«’Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι, μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά; Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει; Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά; Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι και κάθε χώρα της με τα χωριά; Κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει, κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά; Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα, αρχαία μνημεία της χρυσή στολή, που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί; Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,και κάτι που ‘χουμε μες την καρδιά και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!»
Πάνε πάνω από 100 χρόνια από τότε που έγραψε ο Ιωάννης Πολέμης αυτό το όμορφο ποίημα!
Πάντα με συγκινούσε,από το σχολείο μέχρι και σήμερα.
Το ξανάφερα στη μνήμη μου, βλέποντας γραμμένο σε πανό που κρατούσαν παιδιά, το σύνθημα ΦΤΑΙΕΙ Η ΚΑΚΙΑ Η (Χ)ΩΡΑ.
Θρηνούμε… Πονάμε… Κλάψαμε τα νιάτα που χάθηκαν και τις οικογένειες που ξεκληρίστηκαν.
Άδικα! Εξαιτίας μια σωρείας λαθών, έμμεσων και άμεσων, ερχόμενα από το παρελθόν,παγιωμένα στο παρόν και με βλέψεις θρασείς, να μας ”κατσικωθούν” και στο μέλλον αν τους το επιτρέψουμε.
Φταίει η κακιά η (χ)ώρα λοιπόν;
Πόσο ηττοπαθές και μοιρολατρικό ακούγεται,πόσο θλιβερό να το πιστεύουν τα νέα παιδιά,πόσο προσβλητικό για όλους εμάς που είμαστε πολίτες αυτής της χώρας,αυτής της πατρίδας,της πατρίδας μας!
Η χώρα, η κάθε χώρα στον κόσμο,υμνείται από τους ποιητές της,αλλά διαμορφώνεται από τους ανθρώπους της!
Καμιά στρεβλή νοοτροπία, καμιά παθογένεια,καμιά κακή κουλτούρα, δεν ενσκήπτει πάνω της ουρανοκατέβατη.
Όλα,καλλιεργούνται….
Μείναμε πολλά χρόνια επαναπαυμένοι,πάνω στις δάφνες των αρχαίων προγόνων μας.. Κι αυτό μας έκανε μαλθακούς,καλοπερασάκηδες, μας δίδαξε τον Ωχαδερφισμό! Μη μου πείτε οτι το’χουμε στο αίμα μας! Γιατί, όταν βρισκόμαστε σε μέρη που ο νόμος είναι άτεγκτος, γινόμαστε υπόδειγμα πολιτών ή επισκεπτών.
Εδώ,εδώ τα θαλασσώσαμε.
Από το ποίημα κρατήσαμε τους κάμπους,τα ψηλά βουνά, τον ήλιο και τ’ ακρογιάλια ,μα ξεχάσαμε και χάσαμε αυτό ”Το κάτι, μεσ’ στην καρδιά”.
Να βγούμε στο δρόμο,ναι,χίλιες φορές!
Μα για να ζητήσουμε τα σωστά πράγματα!
Να ζητήσουμε να αξιολογούμαστε στη δουλειά μας! Οπως σαν καταναλωτές, αξιολογούμε τις ιδιωτικές επιχειρησεις που μας προσφέρουν τις υπηρεσίες ή,τα προιόντα τους,άλλες τις επιλέγουμε κι άλλες τις απορρίπτουμε, έτσι να μας αξιολογούν κι εμάς!
Σαν δασκάλους,σαν καθηγητές, σαν σταθμάρχες, σαν ταχυδρομικούς,σαν οτιδήποτε! Καλύτεροι θα γίνουμε κι η βελτίωση αυτή,θα έχει μέγιστη κοινωνική ανταποδοτικότητα!
Να βγούμε στο δρόμο και να φωνάξουμε ότι θέλουμε καλύτερα Πανεπιστήμια,που κάποια στιγμή στο μέλλον,οι ίδιοι οι φοιτητές θα τα περιφρουρούν ,θα τα προσέχουν και θα τα σέβονται.
Μα για να συμβεί αυτό,θα πρέπει πρώτα να διδάξουμε τα παιδιά μας, πως τίποτα δεν κερδίζεται,τίποτα αισιόδοξο δεν οικοδομείται ,χωρίς προσπάθεια,χωρίς υγιή ανταγωνισμό,χωρίς ωραία πρότυπα!
Να βγούμε στο δρόμο να καταγγείλουμε την ατιμωρησία και το χάιδεμα των αυτιών,αυτών που σπάνε,καίνε και καταστρέφουν ιδιωτική αλλά και δημόσια περιουσία!
Μπορούμε να το κάνουμε; Όχι! Γιατί όσοι από εμάς,θεωρούμε όλα τα παραπάνω,αλλά και πολλά ακόμα,προαπαιτούμενα για μια Ωραία,Στιβαρή,Περήφανη χώρα, δε συνηθίζουμε να βγαίνουμε στο δρόμο.
Δεν τα μάθαμε… Πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι την Ελλάδα θα την αλλάξουν έξυπνες ,καινοτόμες και πρωτοποριακές σκέψεις,οι οποίες θα μετουσιωθούν σε αποφασιστικές πολιτικές κινήσεις!
Θα αλλάξει η Ελλάδα που μας στενοχωρεί και μας πληγώνει συχνά! ‘Ηδη αλλάζει !
Αργά ενίοτε, αλλά αντιλήψεις ριζωμένες μέσα μας αιώνες,δεν ξεριζώνονται από τη μια μέρα στην άλλη.
Θα αλλάξει, γιατί καθημερινά θα αναμετρώνται η Πρόοδος με την Οπισθοδρόμηση. Και η Πρόοδος θα στεφθεί νικήτρια!
*Η Χαρίκλεια Ντερμανάκη
είναι συγγραφέας – αρθρογράφος, καθ. Φυσικής Αγωγής
