«Όσους αγάπησες και έφυγαν δεν τους ξεχνάς ποτέ. Αγαπάς κι όταν όλα έχουν τελειώσει. Αγαπάς κι ας µην βλέπεις, ας µην αγγίζεις, ας µην ακούς τον άλλον πραγµατικά. Αγαπάς την ανάµνηση, αγαπάς την µνήµη. Όχι δεν τους ξεχνάς. Κανείς αγαπηµένος που έφυγε δεν ξεχάστηκε ποτέ».
Η απώλεια και ο πόνος της είναι συναισθήµατα και καταστάσεις που ο άνθρωπος πολύ δύσκολα µπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτά. Όσα βιβλία κι αν διαβάσουµε, όσες θεωρίες κι αν ακούσουµε, όση πίστη κι αν έχουµε, όση συνειδητοποίηση και γνώση, δεν παύει να υπάρχει τεράστια δυσκολία στην διαχείριση του πόνου της απώλειας. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται αντιµέτωποι µε τέτοιες καταστάσεις δυστυχίας δεν θα συνέλθουν ποτέ ή και αν θεωρητικά καταφέρουν να το ξεπεράσουν, µια µεγάλη σκιά θα πλανάται επάνω τους σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Η ζωή µετριέται λοιπόν στο τι έχω, µόνο όταν πρόκειται για ανθρώπους που αγαπάµε και µας αγαπούν. Έτσι θα καταλήγει πάντα στο ότι η ζωή έχει αξία µόνο µέσα από την αγάπη. Και ξέρετε γιατί; Γιατί η µόνη παρηγοριά και στη ζωή και στο θάνατο είναι η αγάπη. Χάνεται το σώµα, δεν χάνεται όµως όση αγάπη υπάρχει. Για την ακρίβεια δεν θα χαθεί ποτέ. ∆εν υπάρχει άλλη ελπίδα, ούτε άλλη παρηγοριά πέρα από αυτό. Ατέλειωτα και αναπάντητα ερωτήµατα γιατί συµβαίνει ότι συµβαίνει και οι απαντήσεις λίγες και δύσκολα κατανοητές. Άνθρωποι χάνονται κάθε µέρα, κι αν είµαστε σε θέση να συναισθανθούµε τον διπλανό µας, όταν δεν συµβαίνει σε εµάς, τότε µόνο µπορούµε να λεγόµαστε άνθρωποι. Εάν µπορούµε να κατανοήσουµε την αγάπη χωρίς εγωισµό και υστεροβουλία, τότε ο θάνατος προσφέρει κάτι. Όµως όσο είναι αυτό δυνατόν, αφού ο πόνος αγριεύει, σκληραίνει, τροµάζει, αλλάζει τους ανθρώπους. ∆εν είναι λύτρωση ο πόνος. ∆εν έχει ούτε µια χρησιµότητα στη ζωή µας και όµως είναι ο κυρίαρχος αυτούς τους καιρούς, έτσι όπως έχουµε χάσει το νόηµα την ουσία και την σηµασία της ύπαρξης µας. Θεραπεία για κάποιους πόνους δεν υπάρχει, λύτρωση και εξήγηση δεν µπορεί εύκολα να δοθεί. Ανήµποροι και µικροί στεκόµαστε όλοι µπροστά σε αυτή τη µεγάλη θλίψη της απώλειας. Πληγωµένοι και θλιµµένοι για όλη την υπόλοιπη ζωή. Έτσι οι άνθρωποι, µόνο όταν ζήσουν µια µεγάλη απώλεια, συνειδητοποιούν ότι ελάχιστα πράγµατα στη ζωή µας έχουν πραγµατική αξία, πράγµα που θα έπρεπε να το γνωρίζουµε χωρίς να πρέπει να βιώσουµε συνθήκες πόνου. Ας εκτιµήσουµε λοιπόν τους ανθρώπους, τις στιγµές µας, το χρόνο που µας έχει χαριστεί σε αυτή τη Γη. Ας αγκαλιάζουµε µε αγάπη τους ανθρώπους µας σα να µην υπάρχει η αυριανή µέρα. Έτσι µόνο ο πόνος µπορεί να ελαφρύνει, έτσι µόνο µπορούµε να συνεχίζουµε να ζούµε.
