Λέµε συχνά-πυκνά ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί καλοί φίλοι που την αγαπούν και την έχουν σαν δεύτερη πατρίδα τους, αλλά πάντα θα υπάρχουν και οι καλύτεροι. Υπάρχουν, ζουν και είναι ανάµεσά µας χωρίς να ενοχλούν παρά µόνο να προσφέρουν.
Ανάµεσα σε αυτούς και ο κ. Joost van der Meent µε τους δικούς του φίλους από την Ολλανδία που επισκέπτονται κάθε χρόνο την Κρήτη και διαµένουν στα Μεσκλά του ∆ήµου Πλατανιά (Eva Bengtsson-βιολί, Boukje Raes-βιολί, Wouter Schmidt-βιόλα, Eveline Rosenhart -βιολοντσέλο -η οποία όµως δεν µπόρεσε να έλθει φέτος στην Κρήτη και αντικαταστάθηκε από την Χανιώτισσα ∆έσποινα Βαϊγκούση).
Ο κ. Joost van der Meent είναι ένας καταξιωµένος πιανίστας και ο καθείς µπορεί να βρει πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους φίλους µουσικούς από την Ολλανδία, το µουσικό του σχήµα “The Classical Cruise Quintet”. Φέτος χάρισε µαζί µε την αγάπη του προς το ∆ήµο Πλατανιά και δύο µουσικές βραδιές µε κοµµάτια από Vivaldi, Mozart, Chopin, Rachmaninov κ.ά. Οι µουσικές αναφορές επιλεγµένες και σε σχέση πάντα µε την ιστορία, την οµορφιά και την παράδοση της Κρήτης.
Η πρώτη συναυλία κλασικής µουσικής πραγµατοποιήθηκε στο πλαίσιο του ∆ιεθνούς Επιστηµονικού Συνεδρίου Vector Kolymbari Meeting 2024 στην Ορθόδοξο Ακαδηµία Κρήτης και η δεύτερη στο γραφικό πευκόδασος στη θέση Λιµνί Πολεµαρχίου του ∆ήµου Πλατανιά, µε την επιµέλεια του Αντιδηµάρχου Πολιτισµού κ. Πολυχρόνη Σηµαντιράκη.
Στην ανάλυση των παραπάνω µουσικών εκδηλώσεων υπάρχουν δύο οπτικές γωνίες: η πρώτη, η οποία υπάρχει σε πολλές περιπτώσεις, ιδιαίτερα το Καλοκαίρι, οδηγεί σε ένα φολκλορισµό τρόπο, για διασκεδαστικό και µόνο χαρακτήρα, οδηγεί σε πόλωση, σε δήθεν παράδοση, χωρίς να πηγαίνει στο βάθος και τελικά να οδηγείται στην καταστροφή. Υπάρχει όµως και η άλλη οπτική, αυτή των αυθεντικών ανθρώπων, γιατί έχουν µία άλλη οπτική των πραγµάτων, την οπτική της καρδιάς… όπου η µουσική ενώνει τους ανθρώπους µε διαφορετικά ακούσµατα, ψυχαγωγεί ακόµη και εάν δεν υπάρχει κοινή συναντίληψη. Η µουσική είναι µία εκδήλωση αλήθειας που ψάχνει να βρει αυτό που µας ενώνει και όχι αυτό που µας χωρίζει.
Ο τόπος της δεύτερης εκδήλωσης έξω από το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής µου θύµισε το ευαγγελικό «Και υµνήσαντες εξήλθον εις το Όρος των Ελαιών» (Μτθ. 26,30). Αυτή η φράση σηµαίνει πώς η µουσική υπήρξε συνηθισµένη απασχόληση του Χριστού και των Μαθητών του. Είναι βέβαιο πως η συνήθεια αυτή συνεχίστηκε και µετά την Ανάληψη. Άλλωστε, η µουσική αποτελούσε χαρακτηριστικό της λατρείας όλων ανεξαιρέτως των θρησκευτικών κοινοτήτων της εποχής. Κατά την περίοδο των χρόνων της Καινής ∆ιαθήκης ήταν δεδοµένο πως η µουσική, είτε µε τη µελωδία, είτε µε τον ρυθµό, συγκινούσε την καρδιά του ανθρώπου και συνέβαλλε στην ενεργοποίηση της ευλάβειας, της κατάνυξης και της προσοχής κατά την διάρκεια της θρησκευτικής λατρείας. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστοµος λέγει: «Αν εκπαιδεύουµε τη γλώσσα να ψάλλει, η ψυχή νιώθει να ενισχύεται στο να επιλέγει αυτά που την ωφελούν». ∆εν είναι εξάλλου αδιάφορο από την προβληµατική αυτή ο Αντόνιο Λούτσιο Βιβάλντι (Antonio Lucio Vivaldi, 1678 – 1741), γνωστός και µε το προσωνύµιο “Il Prete Rosso” (=ο κοκκινοµάλλης παπάς), λόγω του χρώµατος των µαλλιών του, ήταν Ιταλός συνθέτης (µουσουργός), δεξιοτέχνης βιολονίστας και ιερέας της εποχής του Μπαρόκ, ενώ συνέθεσε για το γυναικείο µουσικό σχήµα του Ospedalle della Pietà, το οποίο ουσιαστικά ήταν ένα ορφανοτροφείο για εγκαταλειµµένα κορίτσια. Είναι µία άλλη διάσταση της φιλανθρωπίας και της προσφοράς της ζωής της Εκκλησίας µέσα στον κόσµο…
Με άλλα λόγια ο πολίτης, µε µία ευρεία παιδεία, «οικοδοµεί πόλιν», βάζει γερά θεµέλια κάτω από την πόλη, είναι ευτυχισµένος και δηµιουργεί ο ίδιος πολιτισµό! ∆ηµιουργεί τον άνθρωπο οραµατιστή, τον άνθρωπο µε το χάρισµα σας προφητείας, εκείνον που στοχάζεται πέρα από την καθηµερινότητα, που αρνείται να συµβιβαστεί µε την καταστροφή του ανθρωπίνου προσώπου και αγωνίζεται για µια βαθιά αλλαγή των συνθηκών του ανθρώπινου βίου, σύµφωνα µε τον ευαγγελιστή Ιωάννη «Ιδού καινά ποιώ πάντα» (Αποκάλυψις, 21:5)! Ο πολιτισµός είναι αποτέλεσµα µιας ευηµερούσας κοινότητας, όπου µπορεί να γίνεται δηµιουργική και να «χρωµατίζει» τον σκοπό της ύπαρξής µας και φυσικά να αντιστέκεται στον πολιτισµό της αντι-σκέψης δηµιουργώντας τον πολιτισµό της ευθύνης.
Και του χρόνου µε υγεία!
