Ο Πονηρός, ο Παράφορος και ο Πικραμένος

Αποφοίτησαν το 1972 απ’ τη σχολή Λογιστών. Ήταν φίλες και τα λέγανε. Μετά χαθήκανε. Η Δώρα έμεινε στην πόλη, η Καίτη ξενιτεύτηκε. Δεν είχαν επικοινωνία. 40 χρόνια μετά, η Καίτη επέστρεψε στην πόλη και αναζήτησε τη φίλη της. Βρεθήκανε. Τι συγκίνηση!
– Έλα μωρέ Δώρα να τα πούμε όπως τα λέγαμε κάποτε, κοπελίτσες τότε.
– Καιτούλα, τι έκανες στην ξενιτιά; Έκανες καριέρα; Παντρεύτηκες; Για πες κι έχω αγωνία.
– Ναι! Έκανα λαμπρή καριέρα. Στέλεχος μιας πολυεθνικής εταιρίας και παντρεύτηκα, αλλά γι’ αυτό το κεφάλαιο δε θέλω να μιλήσω. Άστο. Εσύ όμως τι έκανε; λέγε, λέγε, μη με κρατάς σε αγωνία.
– Εγώ… ξέρεις… το δις εξαμαρτείν… κλπ. κλπ. Παντρεύτηκα δυο φορές και τις δυο οικτρή αποτυχία. Θυμάσαι τους συμμαθητές μας. Το Θανάση τον Πονηρό και τον Γιώργο τον Παράφορο; Τώρα που το παρατηρώ, τα ονόματα δεν είναι τυχαία. Μάλλον μας χαρακτηρίζουν.
– Θυμάμαι που και οι δύο σε είχαν ερωτευθεί.
– Και ‘γω τους είχα ερωτευθεί πρώτα τον Πονηρό, μα όνομα και πράγμα. Αυτός είχε πονηρό σκοπό. Με ερωτεύτηκε για να βάλει χέρι στην περιουσία μου. Ευτυχώς δεν έκανα παιδί. Μόλις κατάλαβα τις προθέσεις του, του ‘δωσα πασαπόρτι. Ο Παράφορος καιροφυλακτούσε. Μόλις πληροφορήθηκε το χωρισμό μου με πλεύρισε. Αυτός ήταν ένας παράφορος έρωτας κι ο ίδιος ένας παράφορος, παρορμητικός, ασυγκράτητος. Ούτε αυτός ο γάμος κράτησε. Αυτού του ανθρώπου του έλειπε η σοβαρότητα. Δεν είχε στόχους, δεν είχε προτεραιότητες. Αφηνόταν στο συναίσθημα. Η λογική του ήταν άγνωστη λέξη. Τον χώρισα κι αυτόν. Τώρα είμαι μόνη, πλήρης, διαθέσιμη και ερωτεύσιμη.
– Χαρά στο κουράγιο σου μωρέ Δώρα. Εγώ δε μπορώ να ασχοληθώ άλλο πια με το είδος που λέγεται άνδρες. Και αν σου πω ποιον παντρεύτηκα και έκανα και δυο παιδιά, θα γελάσεις. Τον τρίτον της παρέας, των δυο αντρών σου, τον Αργύρη τον Πικραμένο.
Ξενιτεύτηκε για χάρη μου. Διείσδυσε στην εταιρία, έγινε διευθυντής, είχε όντως προσόντα. Παντρευτήκαμε. Αλλά όπως λες τα ονόματα μας χαρακτηρίζουν. Αυτός ο άνθρωπος ποτέ δε χαιρόταν τις μικρές και μεγάλες επιτυχίες. Ανικανοποίητος και μίζερος και φιλάργυρος ο Αργύρης. Μια ζωή πικραμένος, γιατί έβλεπε μόνο την αρνητική πλευρά της ζωής και των ανθρώπων. Αφού να σκεφτείς και σε μένα ποτέ δεν είδε τα θετικά, αλλά έψαχνε να βρει τα αρνητικά μου. Χρειαζόταν έναν λόγο για να γκρινιάζει και να παραπονιέται. Αγανάκτησα κι εγώ και τον παραίτησα. Πήρα τα παιδιά μου κι έφυγα.
– Μπράβο ρε φιλενάδα, μπράβο μας και τις δυο που τολμήσαμε να φύγουμε από άσκοπους και φθοροποιούς γάμους.
– Πάμε να πιούμε ένα ουζάκι τα δυο μας;
– Σόλο; Και δεν πάμε;
Ήταν εμφανίσιμες και είχαν την ομορφιά της ωριμότητας. Στο τραπέζι τους ήρθε και ένα ούζο κερασμένο απ’ την παρέα απέναντι.
– Καιτούλα… η ζωή συνεχίζεται…
– Δωρούλα… είμαστε κοντά… 60.
– Ακριβώς, στη δεύτερη νιότη.
– Λες μωρέ;
– Και τα παλικάρια απέναντι εκεί κοντά είναι στη δεύτερη νιότη τους.
– Καιτούλα… γυρίζουμε σελίδα;
– Ξέρεις τι λένε οι Κινέζοι; Ο άνθρωπος μέχρι να γεράσει, μπορεί να ερωτευθεί μέχρι 18 φορές. Αρα…
– Καίτη ποιός σ’ αρέσει; Ο γκρίζος ή ο ξανθός;
– Άσε να μας διαλέξουν.
– Κορίτσια στην υγειά σας!
– Αχ Παναγίτσα μου. Δώρα… μας είπε κορίτσια.
– Καιτούλα, η ζωή είναι απρόβλεπτη και γενναιόδωρη. Ας την αξιοποιήσουμε χωρίς φόβους, χωρίς ενοχές.
– Είμαι ο Χαράλαμπος Χορευτάκης.
– Κι εγώ ο Ευτύχης Γλεντουσάκης.
– Εγώ είμαι η Καίτη Προσχαρίδου.
– Κι εγώ η Δώρα Γαληνέα.
Φύγανε για διακοπές στην Κρήτη, καυτό ερωτικό καλοκαίρι και βέβαια συντροφικό. Το ζητούμενο της δεύτερης νιότης.
Τελικά τα ονόματα μας χαρακτηρίζουν. Ο κώδικας της προσωπικότητάς μας.