι σπουδαίοι δάσκαλοι Παντελής Βαβουλές, Αγλαΐα Κυρμιζάκη, Γιάννης Φιωτάκης και πολλοί άλλοι. Το “Κρητικόπουλο” είναι το πρώτο διασχολικό, παγκρήτιας – και όχι μόνο – εμβέλειας, περιοδικό για μαθητές Δημοτικού Σχολείου που η «καρδιά» του σταμάτησε να χτυπά τον Απρίλη του 1936 έχοντας κυκλοφορήσει 6 τεύχη που απόκεινται στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Ακόμη ένα τεύχος, το 6ο, βρίσκεται στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης.
Στο 3ο τεύχος (Ιανουάριος 1936, σελίδα 11) η μαθήτρια της Γ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Αλικιανού, Ολυμπία Μαρκουλάκη γράφει για τον πύργο με τίτλο “Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΔΑΜΟΛΙΝΟΥ” τα εξής: «Στην Γεωγραφία εμάθαμε ένα χωριό που το λένε Κουστογέρακο. Εκεί έμενε ο Καντανολέοντας, που ήταν καπετάνιος. Ο Δαμολίνος που ήταν Βενετσιάνος ήθελε να παντρέψη την κόρη του με το γιο του Καντανολέοντα με κατεργαρία και εκάλεσε πολλούς ανθρώπους. Ο γάμος έγινε στου Κυρίου Καρδαμάκη το περιβόλι που ήταν τότε το παλάτι του Δαμολίνου. Ο Δαμολίνος έβαλε στο κρασί ύπνο και όσοι άνθρωποι ήπιαν κρασί εζαλίσθηκαν και εκοιμήθηκαν. Εκεί που ήταν ο πύργος ήτο ένα πολύ μεγάλο παλάτι. Και προχθές επήγαμε με τη διδασκάλισσά μας και το είδαμε σε μια κατάσταση που ήταν μονάχα ένας τοίχος και απάνω ήτο σκεπασμένος με κισσό. Η στέψη έγινε στον Άγιο Γεώργιο που πήγαμε και τον είδαμε. Η ιστορία αυτή έγινε στα 1570».
