Η Εξουσία δοκιµάζει βίαια τον ψυχισµό. Ήδη όταν «είναι στα πράγµατα», ένας πολιτικός χρειάζεται µια στιβαρή ψυχική υγεία για να µην αναπτύξει το «σύνδροµο του µωρού» τη στιγµή που κάθε επιθυµία του ικανοποιείται, κάθε καλαµπουράκι του φέρνει ξεκαρδιστικό γέλιο στον περίγυρό του.
Βιαιότερη είναι η δοκιµασία όταν ο πολιτικός, στα πράγµατα δεν είναι πια. Στην καλύτερη περίπτωση περνάει µια κατάθλιψη, ο καθείς την διαχειρίζεται όπως µπορεί. Στην χειρότερη, κάνει αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν ένα caca nerveux, αυτή τη νευρική αντίδραση του µωρού όταν δεν ικανοποιείται µια του επιθυµία. Και οποιαδήποτε οµοιότητα µε πρόσωπα ή καταστάσεις δεν είναι καθόλου συµπτωµατική.
Ότι η συνέντευξη του κ. Σαµαρά σχετίζεται µε την ψυχιατρική µάλλον παρά µε την πολιτική αποδεικνύεται από την συγκυρία: µε δυο πολέµους στη γειτονιά, έναν στην Ουκρανία και έναν στη Μέση Ανατολή την ίδια ακριβώς στιγµή που ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ απειλεί µε έξοδο από το ΝΑΤΟ, ένας πρώην πρωθυπουργός που υπογράφει βίαιες δηλώσεις εναντίον του πρωθυπουργού της πολιτικής του οικογένειας, είτε ξεµωράθηκε είτε είναι εγκληµατικά ανεύθυνος. Είναι λυπηρό προνόµιο όσων θεωρούν πως µονοπωλούν τον πατριωτισµό και την ηθική και άρα µπορούν να διαπράττουν εγκλήµατα απέναντι και στα δυο.
Από τις ευτράπελες κατηγορίες (πόσο «βεβιασµένη» µπορεί να είναι η πράσινη µετάβαση σε ένα πλανήτη που όταν δεν καίγεται, πνίγεται στη λάσπη που προκαλούν οι καταιγίδες σε ό,τι πρόλαβε να καεί) µια µόνο αξίζει, νοµίζω, σχολιασµό. Αυτή της woke ατζέντας (η έκφραση χρήζει σειράς εισαγωγικών) και της δικτατορίας των µειονοτήτων.
Ο Τραµπισµός και οι Ευρωπαίοι ανταποκριτές του (Ορµπάν, Μελόνι, Λε Πεν) έχουν καταφέρει να πείσουν πως κίνδυνος δεν είναι όσοι βιαιοπραγούν ή και σκοτώνουν τους συνανθρώπους τους µε γνώµονα το χρώµα του δέρµατος και τις σεξουαλικές προτιµήσεις, αλλά τα ίδια τα θύµατα αυτής της βίας που µετατρέπονται ως δια µαγείας σε θύτες έτοιµους να λιντσάρουν έναν αθώο άνθρωπο µόνο και µόνο επειδή τυγχάνει να είναι άσπρος, ετερόφυλος και οικογενειάρχης.
Όσο λοιπόν αφορά την ελληνική ∆εξιά την οποία ο κ Σαµαράς θεωρεί πως ο ίδιος εκπροσωπεί στην αγνότερη της µορφή, το ερώτηµα είναι απλό: θεωρεί, ναι ή όχι όπως ο Κωνσταντίνος Καραµανλής πως «ανήκοµεν εις την ∆ύσιν»; ∆ιότι και το woke κίνηµα, και ο γάµος οµόφυλων ζευγαριών, και η ευαισθησία στα δικαιώµατα των µειονοτήτων, είτε κάποιος συµφωνεί µε αυτά είτε όχι, είναι βασικά χαρακτηριστικά των ∆υτικών κοινωνιών. ∆εν θα τα βρείτε στη Ρωσία, στη Συρία, στην Αίγυπτο, στην Αλγερία. Εν τέλει στην Ελλάδα, ανοιχτούς λογαριασµούς µε την ∆ύση δεν έχει µόνο η «πρώτη φορά Αριστερά» των κ.κ. Τσίπρα και Λαφαζάνη αλλά και η «πατριωτική ∆εξιά» του κ. Σαµαρά. Και οι δυο, φαινοµενικά αντικρουόµενες παρατάξεις, έχουν µεγαλύτερη ιδεολογική συγγένεια µε τον Πούτιν παρά µε τον Οµπάµα.
