Ο πνευματικός δημιουργός, από καταβολής κόσμου, κατέγραφε με όποιον τρόπο εκείνος μπορούσε τα διάφορα γεγονότα, πρώτα ζωγραφίζοντας πάνω σε πέτρες μέσα στις σπηλιές που ήταν και η κατοικία του, αργότερα με τις διάφορες κινήσεις των χεριών του. Κατόπιν με τους διάφορους χρωματισμούς της φωνής του και αργότερα με την ανακάλυψη της γραφής πάνω σε δέρματα ζώων ή πάνω σε πέτρες κ.ο.κ. Αυτό πιστεύω εγώ.
Aλλά και στις σελίδες της σκέψης του κατέγραφε όλα τα σημαντικά γεγονότα που διαδραματίζονταν σε όλη την ανθρωπότητα, πολύ περισσότερο δε στο χώρο που κατοικούσε, αλλά και σε πολύ μεγάλη ακτίνα γύρω απ’ αυτόν και με τη γλώσσα των νοημάτων τα διέδιδε πολύ πιο μακριά από τα σύνορα της όποιας Ηπείρου κατοικούσε στους συνανθρώπους του που από άλλες χώρες τον επισκεπτότανε. Σήμερα, με πολύ μεγάλη ευκολία από ποτέ άλλοτε, καταγράφει και καυτηριάζει τα καλώς αλλά και τα κακώς γενόμενα, κατά την δική μου γνώμη. Προσπαθεί δε και επιδιώκει, τα μεν καλά να βρουν τη σωστή θέση που τους αρμόζει, αλλά και να βοηθήσει την μη επανάληψη των κακών, προτείνοντας λύσεις που εκείνος νομίζει ότι είναι οι πιο αποτελεσματικές. Πριν όμως τις προτείνει τις μελετάει πάρα πολύ προσεκτικά και με πολύ σοβαρότητα και δεν είναι άλλος ο απώτερος σκοπός του πνευματικού δημιουργού από το να δει τον κόσμο μας πιο δίκαιο πιο φωτεινό και πιο όμορφο.
Τον σοβαρό πνευματικό δημιουργό δεν τον ενδιαφέρει αν τον κατηγορήσουν για τα όσα προτείνει, οι διάφοροι φορείς ή εκείνοι που νομίζει εκείνος ότι είναι οι υπεύθυνοι των όποιων προβλημάτων. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι – και επιδιώκει με πείσμα να το πετύχει – να φέρει στο φως της δημοσιότητας τα προβλήματα που εντοπίζει μέσω των διάφορων άρθρων του. Είναι όμως πολλοί χαρισματικοί συνάνθρωποί μας, που ενώ μπορούν να ανασύρουν μέσω των γραπτών τους αλήθειες που τις έχουν καταχωνιασμένες σε σκοτεινά καταγώγια εκείνοι που έχουν συμφέροντα και που σκόπιμα τις αποκρύπτουν ώστε να μην βγουν ποτέ στο φως της δημοσιότητας, για λόγους σκοπιμότητας αποφεύγουν σκόπιμα να τις αποκαλύψουν και σωπαίνουν, κάτι βέβαια που – κατά τη γνώμη μου – αυτό που κάνουν είναι ασυγχώρητο έγκλημα και δεν το έχουν το δικαίωμα αυτό.
Αλλοίμονο αν οι πνευματικοί δημιουργοί σταματήσουν να καταγράφουν και να φέρνουν στο φως γεγονότα, που πολλά απ’ αυτά είναι ζωτικής σημασίας για το ευρύτερο κοινό. Θα επικρατήσει χάος. Αν δεν τα γνωστοποιήσουν αυτοί, πως θα τα μάθουν οι επόμενες γενιές;
Τώρα, αν άλλοι χαρισματικοί δημιουργοί γράφουν ό,τι εκείνοι θέλουν και δεν γράφουν δίκαια κι αμερόληπτα, πάλι δεν έχουν το δικαίωμα αυτό γιατί στρεβλώνουν την αλήθεια κι αυτό που κάνουν είναι ασυγχώρητο λάθος.
