«Ο σοβαρός αθλητισμός δεν έχει να κάνει τίποτε με το “ευ αγωνίζεσθαι”. Είναι γεμάτος μίσος, ζήλια, καυχησιολογία, άγνοια όλων των κανόνων και σαδιστική ευχαρίστηση στην παρακολούθηση βίας. Με άλλα λόγια, είναι πόλεμος χωρίς πυροβολισμούς». [ (“Η Φάρμα των Ζώων”, “1984”)]
Ι.-ΘΥΜΑΜΑΙ, σε παλιούς ποδοσφαιρικούς αγώνες στη Χαριλάου (Θεσσαλονίκη) ανάμεσα στους αιώνιους αντίπαλους, τον Άρη και τον ΠΑΟΚ, τη βία μέσα στα γήπεδα μεταξύ των παικτών! Σπασίματα κεφαλιών, κλωτσιές, γροθιές, φορεία: ένα θέαμα “συνηθισμένο”, προκειμένου η μία ομάδα να κάμψει το φρόνημα της άλλης!
ΜΙΚΡΟΙ μαθητές, δεν καταλαβαίναμε τη σοβαρότητα των συμπλοκών. Βλέπαμε τα φορεία να παίρνουν παίκτες κι έπειτα ο αγώνας να συνεχίζεται “κανονικά”, λες και δεν είχε συμβεί τίποτε! Οι φίλαθλοι στις κερκίδες δεν ήταν ακόμη “οργανωμένα πιόνια” των ομάδων. Αυτές ήταν ερασιτεχνικές, όχι επαγγελματικές.
ΑΦΟΤΟΥ υιοθετήθηκε ο “επαγγελματισμός” στο ποδόσφαιρο με την εξαγορά ομάδων και παικτών από επιχειρηματίες, “εργολάβους του θεάματος” και εφοπλιστές, εμφανίστηκαν και οι οργανωμένες -αν όχι πληρωμένες- “ομάδες κρούσης” μεταξύ των αντίπαλων φιλάθλων: με όλα τα “καλά”, δηλαδή, ενός βίαιου χουλιγκανισμού! Η βία πέρασε από τα τερέν στις κερκίδες, στους δρόμους των πόλεων, στα σοκάκια.
ΙΙ.-ΣΗΜΕΡΑ μόνο στην Αττική η ΕΛ.ΑΣ., μετά τη στυγερή δολοφονία του 19χρονου Άλκη (φωτ.) από οπαδούς της αντίπαλης ομάδας στη Θεσσαλονίκη, έχει συντάξει “μαύρη λίστα” με 300 σταυροφόρους βιαιοπραγιών και αιματηρών συμπλοκών από όλες τις κυρίαρχες ομάδες: ορκισμένους, δηλαδή, εκδικητές των ποδοσφαιρικά αλλόθρησκων! Μιλάμε για “φιλάθλους” που θεωρούν την ομάδα τους κάτι όπως οι Ταλμπάν τη θρησκεία τους!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ο οπαδικός φανατισμός παρουσιάζει έξαρση κυρίως σε περιόδους κρίσεων (οικονομικών, αξιών, υγιειονομικών, πολιτικών κ.λπ.) και εξισώνεται με θρησκεία ή κομματική ιδεολογία. Πρόκειται για μια βία που παραμείνει, δεκαετίες τώρα, υποβόσκουσα και μόνο όταν έχουμε νεκρούς “συγκινείται” η πολιτεία αναγκάζοντας και τα κόμματα να πάρουν θέση. Αστεία πράγματα: η λεγόμενη οπαδική βία, η βαρβαρότητα, ο χουλιγκανισμός, οι συμπλοκές, οι εκφοβισμοί, οι φόνοι, όσο καλλιεργούνται από τους παράγοντες των ομάδων στους νεαρούς οπαδούς τους (ως δήθεν δείγμα ανδρισμού και υπεροχής), θα θρηνούμε νεκρούς. Είναι μια βία που δημιουργείται αυτόματα – ακριβώς όπως ειδοποιούνται οι αγέλες των ζώων, πριν επιτεθούν σε κάποιο θύμα τους. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα νεαρά παιδιά-τους οπαδούς-που “αποκτηνώνονται” σε τέτοιες περιπτώσεις ευρισκόμενα εκτός λογικής.
ΔΕΝ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΥΜΕ πως το πρόβλημα -ένα απόστημα της κοινωνίας- θα βρει κάποια λύση: είναι τόσο πολύπλοκα και καλοπλεγμένα τα γρανάζια της, με άγνωστους πάντα τους ενορχηστρωτές των επεισοδίων, ώστε τείνουμε να πιστέψουμε ότι δεν διαφέρουν οι μηχανισμοί τους από αυτούς των φασιστικών κομμάτων… Ίσως μόνο μια παιδεία του “ευ αγωνίζεσθαι” και του “ευ συμπεριφέρεσθαι” από την παιδική ηλικία (σπίτι, σχολείο), θα μπορούσε να αποτρέψει μελλοντικές παρόμοιες καταστάσεις. Λέμε ίσως…