Η προσωπική µου γνώµη για το woke κίνηµα είναι πως στην ακραία του έκφραση, κολυµπά στην γελοιότητα. Ζούµε όµως σε µία ∆υτική ∆ηµοκρατία και η γελοιότητα επιτρέπεται, είτε ο εκφραστής της είναι woke είτε συντηρητικός πρώην πρωθυπουργός.
Χαίροµαι ιδιαίτερα που για πρώτη φορά µια κρητική εφηµερίδα, τα ‘‘Χανιώτικα Νέα’’, φιλοξενεί την άποψη µου που συνήθως εκφράζω σε γαλλικές ή αθηναϊκές εφηµερίδες. Είναι µέρος του µεγαλείου της ∆ηµοκρατίας να επιτρέπει να εκφράζεται για αυτήν κάποιος που ούτε ειδικός είναι στην πολιτική ούτε ζει µόνιµα στην Ελλάδα.
Όµως ο περαστικός επισκέπτης είναι αυτός που θα πει µπαίνοντας σε µια κουζίνα «βρε παιδιά, βροµάει σκόρδο», όχι ο µάγειρας που έχει συνηθίσει τις µυρωδιές. Ποιο λοιπόν είναι αυτό το σκόρδο που τόσο πολύ µου βροµάει στην ελληνική κουζίνα; Το πάθος.
Απεχθάνοµαι το πάθος. Το περιφρονώ. Έρωτα καλό µόνο η ψυχραιµία µπορεί να κάνει, το πάθος κάνει εγκλήµατα πάθους. Και οι Έλληνες βασανίζονται από τα πάθη τους. Όχι µόνο τα εµφύλια ενός επίµονου πολέµου που συνεχίζεται εδώ και 80 χρόνια ανάµεσα στην Αριστερά και τη ∆εξιά. Αλλά τα πάθη µέσα στις ίδιες τις παρατάξεις, τα πάθη που οδήγησαν την ελληνική Αριστερά αντί να χτίσει µια σοβαρή αντιπολίτευση να διεκδικεί παγκόσµια πρωτεία σουρεαλιστικής επιθεώρησης (θα έπεφτε σε κατάθλιψη ο Ιονέσκο, αν έβλεπε το σκετς Κασσελάκη/Πολάκη) και την Ελληνική ∆εξιά να πλασάρεται και αυτή στον διαγωνισµό, µε την επιστολή Σαµαρά.
Η Ελλάδα δεν έχει βιοµηχανία.
Η Ελλάδα δεν έχει πετρέλαιο.
Έχει τουρισµό και κουλτούρα.
Αν δεν θέλει να γίνει Ντίσνεϊλαντ, στην κουλτούρα είναι που πρέπει να επενδύσει. Χωρίς συναισθηµατισµούς, χωρίς κουλτουριάρικα πάθη. Με ψυχραιµία, γνώση και διορατικό υπολογισµό.
Μια νέα συνεργασία ξεκινούν σήµερα τα “Χανιώτικα νέα”, καλωσορίζοντας στην οικογένεια των συνεργατών – αρθρογράφων, τον µαέστρο της ελληνογαλλικής φιλίας, κ. ∆ιονύση ∆ερβή – Μπουρνιά. Ο διακεκριµένος ελληνογάλλος καλλιτέχνης αποτελεί την “ψυχή” του φεστιβάλ Festum-π , που εντυπωσίασε το καλοκαίρι τους Χανιώτες κι ετοιµάζεται να επιστρέψει δυναµικά το 2025 στην πόλη µας.Ο κ. ∆ερβής – Μπουρνιάς έχει διευθύνει, µεταξύ άλλων, τη Royal Philharmonic, Orchestra of the Age of Enlightenment, Orchestre Nationale de Bretagne, ενώ ως καλλιτεχνικός διευθυντής έχει συνεργαστεί µε διεθνείς οργανισµούς και τράπεζες όπως η Unesco, το Ευρωκοινοβούλιο και η Crédit Agricole.
*Ο ∆ιονύσης ∆ερβής-Μπουρνιάς είναι Ελληνογάλλος µαέστρος. Διευθυντής του Φεστιβάλ Μουσικής και Μαθηµατικών Festum π