Πάνω στα γραπτά των δημιουργών είναι χτισμένα τα θεμέλια της ιστορίας των εθνών και της ανθρωπότητας γενικότερα. Όλα πάνω στο γραπτό λόγο στηρίζονται και διαιωνίζονται, ήθη και έθιμα, δοξασίες και η πολιτιστική κληρονομιά όλων των λαών της Γης.
Τέλος, ο χαρισματικός άνθρωπος διψάει για μάθηση και αυτό επιδιώκει να το πετύχει διαβάζοντας συνέχεια και γράφοντας ασταμάτητα ώρες ολόκληρες. Όχι γιατί του έχει γίνει συνήθεια αλλά γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Τον ‘’πιέζει’’ συνέχεια η δύναμη της δημιουργίας, της μούσας του δηλαδή, που ποτέ δεν θα μάθει κανένας τι είδους δύναμη είναι αυτή και από που πηγάζει.
Εκείνον όμως τον πνευματικό δημιουργό που δεν τον έχει ‘’αναγκάσει’’ ποτέ αυτή η δύναμη να σηκωθεί από το κρεβάτι του βαθιά μεσάνυχτα για να γράψει μια λέξη που μέρες έψαχνε να τη βρει ή να γράψει ένα στίχο ενός ποιήματός του, αυτόν τον δημιουργό δεν το ενδιαφέρει η παραπέρα βελτίωση των γραπτών του. Ο σοβαρός όμως δημιουργός ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος από το πνευματικό του έργο κι ας έχει κριθεί από διάφορους φορείς ως ένας καταξιωμένος ποιητής ή συγγραφέας. Συνέχεια προσπαθεί να ανακαλύψει το ‘’καλύτερο’’ από το ‘’καλό’’, προσπαθώντας να διευρύνει τους ορίζοντες της λογοτεχνικής του διαδρομής. Πολλοί όμως, αντί να προσπαθήσουν ώστε να βελτιώσουν το γραπτό τους λόγο, χρησιμοποιούν την εύκολη λύση, ‘’κλέβοντας’’ ποιήματα και έργα άλλων ποιητών και συγγραφέων και τα βαπτίζουν δικά τους… με ελαφρά την καρδία. Με δύο λόγια, γαντζώνονται πάνω στις φτερούγες άλλων, προσδοκώντας να φθάσουν στην κορυφή της επιτυχίας και να αγναντέψουν τον κόσμο από ψηλά, αλλά, από το παρατηρητήριο της βίγλας ενός άλλου. Το συναίσθημα δε της ζήλιας, δεν υπάρχει χώρος στην ψυχή του δημιουργού να φωλιάσει και δεν καταδέχεται ποτέ να πει ψέματα ένας σοβαρός δημιουργός.
Τέλος, κι αν σκόπιμα κάποιοι άλλοι τον αδικήσουν ή τον παραγκωνίσουν, ποτέ δεν αποζητάει την εκδίκηση και ποτέ δεν τους κακολογεί. Τους αγνοεί και παραμένει ήρεμος γιατί γνωρίζει η δικαίωση αν την αξίζει. Βέβαια, κάποτε θα ψάξει εκείνη να τον βρει για να τον στεφανώσει με το στεφάνι της αθανασίας. Τα στεφάνια όμως τα κατασκευασμένα με τεχνικές δάφνες, η αστραπή της αλήθειας κάποτε θα τα εντοπίσει και θα τα κατακάψει. Ο άξιος δημιουργός που ξέρει να δημιουργεί, μοιάζει με τον σταυραϊτό που ποτέ δεν καταδέχεται να τραφεί κλέβοντας θήραμα από άλλους θηρευτές, ενώ προτιμάει να πεθάνει από ασιτία παρά να πέσει τόσο χαμηλά. Κλείνοντας το σημερινό μου άρθρο έχω να προσθέσω τα πιο κάτω «Τα σκαλοπάτια στην πυραμίδα της ψεύτικης δόξας μην δεχτείς να τα ανεβείς ποτέ. Κάποτε θα καταρρεύσουν από το βάρος της αλήθειας».
