Αρχίζει να λάµπει τελικά και να παίρνει την αξία που του αναλογεί, το λάδι της ελιάς.
Είναι πραγµατικά χρυσάφι, από άποψη χρησιµότητας και βιταµινών για τον οργανισµό.
Ήταν καιρός να εκτιµηθεί και να πάρει τη θέση που του αξίζει.
Όσο βαρύ και αν ακούγεται σε εκείνους που δεν έχουν ούτε µία ρίζα ελιάς.
Μέσα σε αυτούς είµαι κι εγώ, µα και πάλι διατηρώ αυτήν την άποψη.
Ίσως αυτή η αύξηση στην τιµή να γίνει ένα µεγάλο βήµα, µία ευκαιρία, να επιστρέψουν στα χωριά µας νέοι άνθρωποι. Νέοι καλλιεργητές, νέοι αγρότες.
Αν ρωτήσουµε σε µοντέρνες µεγαλουπόλεις τον κόσµο αν θα ήθελε να µαζεύει ελιές, ελάχιστοι θα ήταν αυτοί. Και δεν εννοώ φυσικά να πάνε για µια µέρα και να µαδήσουν δυο κλαράκια…
∆εν είναι εύκολη δουλειά!
Απαιτεί υποµονή, κόπο και πολλή προεργασία κατά διαστήµατα µέσα στη χρονιά.
∆ίκαια, λοιπόν, τώρα η αγορά διαµορφώνει τον τελευταίο καιρό µια καλή τιµή.
Ίσως να είναι η αιτία ο πολύς τουρισµός και η µεγαλύτερη ζήτηση.
Ίσως να οφείλεται η άνοδος στο ότι αρχίζουν να το εκτιµούν και λαοί που δεν το χρησιµοποιούσαν πρωτύτερα.
Ίσως να φταίει που πολλοί ελαιώνες µένουν παρατηµένοι και λείπει από την αγορά αρκετή ποσότητα λαδιού.
Όµως, στην περίπτωση αυτή, ακόµα και τα αρνητικά, έφεραν κάτι θετικό και δίκαιο.
∆ίκαιο, πιστεύω, µε την τιµή που διαµορφώνεται, διότι έως τώρα δίνουµε αξία σε ευτελή πράγµατα. Αγοράζοντας π.χ. ένα παγωτό χωνάκι που ήταν γεµάτο συντηρητικά Ε και καρκινογόνες ουσίες, χρώµα, βελτιωτικά γεύσης και ό,τι άλλο ήθελε ο “κατασκευαστής” του, για να µη χαλάει και να µένει αθάνατο στα ψυγεία, δείχναµε την προτίµηση µας.
Ως τώρα, ο παραγωγός χρειαζόταν 1 ½ λίτρο λάδι για να αγοράσει ένα τέτοιο παγωτό.
Θα µπορούσα να αναφέρω δεκάδες είδη που τα ακριβοπληρώνουµε αλλά δεν αξίζουν.
Όπως οι καραµέλες – και δεν µιλάω για τις απλές καραµελίτσες που έχουν λίγη ζάχαρη – αλλά τις άλλες, τις µοντέρνες, που είναι σαν µια µπουκιά σφουγγάρι ή κάποιες άλλες είναι σαν λάστιχο και µας ξεγελούν µε τη γεύση τους. Μα την αλήθεια, λυπάµαι τα παιδιά που τους χαρίζουµε τέτοια προϊόντα.
Γι’ αυτό, λοιπόν, πρέπει το ελαιόλαδο να αποκτήσει και τη χρηµατική αξία που του αναλογεί. Ας βοηθήσουµε να πάρει τη θέση που του αξίζει ανάµεσα στα τρόφιµα.
Θα µπορούσαµε, αντί για ένα επιβλαβές γλυκό, να κρατάµε σε µια φιλική επίσκεψη µας ένα µπουκάλι λάδι µε φιόγκο ή χωρίς φιόγκο.
Φυσικά, όχι σε παραγωγούς, όπως δεν θα πηγαίναµε γλυκά σε ζαχαροπλάστη!
Ας αγοράζουµε λοιπόν λάδι να το προσφέρουµε περήφανα σε φίλους και οικογένειες!
Αν υιοθετηθεί από πολλούς, δεν θα µας φαίνεται παράξενο, ούτε θα έχει χροιά προσφοράς αλλά δώρου αξίας.
Ενός δώρου που µόνο καλό θα κάνει στον αποδέκτη.
Ας προτιµήσουµε λοιπόν το καθαρό, βιταµινούχο, χρυσοπράσινο λάδι της ελιάς και ας µην αγοράζουµε τα κατασκευασµένα µε χηµεία, µοντέρνα προϊόντα που είναι ακριβότερα.
Όλα είναι θέµα συνήθειας και επιλογών.
*Η Μαίρη Κουτρούλη είναι ιδιωτ. υπάλληλος – συγγραφέας,
µέλος ∆.Σ. Ένωσης Πνευµατικών ∆ηµιουργών Χανίων
