Ο Πλούταρχος και ο κ. υπουργός

Εις τίνα τηλεοπτικόν δίαυλον κραυγάζων και ωρυόμενος υπουργός, κατήγγειλε ότι είναι στόχος «Δολοφονίας χαρακτήρος» εκ μέρους δημοσιογράφων και ποικίλων σχολιαστών του διαδικτύου και τούτο διότι ασχολούνται με τη σωματοδομή του και άλλες, προσωπικής φύσεως, ενασχολήσεις του. Προφανώς θεωρεί και τούτο δάκτυλο των «πανταχού παρόντων εκπροσώπων» της “διαπλοκής”…
Αείποτε όμως στη χώρα μας ο πολιτικός κόσμος της ήταν έκθετος στην πάσης φύσεως κριτική, η οποία διεκρίνετο όχι μόνον για την υπερβολή ή την οξύτητά της, αλλά πολλάκις ήταν κακόπιστη, κακοπροαίρετη, κακοήθης και κακόβουλη. Έτσι ησχολούντο με το ύψος του Κ. Τσάτσου, τα φρύδια του Καραμανλή ή την προφορά του, το ανάστημα και το μη ευειδές του Σπ. Μαρκεζίνη, το βάρος του Θ. Πάγκαλου, ο τέως βασιλεύς απεκαλείτο ονειδιστικά «ο Κοκός», ο δε αείμνηστος, εκ Ναυπάκτου, Γ. Αθανασιάδης – Νόβας εδέχθη τοιαύτας προσωπικάς επιθέσεις, οι οποίες είχον ως στόχο πράγματι την πλήρη αποδόμηση της προσωπικότητάς του και μάλιστα με απολύτως κατασκευασμένα στοιχεία (γαργάλατα), ακόμα δε ο Κ. Χατζηδάκης εδέχθη ισχυρά χτυπήματα από διαδηλωτές εις την κεφαλήν.
Παρά ταύτα ουδείς διενοήθη να ισχυρισθή ότι ήταν στόχος «Δολοφονίας του χαρακτήρος» των και ούτε καν διεμαρτύροντο.
Τούτο διότι, από την εποχή ακόμα του Αριστοφάνους, τα ατομικά ελαττώματα των πολιτικών είχαν προκαλέσει πολλές φορές τα σκώμματα των κωμικών και στοιχείο της λαϊκής αποδοχής του πολιτικού ήτο η απεριόριστος ανοχή, την οποίαν εδείκνυε, εις την κριτικήν, οξείαν και σκωπτικήν και άλλα συναφή που συνεπάγεται η πολιτική δραστηριότης.
Κλασικό παράδειγμα τοιαύτης ανεκτικότητας και ψυχικής γενναιοδωρίας είναι το επεισόδιο που περιγράφει ο αθάνατος Πλούταρχος, στη βιογραφία του για τον Περικλή.
«Λοιδορούμενος γουν πότε και κακώς ακούων υπό τίνος των βδελυρών και ακολάστων όλην ημέραν υπέμεινε σιωπή κατ’ αγοράν, άμα τι των επειγόντων καταπραττόμενος, εσπέρας δ’ απήει κοσμίως οίκαδε παρακολουθούντος του ανθρώπου και πάση χρωμένου βλασφημία προς αυτόν, ως δ’ έμελλεν εισιέναι σκότους όντος ήδη, προσέταξέ τινι των οικετών φως λαβόντι παραπέμψαι και καταστήσας προς την οικίαν τον άνθρωπον».
Δηλαδή κάποιος Αθηναίος τον εξύβριζε και λοιδορούσε ακαταπαύστως όλην την ημέραν, ακόμα και όταν διεκπεραίωνε δημόσιες υποθέσεις. Ο βωμολόχος τον ακολούθησε μέχρι το σπίτι του, εξυβρίζων αυτόν μέχρι την είσοδον του σπιτιού του. Ο Περικλής, επειδή είχε νυχτώσει, παρακάλεσε έναν υπηρέτη του να συνοδεύση τον υβριστή του, με φανάρι, μέχρι το σπίτι του… – Κύριοι, λιγότερη μικροψυχία… (Kαι περισσότερος – Αρχαίος – Πλούταρχος).