Βαδίζοντας επί της οδού Χαριλάου Τρικούπη ,της πόλης μας, συνάντησα ένα καλό μου φίλο και προχωρούσαμε,πότε ομιλούντες, πότε αμίλητοι. Κάποια στιγμή είπα:
ΟΙ ΦΑΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΙ!
Χωρίς καν να με κοιτάξει στο πρόσωπο, ο συνοδοιπόρος και συνομιλητής μου, αυθόρμητα με ρώτησε: Η ΦΑΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ; Oχι… είναι από τα πιο υγιεινά όσπρια γιατί είναι πολύ πλούσια σε σίδηρο, φώσφορο, υδατάνθρακες, πρωτεΐνες και βιταμίνες. Εμείς κάθε Δευτέρα έχουμε καθιερώσει φακή στο σπίτι.
Ο συνομιλητής μου δεν με είχε προσέξει ότι είχα βγάλει τα γυαλιά μου και μιλούσα για τους φακούς, όχι για το όσπριο… ΦΑΚΗ .
Κάπου γέλασα και αμέσως κι εκείνος γέλασε αφού με κοίταξε και κατάλαβε ότι μιλούσα για την ποιότητα των γυαλιών. Στα γυαλιά μου, ΟΙ ΦΑΚΟΙ, δεν είναι καλοί, του απάντησα !
Επειδή κι εκείνος είναι εκπαιδευτικός αρχίσαμε τη συζήτηση γύρω από τον πλούτο, που διακρίνει και ξεχωρίζει την Ελληνική γλώσσα από τις υπόλοιπες.
Περπατούσαμε και συντροφιά μας ήταν και η Νεοελληνική Γραμματική, η οποία μας θύμισε πάρα πολλά και ειδικά ποιες λέγονται «ομώνυμες ή ομόηχες λέξεις. Και μας είπε ότι δυο λέξεις (ΦΑΚΗ-ΦΑΚΟΙ ), που ακούγονται ίδιες, έχουν, δηλαδή ακριβώς την ίδια προφορά, αλλά έχουν διαφορετική σημασία και ορθογραφία, λέγονται «ομώνυμες ή ομόηχες»
Τέτοιες λέξεις συναντούμε στη καθημερινότητα μας αρκετές , όπως…:
Σύκο-Σήκω, Κόμμα – Κώμα, Τύχη-Τοίχοι, Φύλλο-Φίλο, Φυλή-Φιλί, Χοίρος Χήρος Μίλα-Μήλα, Αίτημα –έτοιμα, έγγειος –έγκυος, ευφορία-εφορία, καινός-κενός, και πολλές άλλες.
Όλες βέβαια αυτές, μαζί με άλλα στοιχεία της γλώσσας αποδεικνύουν τη μοναδικότητά της.
Μας ρώτησε βέβαια η κa Νεοελληνική Γραμματική: Γιατί η γλώσσα μας έχει πολλές ομόηχες λέξεις και πού οφείλεται αυτή η διαφορά από τις άλλες γλώσσες;
Εναλλάξ απαντήσαμε και υπήρξε συμφωνία ότι οφείλεται σε δύο λόγους:
Ο Πρώτος είναι ότι έχει διατηρήσει την ιστορική ορθογραφία και έχει στο αλφάβητό της διαφορετικά γράμματα και συμπλέγματα, τα οποία προφέρονται με τον ίδιο τρόπο (ι, η, υ, οι, ει,υι, αι, ε… και ο, ω) και ο δεύτερος είναι ότι τα φωνήεντά της ( που είναι επτά α, ε, η, ι, υ, ο, ω και φωνάζουν δυνατά ), δεν προφέρονται άλλοτε μακρά, μακρόσυρτα… (η, ω) και άλλοτε βραχέα (σύντομα) (ε, ο, κ.λπ…) όπως στην αρχαία.
Μετά από την όλη γραμματική συζήτηση ήρθεν η ώρα να χωρίσουμε για να πάει ο καθένας στον προορισμό του. Πριν όμως χωρίσουμε, μετά βέβαια και από την όλη συζήτηση περί ελληνικής γλώσσας, επαναλάβαμε αρκετά από όσα μέχρι σήμερα έχουν ειπωθεί και έχουν γραφεί για τη γλώσσα μας.
Oτι δηλαδή η Ελληνική γλώσσα θεωρείται η μητέρα όλων των γλωσσών, ομιλείται και γράφεται χιλιάδες χρόνια είναι από τις πλουσιότερες, σε λεξιλόγιο, γλώσσες και ότι μπορεί ο καθένας να βρει την κατάλληλη λέξη για να εκφράσει το καθετί, σε αντίθεση με άλλες γλώσσες, στις οποίες προσπαθεί πολλές φορές, περιφραστικά, να εξηγήσει εκείνο που θέλει να πει.
Λίγο πριν πάρουμε διαφορετικούς δρόμους, του επανέλαβα εκείνο που είχα πει κάποτε στο φίλο Βαγγέλη Σαμαράκη (Με το μάτι του εποχουμενου περιπατητή):
Αν δηλαδή κάποια μέρα επικρατήσει, ΩΣ ΔΙΕΘΝΗΣ, η Ελληνική γλώσσα, (εγώ βέβαια τότε θα ομιλώ κάποια άλλη γλώσσα σε κόσμους μακρινούς), τότε θα σκορπίσει όχι μόνον Ευρωπαϊκά αλλά παγκόσμια, ένα άρωμα ΌΜΟΙΟ του δυόσμου ή του ηδύοσμου, όπως τον έλεγαν στην αρχαιότητα.
Και οι Ευρωπαίοι, όταν θα την ομιλούν, θα οσφραίνονται το απολαυστικότατο αιωρούμενο άρωμα του ηδύοσμου στην αίθουσα με τις στρογγυλές τράπεζες, όπως απολάμβαναν το υπέροχο άρωμά του οι Αρχαίοι Ελληνες, κατά τη διάρκεια του γεύματος ή του δείπνου, έχοντας εκ των προτέρων τρίψει με δυόσμο τα τραπέζια και ομιλούντες την γλώσσα τους, ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
Επίσης η οσμή του ηδύοσμου που θα απολαμβάνουν, συνομιλώντας, θα τους διεγείρει όλο το πεπτικό σύστημα. Θα τους ανοίγει, κατά το κοινώς λεγόμενον, την όρεξη, λόγω ιδιότητας του φυτού…
Άρα θα υπάρξει περαιτέρω η θέληση και η διάθεση προς διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας.
Γιατί…
«Γλώσσα τη λένε ελληνική
κι ο πλούτος της μεγάλος
Στο κόσμο άλλη δεν βρίσκεται
με το δικό της κάλλος».
«Γλώσσα απού τη λάλησαν
όλ’ οι σοφοί του κόσμου
κι΄απλώθηκε στα πέρατα
σα Μυρωδιά του δυόσμου».
